Στους κόλπους της αντιπολίτευσης θεωρείται δεδομένο ότι η Ν.Δ. θα έρθει πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Επίσης δεδομένο θεωρείται ότι δεν θα έχει την αυτοδυναμία. Η προσπάθεια που καταβάλλεται, λοιπόν, είναι να προκύψει τέτοιος συσχετισμός δυνάμεων που να επιτρέπει τον σχηματισμό κεντροαριστερής κυβέρνησης με την σιωπηρή υποστήριξη των κομμάτων που αρνούνται μεν να συμμετάσχουν σ’ ένα τέτοιο συνασπισμό αλλά μπορεί να δελεαστούν σε μία έμμεση υποστήριξη ώστε να υπάρξει …δεύτερη φορά αριστερά.

Είναι σαφές ότι πολιτικοί σχηματισμοί αυτής της μορφής ενέχουν εγγενείς αντιφάσεις και δύσκολα επιβιώνουν. Το παράδειγμα των ΑΝΕΛ δείχνει ότι η παραμονή στην εξουσία έχει το κόστος της πλήρους απεμπολής των ηθικών αρχών, γεγονός που τελικά οδηγεί στον εκδιωγμό από την πολιτική σκηνή.

Μία προϋπόθεση για να ξεκινήσει ένα τέτοιο πείραμα είναι να μην υπάρχουν από πριν  μεγάλες διαφωνίες μεταξύ των εν δυνάμει εταίρων. Στο σημείο αυτό, ο κ. Ανδρουλάκης έχει υπάρξει πολύ προσεκτικός. Μέχρι τώρα δεν υπάρχει καμία σαφή θέση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε σχεδόν κανένα θέμα—εκτός από τις υποκλοπές. Με την μεθόδευση αυτή, ο αρχηγός της ελάσσονος αντιπολίτευσης δεν κοντράρει από πριν τον…μεγάλο αδελφό και, ταυτόχρονα, μετά τις εκλογές , κανένας δεν θα μπορεί να του πει ότι προδίδει τις αρχές του. Όταν είσαι σε κατάσταση πολιτικής tabula rasa, ουδείς μπορεί να σου προσάψει ανακολουθία. Εξάλλου, υπάρχει πάντα η δυνατότητα αναδρομής στο ιστορικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ και στις μεγάλες οβιδιακές μεταμορφώσεις του.

ΟΙ αντιθέσεις, όμως, δεν κρύβονται τελικά. Στην εμμονή για κεντροαριστερή κυβέρνηση, κύκλοι που την υποστηρίζουν υποχρεώνονται να πέφτουν σε αντιφάσεις και να επιτίθενται στον κ. Μητσοτάκη από τα δεξιά. Προβάλλεται, για παράδειγμα, ο ισχυρισμός ότι το 2019 η Ν.Δ. βρήκε γεμάτα ταμεία και μπόρεσε έτσι να μοιράσει επιδόματα, ενώ τώρα μολονότι η κρίση συνεχίζεται θα υποχρεωθεί να κάνει πίσω διότι θα είναι υποχρεωμένη να εμφανίζει πρωτογενή πλεονάσματα. Η κεντροαριστερά, λοιπόν, τάσσεται κατά των επιδομάτων (θέση ακραίως νέο-φιλελεύθερη) που έδωσε ο κυβέρνηση στην ταραγμένη μας εποχή και στηρίζει την ορθόδοξη  επίσης νέο-φιλελεύθερη ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.

Η αντίφαση, όμως, συνεχίζεται. Για να μπορεί να δικαιολογήσει αυτήν την θέση και να μην κατηγορηθεί ακριβώς για δεξιά στροφή, η εν δυνάμει κεντροαριστερά στρέφει τα πυρά της κατά της φορολογικής πολιτικής. Καταδικάζει το γεγονός ότι ο μισός πληθυσμός δεν πληρώνει φόρους και ισχυρίζεται ότι με την φορολογική μεταρρύθμιση θα μπορέσει να δώσει επιδόματα χωρίς να δημιουργήσει ελλείμματα.

Είναι ορατή τόσο η αντίφαση όσο και ο απώτερος στόχος. Καταρχάς, καταδικάζοντας η κεντροαριστερά τον μικρό φορολογούμενο πληθυσμό, ξεχνά ότι αυτό συμβαίνει διότι  η μεγάλη πλειοψηφία των πολύ μικρών και μικρών επιχειρήσεων καθώς και των αυτοαπασχολούμενων δηλώνει εισόδημα στο όριο του μη φορολογήσιμου. Κατά τεκμήριο αυτές είναι οικονομικό-κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να στηρίξουν μία κυβέρνηση μειοψηφίας μόνο και μόνο διότι θα θεωρούν ότι τους εκπροσωπεί. Οι υποστηρικτές της κεντροαριστεράς στρέφονται έτσι κατά των εν δυνάμει ψηφοφόρων τους.

Στην πραγματικότητα, όμως, όταν η κεντροαριστερά μιλά για φορολογική μεταρρύθμιση, εννοεί την επαχθή φορολογία της μεσαίας τάξης. Διότι, δεν μπορώ να πιστέψω ότι τελικά θέλει να φορολογήσει αυτό το 50% ή ότι το θεωρεί πλούσιο και ικανό να σηκώσει αυξημένα φορολογικά βάρη. Δεν τολμά να το δηλώσει, όμως. Είναι πολύ πρόσφατη η μνήμη της ζημιάς που έπαθε ο κ. Τσίπρας στο μέτωπο αυτό – με δική του ομολογία μάλιστα.

Υπαινίσσεται, επίσης, η κεντροαριστερά ότι θα βρει λεφτά πατάσσοντας την φοροδιαφυγή στον ΦΠΑ. Πέρα από το γεγονός ότι ούτε η αριστερά τόλμησε να το κάνει, ούτε το ΠΑΣΟΚ στις ημέρες της δόξας του, η κυβέρνηση έχει βάλει μπροστά την σύνδεση της ταμειακής μηχανής με το υπουργείο σε συνδυασμό με εκτεταμένους ελέγχους στις ίδιες τις ταμιακές.

Στην επιθυμία να υπάρξει κεντροαριστερή κυβέρνηση παραβλέπεται επιπλέον ένα απλό γεγονός: δεν είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι μεγάλες περιουσίες που φοροδιαφεύγουν. Αυτοί φοροαποφεύγουν – νόμιμα. Οι μικροί φοροδιαφεύγουν—οι περισσότεροι για να ζήσουν.

Καταλήγοντας, είναι άξιο απορίας που η κεντροαριστερά κατηγορεί την δεξιά για μεταρρυθμιστικό έλλειμμα στην φορολογία, όταν η μόνη μεγάλη μεταρρύθμιση που πέτυχαν τα μνημόνια ήταν η φορολογική. Όταν οι φορολογικές διαδικασίες έχουν αυτοματοποιηθεί και επικρατεί πλέον πολύ μεγαλύτερη διαφάνεια απ’ ότι στο παρελθόν. Κι όταν τα παράπονα για την ΑΑΔΕ είμαι περίπου ανύπαρκτα.

Ποια φορολογική μεταρρύθμιση έχει λοιπόν κατά νου η κεντροαριστερά; Φοβάμαι ότι απάντηση δεν θα υπάρξει. Εξάλλου, στην σύγχρονη εποχή μας η κεντροαριστερά μάλλον ανήκει στον χώρο της φαντασίας.

Διαβάστε επίσης

Προϋπολογισμός: Ένα γεγονός που δεν είναι γεγονός