Η άρνηση εμβολιασμού έγινε της μόδας και η πολιτεία κάθεται με σταυρωμένα χέρια προκειμένου να μην κατηγορηθεί ότι κινείται αντιδημοκρατικά.

Bασική αρχή της δημοκρατίας είναι ότι η προσωπική ελευθερία περιορίζεται από τον σεβασμό στους νόμους. Αν η κυβέρνηση είναι τόσο ευαισθητοποιημένη στο θέμα της προσωπικής ελευθερίας ας εξετάσει πως η άρνηση εμβολιασμού σχετίζεται με τον σεβασμό για την ζωή του άλλου – που είναι η υπέρτατη αξία της δημοκρατίας.

Το έωλο επιχείρημα για την άρνηση είναι πως ο εμβολιασμένος δεν κινδυνεύει από τον ανεμβολίαστο, ενώ ο ανεμβολίαστος ασκεί το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής.

Είναι έωλο διότι ο αρνητής προσφέρεται ως ένα θαυμάσιο, ανοιχτό, πλούσιο πεδίο για την μετάλλαξη του κορονοϊού. Και είναι πλέον αρκετά βέβαιο ότι τα εμβόλια δεν αντιμετωπίζουν όλες τις μεταλλάξεις.

Πρόσφατο παράδειγμα πέρα από τις Ινδίες, η Ταιβάν και το Βιετνάμ. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι πολλοί επιστήμονες στο Η.Β. ήδη προειδοποιούν για τη νέα αυτή μετάλλαξη.

Εξάλλου, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίον συζητείται τόσο πολύ η ανάγκη του παγκόσμιου εμβολιασμού. Πολλοί θέλουν να το παρουσιάσουν ως άδολο ενδιαφέρον για τους απανταχού φτωχούς που υποφέρουν. Μπορεί αυτό να ισχύει. Ισχύει, όμως, και το έννομο συμφέρον ότι όσο δεν επεκτείνεται ο παγκόσμιος εμβολιασμός τόσο διογκώνονται επικίνδυνα οι εμφανίσεις νέων μεταλλάξεων που τα υπάρχοντα εμβόλια αδυνατούν να καθυποτάξουν.

Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε σήμερα πως την πειθώ θα διαδεχθεί η νομική υποχρέωση όσον αφορά τον εμβολιασμό του υγειονομικού προσωπικού. Σωστή αλλά καθυστερημένη και με περιορισμένη εμβέλεια η απόφαση.

Ας το συνειδητοποιήσουμε: η πανδημία είναι εδώ και δεν πρόκειται να φύγει. Οι μεταλλάξεις είναι αυτές που θα μας ταλαιπωρήσουν σε συνδυασμό με την άνεση της αερόβιας μετάδοσης. Ο καθολικός εμβολιασμός είναι προς το παρόν η μόνη άμυνα.

Κι ενώ η κοινωνία προσπαθεί απεγνωσμένα να ξαναβρεί μία μορφή κανονικής λειτουργίας της οικονομίας, κι ενώ η κυβέρνηση επιχειρεί να κάνει βήματα μεταρρυθμιστικά ώστε να μπορέσει η χώρα μας να εκμεταλλευτεί τις παγκόσμιες τεχνολογικές εξελίξεις και έτσι, ταυτόχρονα, καλύτερα να θωρακιστεί έναντι του νέου, αόρατου και αδυσώπητου εχθρού της, ο ΣΥΡΙΖΑ με το βλέμμα στραμμένο 50 χρόνια πίσω δίνει την «μάχη των μαχών» για το εργατικό.

Ποιο εργατικό; Αυτό που σε μεγάλο βαθμό ήδη εφαρμόζεται σήμερα. Αυτό που μας υποχρεώνει να ακολουθήσουμε η Ε.Ε. Αυτό που διευρύνει τα δικαιώματα του εργαζόμενου – άσχετα με το φύλο του.

Στην ουσία πρόκειται για πολιτικό θέατρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται εχθρό για να επιβιώσει. Αν δεν τον έχει οφείλει να τον εφεύρει. Στην εικονική πραγματικότητα που ζει – γιατί ουδόλως έχει κατανοήσει τις τεράστιες αλλαγές που φέρνει η ψηφιοποίηση και ο κορoνοϊός – το εργατικό αποτελεί παλιά, γνώριμη και δοκιμασμένη συνταγή.

Τουλάχιστον έτσι νομίζει.

Η προσγείωση θα είναι απότομη. Και αναγκαστική. Ας ελπίζει πως δεν θα είναι καταστρεπτική.

Μία υπεύθυνη αντιπολίτευση θα έδινε τούτη την στιγμή μάχη των μαχών να επιτευχθεί ο καθολικός εμβολιασμός του πληθυσμού της χώρας. Δεν χρειάζεται να στηρίξει την κυβέρνηση. Αντίθετα να την εγκαλέσει για ολιγωρία. Δεν απαιτείται ομόνοια. Αντίθετα ας διατρανώσει την αντίθεση του για την σιωπηλή ανοχή που επιδεικνύει η κυβέρνηση στους αρνητές, στα κορονοπάρτι, στην ανυπακοή των ολίγων.

Αντί να πολεμά για την διατήρηση των συνδικαλιστικών προνομίων που χρησιμοποιούνται για να καταστρατηγήσουν τους νόμους, αντί να υποστηρίζει δεινόσαυρους που έτσι κι αλλιώς πρόσκεινται στο ΚΚΕ, ας δούνε τους νέους που τώρα αντιμετωπίζουν ένα μέλλον χωρίς δουλειά χάρις στα άχρηστα πτυχία που παίρνουν από άχρηστα «πανεπιστημιακά» ιδρύματα, ας αναγνωρίσουν ότι πάνω από το 90% των κρουσμάτων στα νοσοκομεία είναι ανεμβολίαστα άτομα κι ας ασκήσουν για μία φορά στην ζωή τους υπεύθυνη αντιπολίτευση.

Ας δείξουν για μία φορά σοβαρότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει εκ του συστάδην πολλές μάχες των μαχών. Μέχρι σήμερα, κέρδισε μόνο μία – τις εκλογές του 2015 – λόγω τελείως ειδικών συνθηκών, ουσιαστικά με την δεξιά διασπασμένη. Και στη νίκη αυτή χρειάστηκε δεκανίκια. Στην συνέχεια έδωσε εξετάσεις και απέτυχε. Γι’ αυτό ο λαός τον έστειλε σπίτι του το 2019. Τώρα προσπαθεί να γαντζωθεί στην επικαιρότητα και να συντηρήσει ελάχιστες ελπίδες επιστροφής του στην εξουσία κάνοντας ολοταχώς βήματα οπισθοδρόμησης.

Το «Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» δεν θα αποτελέσει άλλοθι.