Μια μεγάλη και σχετικά ισχυρή οικονομικά χώρα, η Ρωσία ξεκίνησε ένα πόλεμο χωρίς να έχει στην πραγματικότητα προκληθεί.

Ίσως να ένιωσε μια φαντασιακή πρόκληση ή να ήθελε να επαναφέρει αυτοκρατορικούς οραματισμούς.

Για εμάς όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία, καμία δεύτερη σκέψη, κανένα «αλλά» στο μυαλό μας, και στην καρδιά μας.

Καταδικάζουμε απερίφραστα, συμπαραστεκόμαστε, υποστηρίζουμε, περιθάλπουμε και κυρίως συμμετέχουμε στο μπλοκ των χωρών που εφαρμόζουν διαφόρων ειδών κυρώσεις στον εισβολέα.

Για τους περισσότερους από εμάς αυτά είναι απλά πράγματα και αυτονόητα, μέχρι βέβαια οι οικονομικές και ενεργειακές επιπτώσεις του πολέμου να αρχίσουν να βαραίνουν στην αξιακή μας ζυγαριά και στο τέλος να αλλάξουν προσωρινά ή και μόνιμα και την δική μας αξιολογική ιεράρχηση.

Εκεί όμως που υπάρχουν ενδιαφέροντα θέματα προς συζήτηση είναι η εντύπωση που έχουμε για το πως σκέφτεται και αντιδρά  ο υπόλοιπος κόσμος.

Εδώ υπάρχει ανατροπή.

Δεν συντάσσονται όλοι μαζί μας, δεν καταδικάζουν απερίφραστα την Ρωσία, δεν χωρίζουν τον κόσμο ανάμεσα σε καλούς και κακούς με τους δικούς μας μαρκαδόρους.

Χαράζουν τελείως διαφορετικές γραμμές, με άλλα χρώματα, άλλα μεγέθη, διαφορετικά σχήματα που εμείς μάλλον ούτε γνωρίζουμε αλλά ούτε και κατανοούμε.

Ο κόσμος  είναι πολύ μεγάλος και πολύπλοκος και απέχει αρκετά  από την φράση που χαρακτηρίζει την δική μας αφομοίωση ταυτότητας, το περίφημο «ανήκουμε εις την Δύση»

Το «ανήκουμε εις την Δύση» θα πρέπει να μετατραπεί στο «ανήκουμε στο δυτικό άνω ημισφαίριο» γιατί μάλλον ολόκληρος ο νότιος κόσμος απέχει παρασάγγας από την δική μας κοσμοθεωρία.

Στις 7 Απριλίου 2022 έγινε μια ψηφοφορία στη γενική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών για την αναστολή της συμμετοχής της Ρωσίας από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.

Ενενήντα τρεις χώρες ψήφισαν υπέρ της πρότασης, ενώ 24 χώρες ψήφισαν κατά και 58 χώρες απείχαν.

Αυτή είναι η απλή καταγραφή των αποτελεσμάτων που αναπαράχθηκε στο ελληνικό γίγνεσθαι.

Ωραία σκεφτήκαμε, καταδικάσθηκε η Ρωσία με μεγάλη πλειοψηφία άρα είμαστε στην σωστή πλευρά της ιστορίας.

Εάν όμως δούμε ποιες χώρες  απείχαν ή δεν συμφώνησαν στην ρωσική αποπομπή τα πράγματα αλλάζουν για την κοσμοθεωρία μας.

Βραζιλία, Μεξικό, Νιγηρία , Πακιστάν, Νότιος Αφρική απείχαν.

Απείχαν και οι χώρες που είχαν ξεκινήσει το κίνημα των Αδέσμευτων το 1961 (Αίγυπτος, Γκάνα, Ινδονησία και Ινδία) που παραδοσιακά από την εποχή του Ψυχρού πολέμου δεν συντασσόντουσαν ούτε με το ΝΑΤΟ ούτε με την Σοβιετική ένωση.

Η Κίνα ψήφισε κατά των κυρώσεων.

Εάν προσθέσετε τους πληθυσμούς των κρατών που δεν απέπεμψαν τότε φτάνουμε στο 70% της γης μας.

Σχεδόν σύσσωμο το νότιο ημισφαίριο εκτός της Αυστραλίας έχει διαφορετική άποψη από την δική μας την Βορειοδυτική.

Πως σκέφτονται όλες αυτές οι χώρες;

Αρκετές θυμούνται την  αντί Νατοϊκή τους ιστορία και συντάσσονται με αυτήν.

Κάποιες άλλες θεωρούν πως ήρθε η στιγμή  να αναβιώσει το κίνημα των αδεσμεύτων για να αποκτήσει φωνή και ο ξεχασμένος Νότος που συνθλίβεται από τις συγκρούσεις των εδραιωμένων κρατών.

Μερικοί θυμούνται τους βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία, τις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν στο Ιράκ και στην Λιβύη και αναθυμούνται επαναστατικά συναισθήματα.

Οικονομικά συμφέροντα υπεισέρχονται στην εικόνα καθώς η Ρωσία είναι σημαντικός εμπορικός αλλά και πολεμικός προμηθευτής πολλών χωρών.

Εξάγει ενέργεια, όπλα, τρόφιμα και λιπάσματα.

Η Βραζιλία που είναι η μεγαλύτερη οικονομία της Νότιας Αμερικής εισάγει το ¼ των λιπασμάτων της από την Ρωσία.

Η Ινδία και το Πακιστάν προμηθεύονται τα οπλικά τους συστήματα σχεδόν αποκλειστικά από την Ρωσία.

Οι χώρες της λατινικής Αμερικής  όπως η  Κούβα και η Βενεζουέλα  έχουν βιώσει τις αμερικανικές κυρώσεις και όταν τους ζητείται να προσυπογράψουν κάτι αντίστοιχο για άλλα κράτη νιώθουν πως εξυπηρετούν την Αμερικανική ηγεμονία και όχι την παγκόσμια δικαιοσύνη.

Οι χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου δεν είχαν εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό στον ψυχρό πόλεμο, γιατί  ορθά πίστευαν  πως συμμετέχοντας σε μια διαμάχη που δεν ήλεγχαν θα είχαν να μοιραστούν μόνο ζημιές χωρίς να συμμετέχουν στα οφέλη.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης πως η Ρωσία ιστορικά ήταν αντίθετη στην αποικιοκρατία καθώς δεν είχε δικές της αποικίες , και με αυτήν την συνθήκη είχε συμπάθειες στις χώρες που είχαν βιώσει κατακτήσεις από αυτοκρατορίες.

 Φαίνεται αρκετά ξεκάθαρα πια,  πως η παγκόσμια πολιτική και οικονομική σκηνή δεν συγκινείται και δεν ταυτίζεται με την  δική μας αξιολογική προσέγγιση στο Ουκρανικό ζήτημα.

Οι γεωγραφικές αποστάσεις και οι οικονομικές εξαρτήσεις σίγουρα παίζουν κάποιο ρόλο.

Ίσως όμως ο πιο σημαντικός λόγος της διαφοροποίησης είναι οι συλλογικές μνήμες. Αυτή η ουτοπία αυτοδιάθεσης σε έναν κόσμο που ελέγχεται από μεγάλους συνασπισμούς στους οποίους αυτά τα κράτη έχουν ελάσσονα ρόλο.

Αυτή η αίσθηση πως οι συγκρούσεις και τα συμφέροντα των μεγάλων που καταστρέφουν τον πλανήτη και εκμεταλλεύονται τα αδύνατα κράτη είναι ακόμα ισχυρή και ίσως και αληθινή σε μεγάλο βαθμό.

Το κίνημα των αδεσμεύτων του 1961 που στα αγγλικά ονομαζόταν  Non-Aligned Movement παραμένει ακόμα ισχυρό στις ομαδικές μνήμες των λαών.

Αυτό που ξεκίνησε σαν μια αντίδραση απέναντι στην αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση, μια ελπίδα για δημοκρατική αυτοδιαχείριση σήμερα μπορεί να αναβιώσει παίρνοντας θέση ξεχωριστή στο νέο δίπολο που θα ζήσουμε ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα.

Η μάχη ανάμεσα στην δημοκρατία και στην απολυταρχία στην οποία συντασσόμεθα  όλοι έχει αρκετές γκρίζες και μαύρες σελίδες στο ημερολόγιο της.

Η πολυφωνία των κρατών είναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Αυτήν την πολυφωνία αξίζει τον κόπο να την κατανοήσουμε, να την συναισθανθούμε και να προσπαθήσουμε να την εντάξουμε στον τρόπο σκέψης μας.

Αν μη τι άλλο δεν θα βαρεθούμε να ανακαλύπτουμε νέες γωνίες θέασης αυτής της μαγικής , πολυδιάστατης και  πολύχρωμης πραγματικότητας.

Διαβάστε επίσης:

Τα αποτελέσματα των Τραπεζών θα είναι καλύτερα εάν δεν πάρουν bonus οι Τραπεζίτες;