Στο δεύτερο έτος των σπουδών μου, έμενα σε φοιτητική εστία, βάσει των κοινωνικών κριτηρίων. Οι φοιτητικές εστίες στην Ελλάδα, δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που είδα μετά στη Γερμανία, αλλά όταν δεν έχεις άλλη εναλλακτική,ι άλλο, κάθε λύση σου φαίνεται υπέροχη. Στην πλειονότητά τους, επρόκειτο για παλιά ξενοδοχεία (του ’70), τα οποία είχε μισθώσει το Πανεπιστήμιο για να στεγάσει τους φοιτητές.
Μιλάμε για μικρά διαμερίσματα με δύο μικρά υπνοδωμάτια, έναν νεροχύτη με δύο μάτια κουζίνας, ψυγείο, δύο ντουλάπια και μια μικρή ντουλάπα σε κάθε υπνοδωμάτιο. Θέρμανση δεν υπήρχε, το κτίριο είχε πολλή υγρασία, θυμάμαι ακόμη τους πρωινούς πονοκεφάλους και τα νοτισμένα ρούχα.
Ένα πρωί, ξύπνησα και όπως περπατούσα από το υπνοδωμάτιο για να πάω στο μπάνιο, ακούω έναν περίεργο ήχο. Μόλις πάτησα τα πόδια μου στο πάτωμα της κουζίνας, αντίκρισα ένα πρωτόγνωρο θέαμα. Το πάτωμα είχε πάρει αέρα και τα πλακάκια εκτοξεύονταν προς κάθε κατεύθυνση. Έμεινα λίγη ώρα να τα κοιτώ, μετά πήγα στο πανεπιστήμιο, ανέφερα το πρόβλημα και μου άλλαξαν δωμάτιο.
Έμεινα με άλλες τρεις συγκατοίκους. Το προηγούμενο δωμάτιο έμεινε έναν χρόνο τουλάχιστον άδειο. Δεν επισκευάστηκε.
Το 2014 επισκέφθηκα το Ρέθυμνο ως πτυχιούχος πια, για να συμμετάσχω σε ένα συνέδριο. Είχαν χτιστεί επιτέλους φοιτητικές εστίες, οι συνθήκες διαβίωσης των φοιτητών ήταν καλύτερες.
Κυκλοφορούσαν πολλές φήμες για τον τρόπο με τον οποίο έκανε τις μισθώσεις το Πανεπιστήμιο. Για στημένους διαγωνισμούς, κλπ. Αλλά ποτέ δεν έγινε έλεγχος για αυτά.
Θυμήθηκα την ιστορία σήμερα, που διάβασα ότι ο Μουζάλας μεταφέρει τους πρόσφυγες σε ξενοδοχεία.
Ποια είναι αυτά τα ξενοδοχεία; Έχουν θέρμανση; Σε τι κατάσταση είναι; Πώς επιλέχθηκαν; Πόσο κοστίζουν; Τι προβλέπει η συμφωνία με τους Ευρωπαίους; Πού πήγαν τα χρήματα που πήρε η κυβέρνηση για να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης;
Εγώ, μπορεί να έχασα τότε τη σεζόν στο Ρέθυμνο και να άργησα να βρω δουλειά για να νοικιάσω μια γκαρσονιέρα και να φύγω από την εστία, αλλά οι πρόσφυγες δε μπορούν. Και ξέρεις, συνηθίζει εύκολα ο άνθρωπος τις απάνθρωπες λύσεις όταν δεν έχει επιλογή.
Αλλά φαντάζομαι, αυτό δεν είναι πρόβλημα για τον Μουζάλα. Ο Τσίπρας τον διόρισε μάλλον για να μας παραδειγματίσει – βλέπεις ας πούμε το δράμα των προσφύγων και λες «Αχ, τι καλά που είμαι εγώ!»
Αυτό σημαίνει όραμα: όλη η Ελλάδα, μια φοιτητική εστία.
Η Ειρήνη Αγαπιδάκη είναι ψυχολόγος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Ειρήνη Αγαπιδάκη: Τα ‘μαθες Περιστέρα μου τα θλιβερά μαντάτα, Ο Κομαντάντε πέθανε, μην πεις καμιά πατάτα
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ειρήνη Αγαπιδάκη: Κατρούγκαλε εμείς θα σε φροντίσουμε δεν θα σε αφήσουμε να μαραζώσεις
ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ: Άγης Βερούτης: O σφαγέας Κάστρο