Η επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στους λοιμωξιολόγους προξενεί εντύπωση. Ένας τρόπος διαβάσματος της θέσης αυτής είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν επιθυμεί την συνδρομή της επιστήμης. Διότι είναι σαφές ότι αν τα μέλη της Επιτροπής που συμβουλεύει την κυβέρνηση βρεθούν εκτεθειμένα σε αγωγές για τις προτάσεις τους, τότε η λογική αντίδραση τους θα είναι να απόσχουν από τις διαδικασίες.

Εκτός, βέβαια, αν οι επιστήμονες προτείνουν μέτρα της αρεσκείας του ΣΥΡΙΖΑ!

Σε δεύτερη ανάγνωση, η αποστροφή του κόμματος από την σύγχρονη παγκόσμια τάση να λαμβάνονται αποφάσεις με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, υποδηλώνει την αντίδραση στο σύγχρονο που τολμά να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της ιδεολογίας. Η τεχνολογική πρόοδος επιτρέπει σήμερα πλέον την συγκέντρωση, ταξινόμηση και ανάλυση στοιχείων με στόχο την εξαγωγή συμπερασμάτων που οδηγούν σε ρεαλιστικές και αποδεκτές από την κοινωνία πολιτικές.

Αυτή είναι η δουλειά της τεχνητής νοημοσύνης με τους αλγόριθμους – όπου η συνεχής εισροή στοιχείων βελτιώνει τον αλγόριθμο –που κατά μία απλή έννοια «μαθαίνει» από τις εμπειρίες που συσσωρεύει. Κι αυτή είναι η δουλειά του 5G που λειτουργεί ως καταλύτης (enabler) σ’ αυτήν την διαδικασία.

Σε τρίτη ανάγνωση, προκύπτει το ερώτημα πως βλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ το θέμα της πολιτικής ευθύνης; Παραδοσιακά, οι σύμβουλοι είναι υπεύθυνοι για τις συμβουλές τους απέναντι στο αφεντικό τους—το οποίο και αναλαμβάνει την τελική ευθύνη. Στον ιδιωτικό τομέα, η λάθος συμβουλή μπορεί να οδηγήσει στην απόλυση του συμβούλου. Η αποδοχή της λάθος συμβουλής μπορεί να καταλήξει στην απόλυση του αφεντικού.

Στην πολιτική ισχύει ακριβώς το ίδιο. Η λάθος συμβουλή απομακρύνει τον σύμβουλο, η αποδοχή της λάθους συμβολής επιφέρει πολιτικές ευθύνες. Ποια λογική, σε ποια ιεραρχία και με ποια έννοια αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική ευθύνη;

Η αντινομία είναι σαφής. Και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι στις περιπτώσεις Παπαγγελόπουλου και Παππά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναλαμβάνει καμία πολιτική ευθύνη αλλά αντίθετα προσπαθεί να δείξει ότι οι συμβουλές που έδιναν ήταν ορθές. Στην περίπτωση αυτή δεν θα έπρεπε να διαμαρτύρεται για την διαδικασία που έχει κινηθεί εναντίον τους –καθώς με την ίδια ακριβώς λογική θέλει να κρατήσει όμηρους τους επιστήμονες που συμβουλεύουν την κυβέρνηση.

Στο βάθος, το πρόβλημα είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση φοβάται πως λόγω της επιστήμης δεν θα μπορέσει να περάσει το πολιτικό κόστος της διαχείρισης της πανδημίας στην κυβέρνηση, και γι’ αυτό επιδιώκει να φοβίσει τους λοιμωξιολόγους.

Είναι η λογική της άσκησης πίεσης ώστε με τον φόβο της αγωγής και της δημόσιας διαπόμπευσης και ταλαιπωρίας, οι επιστήμονες θα κάνουν αυτά που θέλει η αντιπολίτευση ώστε να θιγεί έτσι έστω και έμμεσα η κυβέρνηση.

Το ουσιαστικό θέμα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αντιπολιτευτικό λόγο στο θέμα της πανδημίας. Παρά τα λάθη της και τις καθυστερήσεις της, παρά την εμμονή της να χρησιμοποιεί σε κρίσιμες θέσεις ανθρώπους που είναι κατάφορα ακατάλληλοι για τις τωρινές δύσκολες περιστάσεις, η κυβέρνηση τα έχει καταφέρει τουλάχιστον εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα, από την μεγάλη πλειοψηφία των ανά τον κόσμο κυβερνήσεων.

Μάταια προσπάθησε να επενδύσει η αξιωματική αντιπολίτευση στην πανδημία για να στρέψει ψήφους υπέρ της. Τα επιχειρήματα της είναι τόσο αδύνατα όσο αυτά του ΚΙΝΑΛ που ξαφνικά ανακάλυψε, τώρα, ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα της κρίσης, ένα χρόνο όπου γράφεται και λέγεται ξανά και ξανά ότι πολλές επιχειρήσεις θα αντιμετωπίσουν αναπόφευκτα θέμα επιβίωσης ότι… υπάρχει κίνδυνος λουκέτων στην αγορά!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εξάλλου, έχει σταδιακά αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι η πανδημία θα είναι μαζί μας για πολύ καιρό ακόμη – η πενταετία φαντάζει πλέον ως μία αισιόδοξη προοπτική. Η κοινωνία θα ζήσει  ένα διαρκή αγώνα δρόμου ανάμεσα στην διαδικασία του εμβολιασμού και της ανάπτυξης αγωγών και φαρμάκων από την μία πλευρά και την συνεχή μετάλλαξη του ιού από την άλλη.

Ελάχιστα πρόσφορο για αντιπολίτευση θα είναι το έδαφος.

Υποχρεωτικά, η στρατηγική της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι να στριμώξει την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο των κινητοποιήσεων – ενώ η κοινωνία λίγο επηρεάζεται πλέον από αυτήν την μορφή πολιτικής αντιπαράθεσης, ιδιαίτερα όταν ο φόβος της πανδημίας ελλοχεύει.

Μην έχοντας άλλα επιχειρήματα και συνειδητοποιώντας ότι το πεζοδρόμιο δεν είναι ανεκτό πλέον από την μεγάλη κοινωνία πλειοψηφία, ο ΣΥΡΙΖA αρπάζεται από τα μαλλιά του, μήπως και κερδίσει κανένα… ψηφουλάκι.