H υπόθεση του προπονητή του Παναθηναϊκού, Εργκίν Αταμάν και του πανό που υψώθηκε στον αγώνα με την Μακάμπι και το οποίο έγραφε: «Πενήντα χρόνια παράνομης κατοχής. Δεν ξεχνώ», είναι πολύ σοβαρή.
Και δεν πρέπει να περάσει έτσι απλά, με μια ανάρτηση του Αταμάν, με δήλωση στήριξης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός στον προπονητή της και με τσακωμό στον βόθρο του Twitter από τους γνωστούς «οπαδούς» – κάφρους των ομάδων.
Είναι μια σοβαρή πολιτική υπόθεση που επαναφέρει το ερώτημα αν η πολιτική χωράει στις εξέδρες των γηπέδων, αν έχουν δικαίωμα οι φίλαθλοι να εκφράζουν μια πολιτική άποψη και να την «επικοινωνούν» σε έναν αγώνα.
Κι αν εν τέλει θέλουμε «αποστειρωμένα» γήπεδα που τα μόνα που πρέπει να ακούμε είναι τα βρισίδια για τις μάνες και τις γυναίκες των αντιπάλων και ό,τι πιο άθλιο και σεξιστικό σκαρφίζονται οι φανατικοί;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Αταμάν έκανε ένα τεράστιο φάουλ στη χώρα που τον φιλοξενεί, που του δίνει δουλειά, που τον σέβεται και τον τιμά γιατί είναι ένας μεγάλος προπονητής.
Και είναι φάουλ και η προσπάθεια στήριξης από την ΚΑΕ, ξεχνώντας τα βασικά: Ότι δηλαδή ούτε να ξεχάσουμε το δράμα της Κύπρου μπορούμε, ούτε να κλείσουμε τα μάτια στις προβοκάτσιες που γίνονται, ούτε φυσικά να κάνουμε πίσω και να βάζουμε την ουρά στα σκέλια γιατί ένας προπονητής θίγεται.
Δηλαδή για να καταλάβουμε καλά, τι μας λέει ο Αταμάν; Ότι τα γήπεδα ενώνουν και είναι χώροι φιλίας και αγάπης, επομένως δεν χωράει ένα πανό που απλώς υπενθυμίζει το τουρκικό έγκλημα στην Κύπρο;
Τι μας λέει ο Τούρκος προπονητής; Ότι επειδή δεν του αρέσει ένα πολιτικό μήνυμα θα σηκώνεται και θα φεύγει από το γήπεδο; Γιατί δεν φεύγει κι όταν οι Τούρκοι βάζουν τεράστιες αφίσες του Κεμάλ για να «πικάρουν» τις ελληνικές ομάδες;
Γιατί ο Αταμάν επέδειξε τόση ευαισθησία; Για ένα πανό που έλεγε «δεν ξεχνώ»; Και που είναι το έγκλημα; Εβρισε τους Τούρκους συμπατριώτες του;
Όχι βέβαια. Υπενθύμισε απλά ότι πριν από 50 χρόνια συνετελέσθη ένα βάρβαρο έγκλημα, το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Δεν θα μιλήσω για τις φρικαλεότητες των Τούρκων, είναι γνωστά αυτά. Όπως γνωστό είναι ότι σε πολέμους γίνονται πολλές βιαιότητες από όλες τις πλευρές.
Στέκομαι στο γεγονός ότι ένα νησί, μια χώρα της Ευρώπης, παραμένει διχοτομημένη και κανείς δεν δείχνει να ενοχλείται γι’ αυτό.
Κι όταν μιλάει κάποιος, όταν υπενθυμίζει το έγκλημα (στο οποίο έβαλαν το χεράκι τους και οι Ελληνες), όταν ζητά να μην… ξεχάσουμε, θα βγαίνει ο κάθε κύριος Αταμάν να πολιτικοποιεί ο ίδιος το θέμα, έστω κι αν αποκηρύσσει… δήθεν την πολιτικοποίηση των γηπέδων.
Αλλωστε, μην ξεχνάμε. Ο προπονητής του ΠΑΟ είναι κολλητός φίλος του Ερντογάν, ενός προκλητικού προέδρου που έχει συμβάλλει τα μέγιστα στη συνέχιση της τραγωδίας στη Μεγαλόνησο, στην ένταση των σχέσεων με την Ελλάδα, στην πολεμική ατμόσφαιρα που καλλιεργείται στο Αιγαίο κι εν τέλει στην έχθρα που ολοένα και μεγαλώνει μεταξύ των λαών, επειδή τύποι σαν τον Ερντογάν βάζουν «μπουρλότο» καθημερινά.
Γι’ αυτό θίχθηκε από το πανό στην Κύπρο, ενώ θα μπορούσε να σεβαστεί την αντίθετη άποψη, να σεβαστεί τους Κύπριους απογόνους δολοφονημένων ή αγνοούμενων, να συνεχίσει τη δουλειά του, να συνεχίσει να κερδίζει τα πρωταθλήματα και να κάθεται πάνω σε εκατομμύρια.
Κανείς δεν αμφισβητεί την επιτυχία του Αταμάν στο μπάσκετ. Ούτε του Παναθηναϊκού, ο οποίος κάνει σπουδαία δουλειά χάρη στον Γιαννακόπουλο και τον προπονητή της ομάδας φυσικά.
Αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το φάουλ που καταγράφηκε στην Κύπρο από τον Τούρκο κόουτς.
Και για να έχουμε καλό ερώτημα: Αν φίλαθλοι ξαναβάλουν πανό για τις σφαγές στην Κύπρο θα στεναχωρηθεί ο Αταμάν και θα ξαναφύγει;
Και για να μην νομίζουν κάποιοι ότι τα βάζω με τον Παναθηναϊκό, το ίδιο θα ρωτούσα και για κάθε ομάδα που με κόσμιο τρόπο περνά πολιτικά μηνύματα. Και δεν εννοώ υβριστικά μηνύματα και στήριξη σε εγκληματίες, ακροδεξιούς, δολοφόνους κ.λπ.
Για να τελειώνουμε. Οι εξέδρες δεν μπορεί να είναι αποστειρωμένες, ούτε να προσαρμόζονται από τα «θέλω» του κάθε προπονητή που δεν του αρέσει μια πολιτική άποψη.
Βεβαίως, εδώ διαχωρίζουμε τις ύβρεις ή τις ακροδεξιές, φασιστικές επιδείξεις δύναμης στα γήπεδα. Αυτά είναι καταδικαστέα και απαράδεκτα.
Και στο κάτω – κάτω, και δεν είναι καθόλου εθνικιστική άποψη, δεν θα ρωτήσουμε κανέναν Ερντογάν και κανέναν Αταμάν για το αν πρέπει να ξεχάσουμε το έγκλημα της Κύπρου ή όχι.
Η στήριξη και μόνο της τουρκικής κυβέρνησης στον Αταμάν για τον τρόπο που αντέδρασε δείχνει ποιο είναι το σωστό, ποιο το λάθος, ποια η προβοκάτσια και ποια η προσπάθεια δημιουργίας μιας «αφασιακής», απολιτικής κοινωνίας που δεν θα τολμά να μιλά για το έγκλημα της Κύπρου, για τη γενοκτονία των Αρμενίων, για τις μαζικές σφαγές των Ποντίων από τους Τούρκους κ.λπ.
Διαβάστε επίσης:
Motor Oil: Χωρίς ενεργή εστία η φωτιά, τρεις τραυματίες – Δείτε φωτογραφίες και βίντεο (upd)
Δημοσκόπηση ALCO: Ένας στους δύο πολίτες δεν είναι καθόλου ικανοποιημένος από την κυβέρνηση