Εδώ και κάποιους μήνες εξελίσσεται αυτή η αγαπημένη συζήτηση, βάσει χρησμών και οιωνών, ως προς το πότε θα κάνει εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης και με ποιο εκλογικό δίλημμα – «πρόοδος ή συντήρηση» , τελικά, όπως ο ίδιος το αποκάλυψε τη Δευτέρα σε κομματική εκδήλωση.

Ο κ. Μητσοτάκης δηλώνει δημοσίως με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι εκλογές δεν πρόκειται να γίνουν προ του ’23, αναπτύσσει και μία σχετική, πειστική επιχειρηματολογία και, πάντως, δεν θα μπορούσε να πει και τίποτε άλλο.

Είναι γνωστό, με όση σημασία μπορεί αυτό να έχει, ότι δεν ήταν πάντοτε αυτή η αντίληψη του.

Πολλοί έχουν εκ των υστέρων επιβεβαιώσει, ότι από τη στιγμή που εξελέγη, ο πρωθυπουργός και κάποιοι περί αυτόν, αναζητούσαν ένα «παράθυρο», προκειμένου να απαλλαγούν από την απλή αναλογική και να μην υποστούν τα όσα υπέστη ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος αφότου εξελέγη με την τρίτη προσπάθεια πρωθυπουργός το 1990, συζήτησε, αλλά απέρριψε άλλη μία εκλογική διαδικασία, προκειμένου να μην είναι δέσμιος της εύθραυστης πλειοψηφίας του ενός βουλευτή. Τελικά, βρέθηκε εκείνος ο ένας που τον έριξε, ο οποίος δεν υπάρχει ούτε ως υποσημείωση στην πολιτική Ιστορία της Ελλάδας.

Στην περίπτωση του σημερινού πρωθυπουργού, το «παράθυρο» αυτό είχε σχεδόν βρεθεί το φθινόπωρο του ’20, όμως το έκλεισε ο Ερντογάν, που έβγαλε τότε τον στόλο στο Αιγαίο.

Η συνθήκη σήμερα είναι πολύ διαφορετική.

Ο κ. Μητσοτάκης είναι μεν ένας πρωθυπουργός χωρίς αξιόπιστο πολιτικό αντίπαλο, όμως μοιραία και αναπόφευκτα, βρίσκεται σε μία διαδικασία διαχείρισης φθοράς. Είναι προφανές ότι έχει διαχειριστεί λίγο πολύ τις… δέκα πληγές του Φαραώ. Είναι όμως την ίδια στιγμή εξίσου προφανές και ότι είχε πολύ χρήμα να μοιράσει, όσο κανένας στο παρελθόν – με την εξαίρεση ίσως τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και έπειτα από όλα αυτά, έχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Την απλή αναλογική και την (θεμιτή) επιδίωξη του για αυτοδυναμία.

Υπό αυτό το πρίσμα, έχει και ένα ακόμη σοβαρό θέμα: Η διαχείριση της πολιτικής φθοράς, είναι μία διαδικασία που αγνοεί τις ευνοϊκές αποφάσεις, τα επιδόματα, ακόμη και τις μεταρρυθμίσεις. Οι ψηφοφόροι, στην πλειονότητα τους, είναι «αχάριστοι», θεωρούν πως ότι τους προσφέρεται, είναι αυτονόητη κατάκτηση και συνεχώς βρίσκουν κάτι για να αγανακτήσουν. Σε συνθήκες μάλιστα ακραίες, είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν ό,τι ανοησία τους υποσχεθεί κάποιος άλλος.

Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν και ενώ οι εκλογικοί χρησμοί θα συνεχίζονται για λίγο καιρό ακόμη και το εκλογικό δίλημμα «πρόοδος ή συντήρηση» θ’ ακούγεται  συχνά –μέχρις ότου γίνουν εκλογές – το θέμα που θα πρέπει να προβληματίσει την κυβέρνηση, είναι άλλο. Οι πρώτες ενδείξεις του ήλθαν με τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι περάσαμε σε μια φάση που το μέσο νοικοκυριό αρχίζει να αισθάνεται ότι «δεν την βγάζει». Τα μέτρα δεν αρκούν και  η τσέπη δεν αντέχει, ενώ παρακολουθούμε με αγωνία τις εκλογικές εξελίξεις στη Γαλλία στην οποία η ενεργειακή κρίση κι η ακρίβεια αύξησαν τα ποσοστά του ευρωσκεπτικισμού και της ακροδεξιάς.

Δυστυχώς, όσο άσχημα κι αν ακούγεται σε κάποιους, ούτε οι μεταρρυθμίσεις του Πιερρακάκη κερδίζουν εκλογές, ούτε τα επιδόματα λόγω πανδημίας, ούτε ο κρατικός δανεισμός με χαμηλό κόστος (που ούτως ή άλλως τελειώνει), ούτε οι αναβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης.

Είναι ένα αξίωμα της πολιτικής, που κανείς δεν πρέπει να λησμονεί: Οι εκλογές δεν κερδίζονται λόγω ευγνωμοσύνης των πολιτών, παρά μόνο μέσω της ανανέωσης των προσδοκιών τους.

Άρα, το θέμα δεν είναι πότε θα κάνει εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης και με ποιο εκλογικό δίλημμα , αλλά πώς θα πείσει για ένα καλύτερο αύριο.

Διαβάστε επίσης:

Μητσοτάκης για τις εκλογές: Το δίλημμα δεν θα είναι Δεξιά, Κέντρο ή Αριστερά

Μελανσόν – Τσίπρας: Πόσο (ιστορικά) διαφορετικοί!