Διαβάζω με χαρά, ότι επιτέλους θα προχωρήσει η καταβολή αναδρομικών για τις παράνομες μειώσεις των συντάξεων. Έτσι έκρινε κάποιες από τις περικοπές η δικαιοσύνη, κι αυτή η κυβέρνηση θέλει να φανεί νομοταγής. 

Ο υπουργός εργασίας Γιάννης Βούρτσης ήταν σαφής στο σημείο αυτό – αν και δεν διέκρινα την ίδια σαφήνεια – τουλάχιστον μέχρι τώρα—από την πλευρά του υπουργείου οικονομικών του Χρήστου Σταϊκούρα. 

Κάποιες ΚΥΑ μάλλον καθυστερούν, ενώ παίζονται ακόμη σενάρια ως προς τον τρόπο και τον χρόνο καταβολής. Κατανοητές οι δημοσιονομικές δυσκολίες λόγω κορωνοϊού, αλλά ας τελειώνει επιτέλους αυτό το σήριαλ κι ας ανακοινωθούν τελικές αποφάσεις. 

Με την ευκαιρία των συντάξεων μου ήρθε κατά νου ένα άλλο πρόβλημα: αυτό τις άνισης μεταχείρισης του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. 

Γιατί είναι γεγονός ότι, στην διάρκεια της δεκαετούς κρίσης ναι μεν και οι δύο υπέφεραν αλλά, χωρίς αμφιβολία, ο πρώτος πολύ περισσότερο από τον δεύτερο. Το συνδικαλιστικό κράτος φρόντισε τον εαυτό του και ο πολιτικός κόσμος διατυμπάνισε και στο θέμα αυτό την αιχμαλωσία του από το κρατικό κομματικό κατεστημένο.

Δυστυχώς, στην εποχή του κορωνοϊού, η αδικία επαναλαμβάνεται. 

Μεγάλος αριθμός των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα έχει υποχρεωθεί να ζήσει με μειωμένες αμοιβές. 

Υπάρχει, βέβαια, η κρατική αρωγή, αλλά η μείωση είναι μείωση. Νομίζω, λοιπόν, ότι κάθε καλοπροαίρετος πολίτης έχει το δικαίωμα να θέσει το απόλυτα λογικό ερώτημα: με ποιόν κανόνα ηθικής δεν υπάρχει – έστω σχετικά – πιο ίσος καταμερισμός θυσιών; Γιατί δεν επιβάλλεται μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε κι αυτοί να συμμετάσχουν στα βάρη; 

Αν το κράτος επιδοτεί με ένα ποσό π.χ. 550 ευρώ την θέση εργασίας, ας μειώσει τις αμοιβές στον δημόσιο τομέα π.χ. κατά 100 ευρώ. 

Ηθικά θα ήταν δίκαιο. Πρακτικά, θα εξοικονομούσε χρήματα. 

Η απάντηση, φυσικά, είναι απλή: ο πολιτικός κόσμος παραμένει αιχμάλωτος του κομματικού κράτους. 

Και η όποια κυβέρνηση δεν έχει τις αντοχές να αντιμετωπίσει μία εξέγερση – όπως π.χ. μία απεργία — των δημόσιων υπηρεσιών. Προτιμά, λοιπόν, να συνεχίσει την αναδιανομή του εισοδήματος από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα. 

Ισχυρό κατάλοιπο της μεταπολίτευσης, η δημόσια διοίκηση εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από αδιαφάνεια, αναποτελεσματικότητα και ανευθυνότητα. Και εξακολουθεί να προκαλεί τρόμο στους εκάστοτε κυβερνώντες. 

Λειτουργεί, όμως, και ένας δεύτερος παράγοντας. 

Διότι, στην Ελλάδα η ιδεολογική προκατάληψη κατά του κεφαλαίου εξακολουθεί να έχει ισχυρές ρίζες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ευκολία με την οποία αποφασίστηκε η μείωση των ενοικίων λόγω του covid-19. 

Οι ενοικιαστές χάνουν εισόδημα. 

Αυτό ισχύει για σχεδόν όλους τους πολίτες και το κράτος παίρνει μέτρα για να περιορίσει την απώλεια. 

Ποια ανάλογα μέτρα ισχύουν για τους δικαιούχους του λεγόμενου «οικονομικού ενοικίου» όταν αυτοί είναι –στην πλειοψηφία τους—μικρομεσαίοι ή και πολύ μικροί;  

Δεν είναι διόλου τυχαίο, λοιπόν, που το δημόσιο, με την σιγουριά της απασχόλησης, της ιατροφαρμακευτικής κάλυψης και της συνταξιοδότησης, αποτελεί τον πρώτο προορισμό των νέων για δουλειά. 

Γι’ αυτό γίναμε έθνος δημοσίων υπαλλήλων. 

Είναι κατάλληλη η εποχή να σκεφτούμε με ποιόν τρόπο θα γίνουμε έθνος καινοτομίας και πρωτοβουλίας.