Αντίπαλος της κυβέρνησης είναι η καθημερινότητα όχι ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης

Στην περίοδο 2012- 2019 ο Αλέξης Τσίπρας κυριάρχησε στην πολιτική ζωή με τρόπο καθοριστικό. Θεωρώ ότι γραμματείς της Κ.Ε. του ΚΚ της ΕΣΣΔ θα ζήλευαν την θέση του.

Κέρδισε τις εκλογές του 2015 (δις), ξεπέρασε το σχίσμα του κόμματος αβρόχοις ποσί, ανέτρεψε το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος που ο ίδιος είχε προκαλέσει και έμεινε τέσσερα χρόνια στην εξουσία ως κόμμα μειοψηφίας. Είναι το παράδειγμα όπου η προσωπικότητα κοντράρει την διαλεκτική. Οι μαρξιστές ιστορικοί θα δυσκολευτούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο Τσίπρα χωρίς αναφορά στο χάρισμα του ηγέτη – που για μία περίοδο διεμβόλισε το κόμμα και απέκτησε χαρακτηριστικά λαϊκού ηγέτη.

Ο Τσίπρας έχασε τελικά διότι δεν προσαρμόστηκε στη νέα κοινωνία πολιτών που προέκυψε ακριβώς λόγω των δικών του ενεργειών. Με αυτήν την έννοια ήταν υπαίτιος της πτώσης του— διότι δεν μπόρεσε να ενσωματώσει στην δική του πολιτική σκέψη και πράξη αυτά που ζητούσε το δικό του δημιούργημα. Λειτούργησε, προφανώς σε σημαντικό βαθμό άθελα του αλλά, πάντως, σε σημαντικό βαθμό αποτελεσματικά ως ένας άλλος Πυγμαλίων. Μόνο που, τελικά, η Doolittle δεν τον ερωτεύεται, τον αποκηρύσσει.

Ο Αλέξης Τσίπρας έφτιαξε ένα προσωπικό κόμμα. Όταν έφυγε το κόμμα διαλύθηκε. Ο Κασσελάκης προσπαθεί να τον αντιγράψει. Με φθαρμένα υλικά δεν χτίζεις καινούργιο σπίτι. Η αποτυχία του είναι δεδομένη. Όλες ανεξαιρέτως οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ το αποδεικνύουν.

Ο Ανδρουλάκης δεν ήρθε ακριβώς ουρανοκατέβατος, αν και αρκετές φορές έδειχνε πως δεν μπορούσε να διαχειριστεί την πολιτική μετάβαση από τον ελιτισμό και την υποκρισία της ευρωβουλής στο σκληρό γήπεδο της ελληνικής κομματικής πατρωνίας. Η σχεδόν μονοθεματική αντιπολίτευση που άσκησε για προσωπικούς λόγους, η επαμφοτερίζουσα στάση του στο δίπολο πρόοδος-συντηρητισμός, η αχρείαστη υιοθέτηση στόχων κλόνισαν τα νωπά θεμέλια της αρχηγίας του. Ουσιαστικά δεν μπόρεσε να διεξάγει το αναγκαία διμέτωπο αγώνα—οπότε σήμερα το ΠΑΣΟΚ μετεωρίζει.

Αντίθετα ο Μητσοτάκης εύκολα θα ξεπεράσει το λάθος που σήκωσε το γάντι του εσωστρεφούς ανταγωνισμού, αντί να τους βάλει και τους δύο να παίζουν σε γήπεδο ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Μπορεί να μην έπιασε το 33% του 2019 στις αντίστοιχες εκλογές, αλλά οι ήττες των άλλων τον έφεραν πάλι πρώτο. Τώρα, θα πρέπει να αναμετρηθεί με τον μόνιμο εχθρό της ελληνικής κοινωνίας – που εμφανίστηκε με ιδιαίτερη βιαιότητα από το 1974 και μετά. Η στήλη αυτή είχε προειδοποιήσει, με τα ίδια ακριβώς λόγια και πολύ πριν τις εκλογές του 2023 ότι αυτή η μάχη είναι που θα «φτιάξει» ‘η θα «καταστρέψει» την κυβέρνηση. Η ίδια επισήμανση έγινε και μετά το 41%.

‘Άλλα λόγια περιττεύουν. Το μήνυμα είναι απλό και σαφές. Αν υπουργοί, υφυπουργοί. Γενικοί γραμματείς δεν το καταλαβαίνουν, να φύγουν. Άμεσα. Τα τρία χρόνια είναι ταυτόχρονα πολλά και λίγα.

Διαβάστε επίσης

Τα επόμενα πολύ δύσκολα τρία χρόνια για την κυβέρνηση

Μεγάλη η ευθύνη στην οποία καλείται να ανταποκριθεί η Ν.Δ.

Πιο σαφές μήνυμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει