Καλώς ή κακώς (στις περισσότερες περιπτώσεις ισχύει το δεύτερο), κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, το Πάσχα θεωρούνταν ένα βαρόμετρο των διαθέσεων και της πραγματικής οικονομικής κατάστασης των πολιτών.

Ποιος δεν θυμάται π.χ. την υποτιμητική εκείνη επισήμανση του Αλέξη Τσίπρα, λίγο προτού λήξει η πρωθυπουργική του θητεία, όταν έλεγε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι λίγο-πολύ δεν τρέχει και τίποτα που οι μισθοί ήταν 350, 400 και 500 ευρώ αφού όλοι ήταν στις εθνικές οδούς εκείνο το Πάσχα και δεν έβρισκες δωμάτιο πουθενά.

Σε ό,τι αφορά δε το πασχαλινό τραπέζι, δεν υπήρξε Πάσχα τα τελευταία δέκα χρόνια που να μην ήταν ακριβότερα τα αρνιά και τα κατσίκια σε σχέση με τη χρονιά που είχε προηγηθεί, ενώ οι μισθοί ήταν καθηλωμένοι γύρω στα 500 ευρώ, μιας και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν τήρησαν ποτέ την υπόσχεση τους για… «751 ευρώ κατώτατο μισθό για όλους».

Το ίδιο ισχύει και εφέτος, που λόγω των γενικότερων ανατιμήσεων κλαίμε όχι μόνο για τις αυξήσεις στις τιμές των αμνοεριφίων, αλλά και για το ρεύμα που θα κάψουμε για να τα ψήσουμε στον φούρνο.

Μέχρις ότου διαπιστωθεί ποια θα είναι η κίνηση του Πάσχα – μην ξεχνούμε ότι είναι και το πρώτο με ελεύθερες μετακινήσεις έπειτα από δύο χρόνια – αξίζει να παρακολουθήσουμε την πολιτική εξέλιξη του θέματος «ακρίβεια- μισθοί- αυξήσεις».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε χθες νέα αύξηση του κατώτατου μισθού, ο οποίος από τα 663 ευρώ θα φτάσει στα 713 ευρώ από την Πρωτομαγιά. Πρόκειται για μια αύξηση κατά 50 ευρώ που, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, «την αξίζουν οι εργαζόμενοι και την αντέχουν οι επιχειρήσεις».

Οι πολίτες, που όσο ανενημέρωτοι κι αν είναι έχουν επίγνωση ότι άσχημα οικονομικά περνάνε κι οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, κουνάνε μεν πικρά το κεφάλι τους όταν βλέπουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην τηλεόραση να λέει « ζούμε σε δύσκολες εποχές και κύριο μέλημά μου είναι να μην διαρραγεί η κοινωνική μας συνοχή», αλλά κάνουν και μια … ας την πούμε άσεμνη, χειρονομία στον Αλέξη Τσίπρα όταν τον ακούνε να υπόσχεται «αύξηση του βασικού μισθού στα 800 ευρώ» και επιπλέον , «μείωση του λογαριασμού ρεύματος».

Δεν πήγε τον μισθό στα 751 ευρώ ο κ. Τσίπρας όταν ήταν πρωθυπουργός, θα βρει λεφτά να τον ανεβάσει τώρα; Θα σταματήσει τον πόλεμο αν γίνει πρωθυπουργός ή θα πείσει τον ΟΠΕΚ να αυξήσει την παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου ώστε να πέσει η τιμή του; Αστεία – τουλάχιστον- πράγματα.

Το αδιέξοδο πολιτών κι επιχειρηματιών

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ακόμη και με την νέα αύξηση του κατώτατου μισθού , δεν διαφαίνεται λύση στον ορίζοντα. Ο μέσος Έλληνας αντιλαμβάνεται ότι πληρώνει τα σπασμένα ενός πολέμου και μιας πανδημίας για τα οποία δεν φταίει καμιά ελληνική κυβέρνηση, πλην αυτό το σκοτεινό τούνελ που ανοίγεται μπροστά του τού φέρνει απελπισία. Ο μισθωτός έβγαλε αυτόν τον χειμώνα κουτσά-στραβά αλλά και με τα 50 ευρώ παραπάνω στην τσέπη δεν θα μπορέσει να αντέξει την ακρίβεια τον επόμενο.

Οι μικροεπιχειρηματίες – ίσως όχι μόνο αυτοί – είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να αντέξουν τη νέα αύξηση στον κατώτατο μισθό. Ένας ταβερνιάρης, ζαχαροπλάστης, φούρναρης, που πληρώνει πλέον από 5000 έως 15000 ευρώ εκκαθαριστικό λογαριασμό ρεύματος και απασχολεί από δύο έως δέκα άτομα προσωπικό, θα μπορεί να δίνει 1000 ευρώ στον καθένα; Θα αυξήσει τις τιμές στα προϊόντα του με κίνδυνο να μειωθεί η πελατεία του, ή θα προβεί σε … απολύσεις (πράγμα που απευχόμαστε);

Και τι να κάνουν όλοι αυτοί μαζί; Να καταψηφίσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που έκανε δεύτερη αύξηση στον κατώτατο μισθό, φθάνοντας τον στα 713 ευρώ και όλο για ενισχύσεις και για εκατομμύρια μιλάει, αλλά οι τιμές στα σούπερ μαρκετ και ο λογαριασμός του ρεύματος παραμένουν αφόρητα υψηλά;

Εντάξει, ας πούμε ότι το κάνει. Και μετά; Αν ξαναβρεθεί ο Σκουρλέτης στη θέση του Σκρέκα, ο Σταθάκης στη θέση του Γεωργιάδη κι ο Τσακαλώτος στη θέση του Σταϊκούρα, θα υπάρξει φως; Φυσικά, όχι. Εν ολίγοις, απόγνωση!

Είναι η ακρίβεια… ο εχθρός

Υπό αυτές τις συνθήκες και υπό αυτήν την έννοια, το έργο της κυβέρνησης έως και τις εκλογές είναι πολύ δυσκολότερο από ό,τι πολλοί νομίζουν. Με εκκαθαριστικούς λογαριασμούς που σε πολλές περιπτώσεις ισούνται με το νέο κατώτατο μισθό, μεσαία τάξη δεν υφίσταται και οι όροι της πολιτικής αντιπαράθεσης αλλάζουν εκ των πραγμάτων, ό,τι και να θέλει κανείς να υποστηρίξει. Και κάπως έτσι, πάλι εκ των πραγμάτων, η όποια αντιπολίτευση, ακόμη και βυθισμένη στην αναξιοπιστία και τη λαϊκιστική φύση της, μπορεί να μιλάει στην καρδιά του κάθε απεγνωσμένου.

Όπερ σημαίνει ότι στο Μαξίμου και στα υπουργεία Οικονομικών, Ενέργειας και Ανάπτυξης έχουν ένα και μόνο ένα έργο να επιτελέσουν: να βρουν τους τρόπους και να ανακόψουν το διαβρωτικό κύμα των ανατιμήσεων και μάλιστα σύντομα. Με λίγα λόγια, να δείξουν εμπράκτως ότι έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει και πώς αυτό επιδρά.

Ακόμη και αν χρειαστεί να συγκρουστούν με την Ευρώπη, ακόμη και αν πέσουν τα ταμπού του ΦΠΑ, ακόμη και αν απαιτηθούν παρεμβάσεις που έως τώρα φάνταζαν αδιανόητες. (Αλήθεια, γιατί δεν μιλάει κανείς στην κυβέρνηση για την κρατική κερδοσκοπία με τον ΦΠΑ πάνω στις εξωφρενικές κατά τα άλλα τιμές του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού ρεύματος;)

Κάποτε, σε μία άλλη χώρα και σε μία άλλη εποχή, κερδήθηκαν οι εκλογές με το γνωστό σύνθημα «είναι η οικονομία, ανόητοι». Ίσως και να ήταν η πιο εύστοχη και αποτελεσματική πολιτική επινόηση της Ιστορίας. Κάποιοι εδώ στα καθ’ ημάς θα πρέπει να το κοιτάξουν και πάλι.