Πολύ φοβάμαι ότι η αντιπολίτευση, που όψιμα «ανακάλυψε» εκλογική και πολιτική σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ διαβάζει και τα εκεί αποτελέσματα με λάθος τρόπο.

Η εκπληκτική επιτυχία των Δημοκρατικών, που εμπόδισαν τους Ρεπουμπλικάνους να αποκτήσουν τον έλεγχο της Γερουσίας, έδειξε με σαφήνεια ότι παρά τον βαθύ διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας που έφερε στην επιφάνεια, τόνωσε και μεγέθυνε ο αυταρχικός λαϊκισμός του Trump, η πλειοψηφία – έστω και μικρή—στηρίζει την δημοκρατία.

Μέσω των υποψηφίων του ο Trump προσπάθησε να διατηρήσει ζωντανό το ψέμα της εκλογικής νοθείας. Ψέμα που κτυπά απευθείας στην καρδιά των δημοκρατικών θεσμών: η αποδοχή του εκλογικού αποτελέσματος αποτελεί προϋπόθεση sine qua non για την δημοκρατία.

Μέσω της επίσημης γραμμής του κόμματός τους, οι Ρεπουμπλικάνοι έμμεσα με την κατά περίπτωση σιωπή τους στήριξαν τον Trump και, επιπρόσθετα, σήκωσαν την σημαία της ακρίβειας.

Με περίσσιο θράσος απέδωσαν την ευθύνη στους Δημοκρατικούς, μολονότι, στο βαθμό που υπάρχει κέντρο ευθύνης μέσα στις ΗΠΑ αυτό μπορεί να είναι μόνο η κεντρική τράπεζα λόγω της, αμφιλεγόμενης μάλιστα, καθυστέρησης της στον έλεγχο της υπερβάλλουσας ζήτησης.

Το εκλογικό σώμα δεν…τσίμπησε. Και βέβαια υπήρξαν υποστηρικτές των Ρεπουμπλικάνων και του Trump. Η επιτυχία τους, όμως, μετρά από το αποτέλεσμα.

Και το αποτέλεσμα έδειξε ότι η υπεράσπιση της δημοκρατίας είχε  την προτεραιότητα—πάνω από τον πληθωρισμό. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων στην Βουλή των Αντιπροσώπων είναι τόσο ισχνή, ώστε να είναι δύσκολη η όποια νομοθετική ή άλλη πρωτοβουλία χωρίς την σύμφωνη γνώμη των δημοκρατικών. Στη δε Γερουσία οι Δημοκρατικοί διατήρησαν τον έλεγχο.

Στην χώρα μας, η αντιπολίτευση έχει υιοθετήσει την στάση ότι οι υποκλοπές και η ακρίβεια θα ανοίξουν τον δρόμο της εξουσίας σ’ ένα αντιδεξιό μέτωπο – αν και  «αντί-Μητσοτακικό μέτωπο» θα ήταν πιο ακριβές.

Ως προς την ακρίβεια η αντιπολίτευση συγχέει την θεμιτή και έντονη ανησυχία του πολίτη με την πρόθεση ψήφου. Για να ταυτιστούν τα δύο θα πρέπει η αντιπολίτευση να πείσει πρώτα ότι έχει τα (κρυφά;) όπλα για να ελέγξει τον πληθωρισμό, και, δεύτερο, ότι αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωρίς να διακινδυνεύσουν την δημοσιονομική ισορροπία.

Διότι, αν δεν συμβαίνουν και τα δύο, τότε η αντιπολίτευση ως κυβέρνηση θα βρεθεί στο ίδιο αδιέξοδο με αυτό του 2015 ως προς την Ε.Ε. Και οι πολίτες θα αντιμετωπίσουν προβλήματα χειρότερα από αυτά των capital controls.

Στο θέμα της δημοκρατίας, η αντιπολίτευση θεωρεί ότι οι πολίτες θα πεισθούν πως λόγω των υποκλοπών (πραγματικών και φανταστικών) η δημοκρατία κινδυνεύει. Δύο είναι τα λάθη.

Ο πολίτης ζει την δημοκρατία στην καθημερινότητα του και δεν αισθάνεται ότι με το predator αυτή καταλύεται. Ελεύθερα μιλά, ελεύθερα περπατάει, ελεύθερα διαμαρτύρεται. Κανένας δεν φυλακίζεται αυθαίρετα. Τα σκάνδαλα αποκαλύπτονται, τα λάθη διορθώνονται.

Στην Ελλάδα ισχύει αυτό που είπε ο Churchill για την δημοκρατία: «δημοκρατία είναι να γνωρίζεις ότι αν κτυπήσει το κουδούνι σου στις έξι το πρωί, είναι ο γαλατάς.»  Επιπλέον, με την στάση της η αντιπολίτευση δείχνει ότι δεν πιστεύει στην ανθεκτικότητα των θεσμών – υποτιμώντας έτσι τον εαυτό της και την κοινωνία, τοποθετώντας τις αναμφισβήτητα θετικές εξελίξεις της μεταπολίτευσης σε εξευτελιστικό επίπεδο.

Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει στην Ελλάδα. Προκλήσεις αντιμετωπίζει. Όχι, όμως,  από τις υποκλοπές. Προκλήσεις που προέρχονται από τον αριστερό λαϊκισμό που έχει ανάγει το ψέμα σε επιστήμη, την διαμαρτυρία σε βία, την άποψη σε θέσφατο. Από την εμμονή να εκτοξεύονται χύδην χυδαίες κατηγορίες και να πρέπει ο άλλος να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.

Προκλήσεις από υποκέντρα μιντιακής εξουσίας που αδίστακτα υπερασπίζουν τα στενά συμφέροντά τους. Από τα επίσημα χείλη της αντιπολίτευσης που ανεύθυνα υπονομεύουν την εθνική άμυνα και αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, με θράσος επιδεικνύοντας την ασυνέπεια τους ως προσόν.

Ελπίζω η αντιπολίτευση να συνεχίσει να διαβάζει λάθος τα σημάδια – απ’ όπου κι αν προέρχονται. Διότι τρέμω στην σκέψη της δικής τους διακυβέρνησης – τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζεται και εκφέρεται σήμερα —  όταν η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει αλλεπάλληλες, βαθιές, διογκώμενες και, εν πολλοίς, απρόβλεπτες κρίσεις.