Θλίψη προξενεί η αντιπολιτευτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα περίμενε κανείς πως η πορεία του κόμματος θα είχε αφήσει κάποια ίχνη πολιτικής ωριμότητας.

Η διάγνωση είναι αρνητική. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2020 δεν διαφέρει σε τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015.

Μιλάμε για ένα κόμμα που κατάφερε να φτάσει από το 3% της λαϊκής υποστήριξης στην κυβέρνηση. Να κυβερνήσει για τέσσερα χρόνια. Και να χάσει τις εκλογές με αξιοπρεπές ποσοστό.

Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη φορούν αδιαπέραστα αδιάβροχα που δεν τα αφήνουν καν να πάρουν είδηση για τα συνταρακτικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους.

Από μία πλευρά, το γεγονός αυτό ίσως να είναι φυσιολογικό. Όταν από μία απόλυτη μειοψηφία φτάνεις στον θρόνο της εξουσίας, η έπαρση είναι δεδομένη. Η αίσθηση του άτρωτου αναπόφευκτη. Με απλά λόγια, τα στελέχη του «καβάλησαν το καλάμι.»

Το κακό είναι πως δεν φρόντισαν να είναι το καλάμι χοντρό.

Επειδή σε πρώτο στάδιο πρόδωσαν ατιμωρητί τις υποσχέσεις που είχαν δώσει, αυτές που πίστεψε ο ταλαιπωρημένος ελληνικός λαός και τους έδωσε κυβερνητικούς θώκους, θεώρησαν πως μπορούν να συνεχίσουν τον ίδιο δρόμο.

Όφειλαν να είχαν αντλήσει έστω μερικά μαθήματα από τις εκλογές του 2019.

Δεν συνετίστηκαν.

Σήμερα, στην εποχή του κορονοϊού, ακολουθούν την ίδια στρατηγική που είχαν υιοθετήσει για τα μνημόνια.

Ή αντί-μνημονιακή πολιτική τους έδωσε την κυβέρνηση. Πιστεύουν ότι η αντι-κορωνοϊκή πολιτική θα έχει τα ίδια αποτελέσματα.

Μπροστά στο κυνήγι της εξουσίας, τα πτώματα δεν μετρούν. Ιδεολογικά. Δυστυχώς και πρακτικά.

Τα μνημόνια είχαν πολλά λάθη – στόχων, χρόνων και προτεραιοτήτων.

Παρά ταύτα εμπεριείχαν και πολλές αλήθειες ως προς τις αλλαγές που όφειλε να κάνει η χώρα μας αν ήθελε να συγκαταλέγεται στην οικογένεια των σύγχρονων κρατών.

Σήμερα πληρώνουμε ακριβά την ολιγωρία μας.

Σήμερα, όπως έκανε και με τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται λαύρας κατά των πολιτικών που ακολουθεί η κυβέρνηση για την πανδημία.

Σήμερα, όπως έκανε και με τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιράζει αφειδώς υποσχέσεις.

Ονειρεύεται ανασχηματισμούς (και λοιπόν;) και εκλογές.

Ο κορονοϊός του έδωσε… λόγω ύπαρξης. Βρήκε εχθρό. Ξέχασε τον εσωκομματικό σπαραγμό. Και ως νέος αιθεροβάμων πιστεύει ότι βρίσκεται ξανά στον δρόμο για τη νίκη.

Γύρω του ο κόσμος που γνωρίζουμε βρίσκεται σε βαθιά αναταραχή.

Η δημοκρατία δέχεται επιθέσεις και πλήγματα από παντού: τις ΗΠΑ του Τραμπ, την Κίνα του Χι, την Ρωσία του Πούτιν.

Η ενότητα της Ε.Ε. δοκιμάζεται από την έλλειψη κράτους δικαίου στην Ουγγαρία και την Πολωνία. Η Τουρκία αλωνίζει την Μεσόγειο, το Ιράν και η Β. Κορέα κατασκευάζουν πυρηνικά όπλα. Αναζητείται η νέα παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.

Η οικονομική κρίση είναι αντίστοιχη της Μεγάλης Ύφεσης, οι οικονομολόγοι δεν έχουν απαντήσεις, οι κεντρικές τράπεζες έχουν ξεφύγει από τα καταστατικά τους δεδομένα, η πανδημία θανατώνει αδιάκριτα, η αφαίρεση της κρατικής υποστήριξης αν και όταν πιάσουν τα εμβόλια θα φέρει νέα προβλήματα, νέες προκλήσεις, νέα δυστυχία και πόνο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στον κόσμο του.

Πιστεύει ότι επιτιθέμενος στην πολιτική της κυβέρνησης για την πανδημία και προωθώντας ανέφικτα οικονομικά σχέδια θα ξανακερδίσει την λαϊκή εμπιστοσύνη.

Και βέβαια, η κυβέρνηση έχει κάνει λάθη – στο θέμα της πανδημίας ποια κυβέρνηση ανά τον κόσμο δεν έχει κάνει;

Η κατεύθυνση είναι, όμως, η σωστή – όπως ήταν και των μνημονίων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τα αποκήρυξε – με ένα νόμο και ένα άρθρο—και μετά τα κατάπιε ολόκληρα… χωρίς σάλιο!

Ο λαός γνωρίζει πως το ίδιο θα συνέβαινε και τώρα αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην εξουσία.

Το έγραψα και πριν από λίγες ημέρες. Λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει.

Είναι απαραίτητη. Γιατί η χώρα χρειάζεται αντιπολίτευση.

Σήμερα δεν έχει.

Διαβάστε ακόμα: 

Σκληρά λόγια της έκθεσης Πισσαρίδη για την δημόσια διοίκηση

Τα fake news και ο ΣΥΡΙΖΑ

Η έλλειψη χρημάτων για ιδιωτικές επενδύσεις

Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση