Η φράση-ερώτημα «δεν θα υπάρχει Καραμανλής στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ.;» μπορεί να ήταν άκαιρη χρονικά και επιπόλαια πολιτικά, πρόσφερε όμως στον ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία να ξεκινήσει μια κλιμακούμενη καμπάνια προκειμένου να αποφευχθεί να αποκλειστεί ο Κώστας Αχ. Καραμανλής από τις επόμενες εκλογές.

Καρφίτσα δεν αφήνει να πέσει το κόμμα χωρίς να την σχολιάσει, θα αφήνει τέτοιο πολιτικό άνοιγμα ανεκμετάλλευτο; Στην λογική του ΣΥΡΙΖΑ, εξάλλου, η απουσία του ονόματος Καραμανλή από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ, θα ερμηνευτεί ως πολιτική νίκη του – ήττα πρώτου μεγέθους για τον αντίπαλο.

Αυτή η προσέγγιση αναδεικνύει δύο χαρακτηριστικά που δυστυχώς για την κοινωνία μας, κυριαρχούν στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης – και όχι μόνο.

Το πρώτο έχει σχέση με τους θεσμούς. Ο υπουργός αντιπροσωπεύει ένα θεσμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μπορεί αυτή να έχει εξελιχθεί σήμερα σε πρωθυπουργοκεντρική, το αξίωμα όμως, του υπουργού ξεπερνά την υπεροχή της πρωθυπουργικής εξουσίας και σηματοδοτεί την ανάληψη προσωπικής ευθύνης απέναντι στους πολίτες.

Αυτό ανέδειξε ο Κώστας Αχ. Καραμανλής με την παραίτηση του. Τίμησε τον θεσμό όπως αυτό λειτουργεί – κατά άλλους καλά κατά άλλους κουτσά-στραβά—σε καθεστώς φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Ο κριτής της επάρκειας και της ευθύνης ενός υπουργού μπορεί σε πρώτο στάδιο να είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αλλά στις δημοκρατίες η τελική απόφαση λαμβάνεται από τους πολίτες.

Στη βάση αυτή ο πρώην υπουργός έχει όχι απλά δικαίωμα αλλά, λόγω των ειδικών συνθηκών του δυστυχήματος στα Τέμπη, την υποχρέωση να συμπεριληφθεί – στον βαθμό που τον αφορά και μπορεί ο ίδιος να επηρεάσει την απόφαση—στα ψηφοδέλτια.

Στην αντίθετη περίπτωση θα είναι σαν η Ν.Δ. ως κόμμα να αναλαμβάνει ακέραια την διαχρονική και διακομματική ευθύνη για όλα όσα έγιναν και δεν έγιναν σ’ αυτόν τον εδώ και δεκαετίες διαλυμένο οργανισμό που φέρει τα ονόματα ΟΣΕ-ΕΡΓΟΣΕ.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό ανάγεται στον τομέα της ηθικής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να ζει την αυταπάτη του ηθικού πλεονεκτήματος. Υπάρχει, σε πρώτο επίπεδο, τα θέμα ότι αυτοπαρασημοφορήθηκε – αποφάσισε πως έχει ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στην δεξιά και το οικειοποιήθηκε. Στην ουσία πρόκειται για μία άριστη πρακτική εκμετάλλευση των σύγχρονων μεθόδων δημοσίων σχέσεων.

Σε δεύτερο επίπεδο, αρχίζοντας από την συνεργασία του με τον ΑΝΕΛ και καταλήγοντας στο στημένο με σκοπό την εξαπάτηση της κοινωνίας σκηνικού για το Μάτι, το ηθικό πλεονέκτημα που υπήρχε στην φαντασία του ΣΥΡΙΖΑ χάθηκε. Οι αυταπάτες των όσων έπεσαν στην παγίδα και πίστεψαν πως υπήρχε διαλύθηκαν. Δεν μπορεί, λοιπόν, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να εγκαλεί τον Κώστα Αχ. Καραμανλή σε επίπεδο ηθικής.

Εξάλλου, σε τρίτο επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αιδώ, με απόλυτο πολιτικό κυνισμό κατεβάζει στις εκλογές το Νίκο Παππά. Θυμίζω ότι έχει καταδικαστεί σε διετή φυλάκιση για κατάχρηση εξουσίας—άλλο ένα παράδειγμα του πως αντιλαμβάνεται το συγκεκριμένο κόμμα την έννοια και την λειτουργία της δημοκρατίας. Εμμένοντας στην υποψηφιότητα Παππά, ο ΣΥΡΙΖΑ έμμεσα δηλώνει πως δεν σέβεται την Δικαιοσύνη.

Άμεσα, όμως, ανεπανόρθωτα υπονομεύει όποιο ηθικό επιχείρημα μπορεί να προβάλει κατά της υποψηφιότητας του Κώστα Αχ. Καραμανλή.

 

Καμμία υπόνοια για αδιαφάνεια

Η όλη ιστορία ξεπερνά κατά πολύ τα πρόσωπα. Αφορά και τους θεσμούς – κυρίως τους θεσμούς. Ενάντια στην πρακτική όλων των προκατόχων του ο κ. Καραμανλής παραιτήθηκε. Ενάντια σε πολλούς από τους προκατόχους του άφησε έργο.

Ενάντια στο ποιόν άλλων υπουργών ουδείς έχει τολμήσει να αφήσει έστω υπόνοια για αδιαφάνεια. Ενάντια τον κ. Παππά, δεν έχει καταδικαστεί για κάτι, και μάλιστα από Ειδικό Δικαστήριο.

Η σπουδή του ΣΥΡΙΖΑ να θέσει θέμα Καραμανλή πριν καν του δοθεί η ευκαιρία να μιλήσει, να παρουσιάσει τα γεγονότα, να εκθέσει τις απόψεις του για τις ερμηνείες που δίνονται, επιβεβαιώνει την τάση σημαντικού μέρους του πολιτικού μας κόσμου να αγνοεί το τεκμήριο της αθωότητας, αναδεικνύει τον έντονο κομματισμό που επενδύει όλα τα γεγονότα, αποφάσεις, πράξεις, τονίζει την βαθιά έλλειψη πολιτικής ωριμότητας, την αδιαφορία για το κοινωνικό καλό.

Ο ίδιος ο κ. Καραμανλής έχει, λοιπόν, πρωταρχικά θεσμικά και δευτερευόντως προσωπικά, κάθε δικαίωμα να θέσει τον εαυτό του στην κρίση των πολιτών. Οι πολίτες θα κρίνουν για το έργο του, τις προτεραιότητές του, την αποτελεσματικότητά του. Το κόμμα του έχει κάθε υποχρέωση να στηρίξει την απόφαση του – κι ας σημειωθεί ότι ο ίδιος με περίσσευμα ήθους τηρεί σιωπή για το συγκεκριμένο θέμα.

 

Διαβάστε επίσης

Αυτή η τραπεζική κρίση έχει πολλές ουρές