Μου ήρθε στο νου διότι δεν μπορούσα παρά να επικροτήσω δύο μεγάλες μεταρρυθμίσεις που η κυβέρνηση προωθεί, μολονότι γύρω της γίνεται…χαμός. Στις 24/2 είχα γράψει άρθρο με τίτλο «Η φυγή προς τα εμπρός είναι που θα εκτιμηθεί». Η κυβέρνηση το αποδεικνύει.
Η αναφορά είναι στη μεταρρύθμιση του ΟΑΕΔ που προωθεί ο Κωστής Χατζηδάκης και σ’ αυτήν του ΕΟΠΥΥ που προωθεί ο Θάνος Πλεύρης. Και οι δύο είχαν αργήσει. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, πάντως.
Ο ΟΑΕΔ, αντί να επιτελεί κοινωνικό έργο, αντί να λειτουργεί ως γραφείο εύρεσης εργασίας και κέντρο κατάρτισης-μετεκπαίδευσης, είχε μετατραπεί σε ταμείο χρηματοδότησης χωρίς κριτήρια και όρια. Μερικοί τον χαρακτήριζαν ως παγίδα ανεργίας.
Αντί να συνδεθεί με την αγορά εργασίας των επιχειρήσεων την αγνοούσε. Αντί να κατευθύνει τους ανέργους σε νέες δραστηριότητες τις αγνοούσε. Αντί να ζητήσει την συνδρομή των πανεπιστημίων, τα αγνοούσε. Και η γραφειοκρατία του ανταγωνιζόταν την αναποτελεσματικότητά του.
Σύμφωνα με το σχέδιο που παρουσίασαν ο Κωστής Χατζηδάκης και ο διοικητής του ΟΑΕΔ, Σπύρος Πρωτοψάλτης, ο οργανισμός θα αποκτήσει σύγχρονη μορφή, δομή και λειτουργία. Η τεχνολογική επανάσταση απαιτεί την ύπαρξη ενός σύγχρονου οργανισμού απασχόλησης, καθώς τόσο οι νεοεισερχόμενοι όσο και οι παλαιότεροι άνεργοι δεν θα βρίσκουν δουλειά αν δεν αποκτήσουν νέες γνώσεις και δεξιότητες.
Στην Ελλάδα, όπου τα πανεπιστήμια έχουν γίνει ένα ενδιάμεσο στάδιο από την ενηλικίωση στην ανεργία, ένας ΟΑΕΔ που λειτουργούσε ουσιαστικά ως ένα κακό ταμείο ανεργίας δεν είχε θέση.
ΟΙ κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις που έχει μέχρι σήμερα επιφέρει με την λειτουργία του ΟΑΕΔ είναι ανυπολόγιστες. Ας ελπίσουμε ότι η ενισχυμένη διοίκηση της και η προσοχή που αποδίδει ένας ικανότατος υπουργός θα φέρουν γρήγορα το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Η αναμόρφωση του ΕΟΠΥΥ είχε επίσης καθυστερήσει. Και στην περίπτωση αυτή οι αρνητικές κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις της κάκιστης λειτουργίας του συστήματος υγείας, είναι ανυπολόγιστες.
Αν και νέος υπουργός που κάθισε σε καρέκλα καυτή από την πανδημία και τα σκάνδαλα του παρελθόντος, ο Θάνος Πλεύρης δεν δίστασε. Αν ο προκάτοχος του διαβάζει εφημερίδες ας αναστενάξει.
Με προβληματίζει, πάντως, το θράσος των συνδικαλιστών. Θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να συμμετάσχουν στον σχεδιασμό της μεταρρύθμισης. Έχουν κακομάθει, διότι αυτό που λένε με την ανακοίνωση τους αυτό ακριβώς υπονοούν.
Στις δημοκρατίες, η κυβέρνηση σχεδιάζει, προτείνει, ακούει γνώμες και αντιδράσεις και αποφασίζει. Δεν είναι διόλου υποχρεωμένη να ζητήσει τη συμμετοχή του κάθε… πικραμένου για την εξουσία στον σχεδιασμό της. Έχει καθήκον να ακούσει γνώμες αλλά η τελική ευθύνη σ’ αυτήν ανήκει.
Φαντάζομαι, όμως, πως ειδικά στην Ελλάδα, οι περισσότεροί συνδικαλιστές μικρή σχέση έχουν με την δημοκρατία.
Αξιέπαινη η πρωτοβουλία—έστω κι αν άργησε. Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, και οι δύο υπουργοί οφείλουν να κινηθούν ταχύτατα, αποτελεσματικά, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους το λεγόμενο πολιτικό κόστος.
If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you…
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
