Είμαστε ώρες πριν την ανακοίνωση του αποτελέσματος της προεδρικής εκλογής στις ΗΠΑ — όχι πως οι εκλογές για την Βουλή των Αντιπροσώπων, την Γερουσία και τους κυβερνήτες των πολιτειών δεν έχουν επίσης σημασία και μάλιστα μεγάλη.
Κατά μία έννοια η κόσμος κρατά την αναπνοή του, από μία άποψη είναι σαν οι εξελίξεις να έχουν σταματήσει, από μία σκοπιά η λήψη αποφάσεων έχει παγώσει. Όχι αναίτια. Πολλά δεν θα αλλάξουν αν εκλεγεί ο Τραμπ, εξίσου πολλά αν όχι περισσότερα θα αλλάξουν όμως. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει για την Χάρις. Είναι αμφίβολο αν θα κρατήσει όλους τους ανθρώπους του Μπάιντεν αλλά αυτό θα είναι δευτερεύον. Σημασία έχει πως οι βασικές κατευθύνσεις πολιτικής θα παραμείνουν οι ίδιες. Με τον Τραμπ θα ανατραπούν. Το πως ακριβώς θα εξαρτηθεί από την εγωπάθεια του, την εκδικητικότητα του και την ικανότητα αυτοσυγκέντρωσης του. Γι’ αυτό η προοπτική μίας νίκης του δημιουργεί τόσες ανησυχίες, σ’ έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από υψηλά ρίσκα και τεράστια αβεβαιότητα.
Τις τελευταίες ημέρες έχει καταβληθεί μία προσπάθεια να δειχθεί ότι για την χώρα μας δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιος θα εκλεγεί. Εδώ που φτάσαμε στο παρά…μισό, οι αναλύσεις δεν έχουν νόημα. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Περισσότερη σημασία είναι η εσωτερική πολιτική κατάσταση, κι εδώ χρειάζεται να λεχθούν ορισμένα πράγματα.
Κοινό μυστικό πλέον ότι μετά την αποχώρηση Μπρατάκου-Παπασταύρου, η μηχανή του Μαξίμου ρετάρει. Όσο ικανός κι αν είναι ο Γεραπετρίτης οι προσδοκίες ότι αυτός θα τα λύσει όλα είναι υπεραισιόδοξες. Μετά από έξη χρόνια όλες οι διοικητικές μηχανές απαιτούν ρεκτιφιέ – πολύ περισσότερο στην εποχή μας όπου ο ψηφιακός κόσμος αλλάζει πολλά που βλέπουμε και κατανοούμε, άλλα τόσα που δεν βλέπουμε και δεν κατανοούμε. Την εξωτερική πολιτική, εξάλλου, την χειρίζεται ο ίδιος ο Μητσοτάκης, οπότε ένας ικανός διπλωμάτης καριέρας θα μπορούσε κάλλιστα να αναλάβει την θέση. Τελικά είναι ερώτημα εστιάζεται στο που είναι ένα άτομο συγκριτικά πιο χρήσιμο. Και ο Γεραπετρίτης στο Μαξίμου φαίνεται πως είναι …μία κάποια λύση.
Αφήνω κατά μέρος τις—διόλου αβάσιμες—φήμες για σφαγή μερικών υπουργών με τους υφυπουργούς τους ή για την ανεπάρκεια διοικητών οργανισμών που μάλιστα είναι στην θέση τους από την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ—όπως ο Μανουσάκης αν δεν κάνω λάθος . Κατανοητό το θέλγητρο της εξωτερικής πολιτικής και των μεγάλων προβλημάτων, αλλά στην καθημερινότητα θα κριθεί η κυβέρνηση. Τόσο δύσκολο είναι να το συνειδητοποιήσουν οι υπουργοί και να προσαρμοστούν ανάλογα;
Αυτά για του Μαξίμου. Στον χώρο της αντιπολίτευσης, ίσως να είναι βιαστική η κριτική, αλλά ο Ανδρουλάκης δεν φαίνεται να πήρε μαθήματα από τις εξελίξεις στο κόμμα του. Δεν αμφιβάλλω ότι το προσωπικό rebranding προχώρησε –με σχετική επιτυχία μάλιστα. Η εικόνα μίας αντιπολίτευσης της μορφής «όχι σε όλα» δεν φαίνεται, όμως, να άλλαξε. Η επαμφοτερίζουσα στάση της ψήφισης ορισμένων άρθρων πέντε νομοσχεδίων αλλά της καταψήφισης και των πέντε επί της αρχής, συγχέει, συσκοτίζει, συγχύζει. Πως αποδέχεται το βαθυστόχαστο ΠΑΣΟΚ επιμέρους άρθρα και όχι την αρχή; Μπορεί ο κανονισμός της Βουλής να προσφέρει την ευχέρεια, αλλά από πλευράς ουσίας η στάση είναι ανοησία.
Η πραγματική άνοδος του ΠΑΣΟΚ, εξάλλου, θα μετρηθεί σε περίοδο 2-3 μηνών – φτάνει να μαζέψει κάπως τα μπόσικα και η Ν.Δ. Η άνοδος που προκύπτει επειδή οι άλλοι πέφτουν δεν αποτελεί και ιδιαίτερο εχέγγυο για την κατάκτηση της εξουσίας.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αξίζει να λεχθούν πολλά. Κλασσική περίπτωση όπου ο κόσμος χάνεται και … . Πιστεύω ότι δεν έχει πλέον καμία σημασία ούτε το όνομα, ούτε τα πρόσωπα, ούτε οι δήθεν ιδεολογίες και πολιτικές. Νομοτελειακά βαδίζει προς την εποχή Αλαβάνου—ένα οριακό κόμμα, αδύναμο να επηρεάσει τις εξελίξεις. Άλλα μνημόνια δεν υπάρχουν, ούτε Ζάππειο 1 & 2 υπάρχει, ούτε τρόικες για σωτηρία. Οι εξελίξεις στην αριστερά θα είναι πυκνές και ενδιαφέρουσες, όσο και στην άκρα δεξιά.
Συμπέρασμα; Δεν λέμε ότι οι εξελίξεις στις ΗΠΑ μας αφήνουν αδιάφορους. Αλλά, πέρα και ανεξάρτητα από αυτές, ας δώσουμε προτεραιότητα στην τακτοποίηση των εν οίκω μας.
Διαβάστε επίσης