Πριν από μερικές ημέρες το δικαστήριο της Νέας Υόρκης καταδίκασε τον Σαμ Μπάνκμαν-Φράιντ, τον… έκπτωτο αστέρα των κρυπτονομισμάτων. Κρίθηκε ένοχος για 7 κακουργήματα και κινδυνεύει με ποινή κάθειρξης ακόμη και 110 ετών.

Ολοι θυμόμαστε την υπόθεση της πλατφόρμας ανταλλαγής κρυπτονομισμάτων FTX η οποία κήρυξε πτώχευση τον Νοέμβριο του 2022 με τον Μπάνκμαν να κατηγορείται για απάτη, σύσταση συμμορίας, ξέπλυμα χρήματος κ.λπ. Ο πανέξυπνος καθηγητής Νομικών θα μείνει στην ιστορία των οικονομικών απατών, θα βρίσκεται δίπλα στις υποθέσεις της Enron και του Μέιντοφ.

Το ζήτημα είναι άλλο εδώ, και σχετίζεται και με την Ελλάδα. Μια υπόθεση που «έσκασε» πριν από ένα χρόνο και σε 10 μήνες από τη στιγμή που ο «μάγος των crypto» συνελήφθη, τα αμερικανικά δικαστήρια τον καταδίκασαν.

Μια ακροαματική διαδικασία που κράτησε σχεδόν δύο μήνες, ολοκληρώθηκε σε λιγότερο από ένα χρόνο από τότε που αποκαλύφθηκε η απάτη που είχε στήσει ο… έκπτωτος δισεκατομμυριούχος.

Δηλαδή μια κορυφαία δικαστική διαδικασία, που συγκλόνισε όλο τον κόσμο, σφραγίστηκε με μια απόφαση και όλα αυτά έγιναν σε λιγότερο από 12 μήνες από την αποκάλυψη της υπόθεσης.

 

 

 

Αυτή ναι είναι πραγματική Δικαιοσύνη. Η οποία αναλαμβάνει μετά τις διωκτικές αρχές, ολοκληρώνει τις καταθέσεις, συντάσσει τα κατηγορητήρια, οργανώνει ένα δαιδαλώδες δικαστήριο με πλήθος μαρτύρων και τελικά αποφασίζει μέσα σε χρόνο – ρεκόρ.

Θέλετε να δούμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Να θυμηθούμε υποθέσεις που συντάραξαν τη χώρα και δικάζονται μετά από 4,5 ή και περισσότερα χρόνια; Που ταλαιπωρούνται δεκάδες άνθρωποι μέχρι να βγει η ετυμηγορία;

Μόνο την υπόθεση των δολοφόνων του Παύλου Φύσσα, των στελεχών της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή να θυμηθούμε θα… κλάψουμε για την ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης. Οι δολοφόνοι χτύπησαν τον Σεπτέμβριο του 2013, η πρωτόδικη απόφαση εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2020 ενώ ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει απόφαση στο Εφετείο, με αποτέλεσμα ο Κασιδιάρης να μπορεί να κατεβαίνει στις εκλογές ή να χρειάζονται ειδικές ρυθμίσεις για να «μπλοκαριστεί» ή ο Γιάννης Λαγός να είναι στη φυλακή αλλά να εισπράττει μισθό από το Ευρωκοινοβούλιο.

Υπάρχουν κι άλλα τραγικά στοιχεία. Πρόσφατα Γ. Φλωρίδης και Α. Γεωργιάδης συναντήθηκαν για να δουν πώς θα ξεμπλοκάρουν 4.000 εκκρεμείς συντάξεις στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών.

Και είναι η κορυφή του παγόβουνου. Χιλιάδες δικογραφίες εκκρεμούν στα δικαστήρια, υποθέσεις μένουν ανοικτές έως και… 20 χρόνια.

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, στο ανώτατο δικαστήριο, στο ΣτΕ, οι αναβολές που ζητούν μόνο από τον εκάστοτε δικαστή (οίκοθεν αναβολές) κι όχι από τους δικηγόρους των διαδίκων, έχουν φτάσει στο αριθμό… 73 σε βάθος 15ετίας. Αυτός ο συγκεκριμένος σύμβουλος Επικρατείας σε μια υπόθεση είχε 48 οίκοθεν αναβολές το 2021, και το 2023 έφτασαν τις 73.

Και χωρίς να υπολογίζεται ο χρόνος στα Πρωτοδικεία και στα Εφετεία.

Όταν, λοιπόν, εκατοντάδες χιλιάδες δικογραφίες «βουλιάζουν» τα δικαστήρια όλων των βαθμών, για ποια ποιότητα της Δικαιοσύνης μπορούμε να μιλάμε. Και κυρίως για ποια ποιότητα της Δημοκρατίας.

Το 2016, σε άρθρο του με αφορμή την επικείμενη Συνταγματική Αναθεώρηση, ο καθηγητής της Νομικής και πρώην υπουργός, Θ. Φορτσάκης, είχε πει ότι στα δικαστήρια εκκρεμούν 1.400.000 υποθέσεις.

Σε παλαιότερη μελέτη του και χωρίς να έχουν αλλάξει πολλά, ο κ. Φορτσάκης είχε αναφέρει ότι στο Συμβούλιο της Επικρατείας εκκρεμούσαν σχεδόν 28.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης πέντε χρόνια. Στα εννέα λειτουργούντα Διοικητικά Εφετεία εκκρεμούσαν περισσότερες από 60.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης τριάμισι χρόνια, ενώ στα τριάντα Διοικητικά Πρωτοδικεία πάνω από 376.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης πέντε χρόνια.

Στο Ελεγκτικό Συνέδριο εκκρεμούσαν περισσότερες από 30.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης τρία χρόνια Αντίστοιχα είναι και τα στοιχεία για την πολιτική δικαιοσύνη: στον Άρειο Πάγο εκκρεμούσαν σχεδόν 2.700 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης ένα χρόνο, στα είκοσι ένα πολιτικά Εφετεία εκκρεμούσαν πάνω από 36.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης τρία χρόνια, στα εξήντα τέσσερα Πρωτοδικεία εκκρεμούσαν πάνω από 255.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης τρία χρόνια στις αστικές και τέσσερα χρόνια στις ποινικές υποθέσεις, ενώ στα τριακόσια ένα Ειρηνοδικεία εκκρεμούν περισσότερες από 500.000 υποθέσεις, με μέσο όρο εκδίκασης τρία χρόνια.

 

 

 

Είναι ντροπή για μια σύγχρονη χώρα αυτή η εικόνα. Είναι ντροπή να είμαστε στην τελευταία θέση των χωρών της Ευρώπης σε εκκρεμοδικία. Είναι ντροπή εν τέλει αυτό που συνέβη πρόσφατα στο Εφετείο, όταν τραυματίστηκαν δύο υπάλληλοι από κατάρρευση ραφιών που υπήρχαν χιλιάδες δικόγραφα.

Αμφιβάλλει κανείς ότι αυτή η κατάσταση οδηγεί σε αρνησιδικία; Κι ότι τελικά το τελευταίο αποκούμπι των πολιτών, η Δικαιοσύνη, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον κορυφαίο ρόλο της;

Η αρνησιδικία γεννά αδικίες, ατιμωρησία, διαφθορά, κατάρρευση του κράτους, απίστευτη σπατάλη πόρων, αδιαφάνεια, γραφειοκρατία, ασθενές κράτος δικαίου και πολλά άλλα δεινά.

Όταν μιλάμε, λοιπόν, για μεταρρυθμιστική ορμή της κυβέρνησης, όταν λέμε ότι η «επανάσταση» στο ελληνικό κράτος πρέπει να ξεκινήσει από τα δικαστήρια, πρέπει να λάβουμε υπόψη τα παραπάνω. Και να κάνουμε τα πάντα για να τα εξαλείψουμε.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γ. Φλωρίδης, έχει μια μεγάλη πρόκληση: Να ηγηθεί της τεράστιας αλλαγής που πρέπει να γίνει ώστε η απονομή της Δικαιοσύνης να γίνει ταχύτερη. Ενίσχυση του προσωπικού των δικαστηρίων, ψηφιακή Δικαιοσύνη, απόλυση των ράθυμων δικαστών, πειθαρχικές ποινές σε όσους καθυστερούν να εκδώσουν αποφάσεις, τερματισμό της «φάμπρικας» των αναβολών και άλλα πολλά.

Εντάξει, δεν θα γίνει Αμερική, αλλά κάποτε πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να γίνουμε δυτική χώρα και στον τομέα της Δικαιοσύνης.