Ακούς τον Ερντογάν την ημέρα που γίνεται η γερμανική προσπάθεια για διάλογο εκτόνωσης της κρίσης, που εκείνος προκάλεσε, να ανακοινώνει ανανέωση της παράνομης Navtex.

Τον ακούς μετά, απειλητικότερο όσο ποτέ προηγουμένως, να προειδοποιεί ότι η Τουρκία δεν θα κάνει «καμία παραχώρηση» και θα κάνει οτιδήποτε είναι απαραίτητο για να εξασφαλίσει τα δικαιώματά της στη Μαύρη θάλασσα, τη Μεσόγειο και το Αιγαίο.

«Δεν θα συμβιβαστούμε σε αυτά που είναι δικά μας…». Και «καλούμε τους συνομιλητές μας να μείνουν μακριά από λάθη που θα τους προκαλέσουν καταστροφή». Ακούς και τον Τσαβούσογλου να σηκώνει ακόμα πιο ψηλά τις απειλές: «Αυτή τη φορά δεν θα πρόκειται για ατύχημα, θα αναλάβουμε δράση και θα κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο».

Μετά, ακούς και τους δικούς μας αναλυτές και πολιτικούς. Εδώ και στην Αθήνα. Και σε πιάνει απελπισία.

Γιατί οι απαντήσεις τους, οι ιδέες τους, οι προτάσεις τους, δεν περιέχουν τίποτε άλλο παρά τις τουρκικές θέσεις. Τις υιοθετούν και τις παρουσιάζουν ως δικές τους. Και σε ό,τι αφορά τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και σε ό,τι αφορά το Κυπριακό και την Ανατολική Μεσόγειο. Μίλησαν πολλοί τις τελευταίες μέρες. Όλοι στο ίδιο τουρκικό μοτίβο.

Ευθύνεται η Τουρκία

Ο ένας να λέει ότι για όλα αυτά που κάνει η Τουρκία ευθύνεται ο Αναστασιάδης διότι στο Κραν Μοντανά είχε ευκαιρία για λύση και οδήγησε σε ναυάγιο. Ο άλλος να το επιβεβαιώνει διότι αυτό αποδεικνύεται, λέει, από το γεγονός ότι ο Γκουτέρες στην έκθεσή του για το Κραν Μοντανά δίνει τα εύσημα στις εγγυήτριες και στην Τουρκία, λες και ήταν ποτέ αντικειμενικός ο Γκουτέρες σε όσα αφορούν την Τουρκία.

Και μετά αρχίζουν τις προτάσεις. Αφού ευθύνεται ο Αναστασιάδης, δηλαδή η πλευρά μας, πρέπει να δούμε πώς θα κάνουμε υποχωρήσεις για να επανέλθουμε στον διάλογο. Κι όταν δεν είναι αόριστες οι προτάσεις, που είναι οι περισσότερες (λένε για παράδειγμα: Πρέπει να πείσουμε την Τουρκία ότι με λύση θα έχει και η ίδια να αποκομίσει οφέλη. Ή ότι: η αποτελεσματική απάντηση στην τουρκική παρεμβατικότητα είναι η επίλυση του Κυπριακού), είναι η απόλυτη αναπαραγωγή των τουρκικών θέσεων: Πρέπει να αποδεχτεί ο Αναστασιάδης την πολιτική ισότητα. Όχι αυτήν που αποδέχτηκε ήδη, αλλά αυτήν που αξιώνουν οι Τούρκοι.

Πρέπει να βρεθεί τρόπος για τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στη διαχείριση των φυσικών πόρων και στα μελλοντικά έσοδα από την κυπριακή ΑΟΖ. Πρέπει να αποδεχτούν οι Ελληνοκύπριοι την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και τις νέες εγγυήσεις, όπως είναι οι τουρκικές προτάσεις…

Οι θέσεις της Τουρκίας

Ζουν σε άλλο κόσμο; Αντιλαμβάνονται άλλα από αυτά που αντιλαμβάνεται ο κοινός νους. Ή είναι τελικά συνειδητοί μεταφορείς των τουρκικών θέσεων; Μερικοί σου δίνουν την εντύπωση πως αν μπορούσαν θα έβγαιναν στα μπαλκόνια να χειροκροτούν αλλοπαρμένοι δίπλα από τον Ερντογάν την ώρα που κραυγάζει «δεν θα συμβιβαστούμε σε αυτά που είναι δικά μας». Ας κάνουν, όμως, και καμιά δική τους πρόταση, τουλάχιστον για τα προσχήματα.

Όσοι, μάλιστα, εστιάζουν την ανάγκη επανέναρξης των συνομιλιών για το Κυπριακό στο φυσικό αέριο, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ενισχύουν τους τουρκικούς στόχους. Αυτό επιδιώκει η τουρκική πλευρά. Να ξεχάσουμε όλα τα άλλα και να βάλουμε στο τραπέζι τα κοιτάσματα και ειδικά τη συνδιαχείριση και τα δήθεν δικαιώματα της Τουρκίας.

Να ξεχάσουμε το εδαφικό. Τον εποικισμό. Το περιουσιακό. Τα κατοχικά στρατεύματα και τις εγγυήσεις.

Να ξεχάσουμε ότι οι Τουρκοκύπριοι έφυγαν από την Κύπρο κι άφησαν τους έποικους να κάνουν κράτος μαζί μας.

Να ξεχάσουμε την οικονομία που λυμαίνεται η μαφία του Ερντογάν. Να ξεχάσουμε και την Αμμόχωστο. Και να αρχίσουμε συνομιλίες για το φυσικό αέριο.

Διότι, οι καημένοι οι Τουρκοκύπριοι, δηλαδή η Τουρκία, πρέπει να νιώσουν ότι δεν θα τους ξεγελάσουμε και θα αρπάξουμε εμείς όλα τα κέρδη.

Αυτό είναι το πρόβλημά μας τώρα. Αυτά είναι τα μυαλά μας. Και με αυτά φως δεν πρόκειται να δούμε.