Είναι από τις απώλειες για τον ελληνικό πολιτισμό και ειδικά για την ελληνική μουσική, που θα μείνουν για πάντα αξέχαστες. Κι ένα κενό δυσαναπλήρωτο γι’ αυτόν τον σπουδαίο Δήμο Μούτση, ο οποίος πήγε να βρει στη γειτονιά των Αγγέλων, τον Μάνο Ελευθερίου, τη Σωτηρία Μπέλλου, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Σταμάτη Κόκοτα, τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και να καθίσει φυσικά δίπλα στον Μίκη, τον Μάνο, τον Γιάννη Μαρκόπουλο και όλους τους μεγάλους αυτού του τόπου.

Πόσες γενιές δεν τραγούδησαν αυτά τα κοσμήματα της ελληνικής μουσικής που έγραψε ο Δήμος Μούτσης. Μακριά από τη φτήνια του σημερινού τσιφτετελολαϊκού τραγουδιού της πίστας και της αποθέωσης του τίποτε.

Τραγούδια διαμάντια, με έναν ήχο σύγχρονο, πολύ μπροστά από τον καιρό του, με στίχους διαλεγμένους έναν προς έναν, με ερμηνευτές μοναδικούς και με τον ίδιο το Δήμο Μούτση πολλές φορές να δίνει τη δική του ερμηνεία μ’ αυτή τη βραχνή και αισθαντική του φωνή.

Ας τον αποχαιρετήσουμε με τίτλους τραγουδιών του:

Ο «Αγιος Φεβρουάριος» που έγινε «Αγιος Μάρτιος» γιατί έφυγε ο Μούτσης. «Δεν λες κουβέντα», πια γιατί «Delenta est» (Ερηνούλα μου). Εκεί «Στου προφήτη Ηλία τα σοκάκια»… «Βρέχει ο Θεός» γιατί «Σ’ έβλεπα στα μάτια, κι ήσουνα το φως μου».

Από τώρα και στο εξής δεν «θα μου χτυπάς μεσάνυχτα την πόρτα», γιατί «Ετσι είν’ η ζωή», κι «άλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μυτιλήνη».

Ο «Χάρος βγήκε παγανιά» στις 6 του Μάρτη και ο Δήμος Μούτσης «πήρε τον μεγάλο δρόμο» μια «σκοτεινή και παράξενη ημέρα».

Τώρα στον παράδεισο η Σωτηρία θα τραγουδάει «η ζωή σου μια νταλίκα, με μπαγκάζια και με ΙΚΑ».

Κι εσύ «πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι» στην Ερηνούλα σου που θα ακούει «Που θα πας, Ρήνα μου, Ρήνα Κατερίνα μου».

«Αυτά τα χέρια, είναι μαχαίρια», κι «αύριο πάλι, θά’ ρθω να σε βρω», ακόμη κι αν εσύ λείπεις. Αλλά μια «φυσαρμόνικα που κλαίει» θα θυμίζει σε όλους ότι «έτσι που ζούμε από συνήθεια, μια μέρα ακόμη και μια μέρα»… υπάρχουν απλά «λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι».

Διαβάστε επίσης: