Η κοινωνία στην συντριπτική της πλειονότητα έχει μπουχτίσει, έχει αγανακτήσει, έχει εξαγριωθεί με την κυρίαρχη και ανεξέλεγκτη ανομία, την γενικευμένη ανασφάλεια, την εξωφρενική υπερβολή των διαδηλώσεων και γενικότερα την καταχρηστική προβολή των δικαιωμάτων που μετατρέπονται και εκφυλίζονται σε όργανα βασανισμού και εκβιασμού της.
Στην Κουμουνδούρου, ειδικότερα, οφείλουν να καταλάβουν ότι αν εξακολουθήσουν να αντιπολιτεύονται κολακεύοντας το 3%, σύντομα και εύκολα θα χάσουν ακόμα κι αυτό το 20% -22% που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις, το οποίο έτσι κι αλλιώς αδυνατούν να αυξήσουν – και το γνωρίζουν καλά. Όση ιδεολογική ιλαροτραγωδία κι αν πουλήσουν με τις κραυγές εναντίον «της αστυνομικής βίας που στιγματίζει τον ακαδημαϊκό χώρο του ΑΠΘ», και όσες «χούντες» κι αν εφεύρουν, κυβέρνηση δεν μπορούν να γίνουν στηρίζοντας γκρουπούσκουλα που προσπαθούν να εμποδίσουν το κτίσιμο βιβλιοθήκης, όσο κι αν το ποθούν βαθύτατα.
Στον σύγχρονο κόσμο, στο σήμερα, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό ότι μπορεί να υπάρχουν υπό κατάληψη πανεπιστημιακοί χώροι, ότι η εκκένωση τους, ύστερα από δεκαετίες μάλιστα, συνιστά βία που θυμίζει … «εποχές εκκαθαριστικών επιχειρήσεων της αστυνομίας στην Τουρκία, τη Λατινική Αμερική και αλλού, καθώς και ότι υπάρχουν κόμματα της βουλής που υποστηρίζουν τους ολίγους καταληψίες και την πολιτική παρέα τους για να δημιουργήσουν κλίμα έντασης στη χώρα ώστε να το εκμεταλλευθούν κομματικά.
Τόσο δύσκολο είναι να γίνει κατανοητό; Η εύκολη πολιτική με τις δωρεάν τυχοδιωκτικές διαμαρτυρίες που έκοβαν εισιτήρια και βολεύονταν τα «αριστερά» βαλάντια του ΣΥΡΙΖΑ, τελείωσε. Η κοινωνία πλέον απαιτεί πανεπιστήμια με ελεγχόμενη πρόσβαση, με απρόσκοπτα και υψηλού επιπέδου μαθήματα, χωρίς εργαστήρια μολότοφ και χωρίς καταλήψεις που γίνονται αφετηρίες τρομοκρατικών ενεργειών.
Δεν ματώνει οικονομικά στα φροντιστήρια για να στείλει τα παιδιά της σε χώρους που κάποιοι θέλουν να μην λογίζονται μέρος της ελληνικής επικράτειας και να μπορεί ο καθένας ατιμώρητα να κάνει ό,τι του ‘ρθει: Να βανδαλίζει την δημόσια περιουσία, να βιαιοπραγεί, να καταλαμβάνει , να τρομοκρατεί και να τυγχάνει μιας απίθανης και πρωτοφανούς επιδοκιμασίας!
Η κοινωνία απαιτεί ανάπτυξη και θέσεις δουλειάς χωρίς ιδεοληψίες. Η κοινωνία δεν θέλει επιδόματα, θέλει δουλειές, θέλει μείωση της ανεργίας και επιστροφή των επιστημόνων της. Η κοινωνία έχει φύγει μπροστά αφήνοντας πίσω το διχασμό, το ψέμα και την καθυστέρηση. Όποιος κατανοήσει το πρωτοφανές αυτό momentum, θα κερδίσει το παρόν και το μέλλον. Αλλιώς, θα βουλιάξει στο παρελθόν του.
Διαβάστε επίσης: