Πως πεθαίνουν οι άνθρωποι; Πως πεθαίνουν οι άνδρες; Πως πεθαίνουν οι γυναίκες; Οι νέοι; τα παιδιά;

Οι πιο αρνητικές σκέψεις  κάτω από τα σκεπάσματα, με covid, με πονοκέφαλο, αγκαλιά με το μυαλό και την κακουχία.

Ο εχθρός , ο ιός, είναι εδώ, είναι μέσα. Του πήρε παραπάνω από δύο χρόνια να φτάσει σε εσένα. Ποιος ξέρει από πόσους ξενιστές πέρασε πριν σε επισκεφτεί. Πόσους σκότωσε, πόσους ταλαιπώρησε. Σε κάθε έναν που σκότωνε σταματούσε και το ταξίδι του. Αλλά έβρισκε συνεχώς νέους που στο τέλος τον έφτασαν και σε σένα.

Αυτό το διάστημα των δύο χρόνων ήταν ευτυχώς ικανό  για να μετατρέψουμε τον κίνδυνο θανάτου σε μια απλή ή έστω πιο σοβαρή γρίπη.

Οι σκέψεις κατά την διάρκεια της νόσησης έχουν άπλετο χρόνο  να σχηματιστούν, να ανεξαρτητοποιηθούν , να αυτονομηθούν, καθώς δεν έχουν εξωτερικά ερεθίσματα να τις απασχολήσουν.

Αμέριστη συμπόνια για όσους  δεν τους πρόλαβε το εμβόλιο, τους πρώτους  στη σειρά του ταξιδιού από την Κίνα. Τα πρώτα κομμάτια του ντόμινο που έπεφταν αθόρυβα και αργά στην αρχή, χωρίς κανείς να δίνει σημασία. Στην συνέχεια η ταχύτητα γρηγόρεψε, τα ντόμινο αυξήθηκαν, ο θόρυβος έγινε βοή, τρομακτικός.

Κρυφτήκαμε, κλειστήκαμε, απομονωθήκαμε, περιμέναμε τον από μηχανής Θεό,  που αφίχθηκε  με την μορφή  εμβολίου και μας έσωσε.

Μαίνεται μέσα στο σώμα  η  μάχη των  επίκτητων  αντισωμάτων κατασκευής του  συμπατριώτη μας Αλβέρτου Μπουρλά, με τον εισβολέα που ήθελε να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο.

Τι  θα είχε συμβεί εάν δεν είχε βρεθεί το εμβόλιο; πως θα είχε άραγε καταλήξει ο κόσμος μας;

Θα λυνόταν  το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής μειώνοντας τον πληθυσμό της γης από το τελευταίο τεταρτημόριο των κατοίκων του και περιορίζοντας καθοριστικά την οικονομική δραστηριότητα και κατ’ επέκταση τους παραγόμενους ρύπους;

Εάν οι νεότεροι συνέχιζαν να είναι πιο ανθεκτικοί θα τους έλειπαν οι συμβουλές και η πείρα των ηλικιωμένων; Ή θα παρτάριζαν ασταμάτητα έστω και με λιγότερα χρήματα και με λιγότερες ανέσεις;

Η στόχευση στο ηλικιωμένο τεταρτημόριο θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια κακόγουστη απόδοση χονδροειδούς δικαιοσύνης εις βάρος των γενεών που κατασπατάλησαν στο όνομα της ανάπτυξης φυσικούς πόρους.

Ποιες χώρες θα σταματούσαν πρώτες τα lockdowns για χάρη της οικονομικής δραστηριότητας ;

Πόσες χώρες θα είχαν αποφασίσει να λειτουργήσουν σαν σύγχρονες Αλβανίες του Χότζα όπου κάθε επαφή με τον εξωτερικό περίγυρο θα ήταν αυστηρά ελεγχόμενη και περιορισμένη;

Η Ελλάδα σε ποια κατηγορία θα ανήκε ; Θα ζούσαμε αποκλεισμούς ή θα είχε επικρατήσει η άποψη πως κάποια στιγμή εάν συνεχίσουμε τα lockdowns θα πεθάνουμε όλοι από την οικονομική πείνα οπότε  μονόδρομος θα ήταν η φυσική επιλογή και η τύχη;

Πως θα εξελισσόταν η παγκόσμια οικονομία όταν θα είχαν διαρραγεί μεγάλα κομμάτια της παραγωγής και της εφοδιαστικής αλυσίδας ;

Πόσο θα είχαν ακριβύνει τα τρόφιμα; Τα ορυκτά; Θα υπήρχαν αγρότες να τα καλλιεργήσουν, λιπάσματα να λιπάνουν και ζωοτροφές να ταΐσουν τα ζώα τους;

Ενέργεια μάλλον θα είχαμε άφθονη και φτηνή.

Οι πλούσιοι θα απομονώντουσαν  σε απομακρυσμένα θέρετρα και σε περίκλειστα συγκροτήματα όπου θα πίστευαν πως θα τα κατάφερναν να σωθούν χάρη στην οικονομική τους ευμάρεια και στην προνοητικότητά τους.

Εμείς οι υπόλοιποι θα έπρεπε να κάνουμε τις καθοριστικές επιλογές μας ανάλογα με τις δυνατότητες μας.

Αρκετοί θα αποφάσιζαν να μετοικήσουν στα εξοχικά τους, σε μικρά χωριουδάκια όπου η διασπορά των κατοίκων θα αύξανε τις πιθανότητες επιβίωσης.

Η πρόσβαση στα νοσοκομεία θα ήταν ένα εξαιρετικά δυσχερές βιο-ηθικό ζήτημα που θα έπρεπε κάθε κοινωνία να επιλύσει.

Ποιοι θα γινόντουσαν δεκτοί μέσα στα νοσοκομεία για να λάβουν νοσηλεία;

Αυτοί που την είχαν πιο πολύ ανάγκη ή όσοι είχαν τις περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν;

Είναι όλες αυτές οι τηλεοπτικές κουβέντες που άνθισαν την περίοδο της έξαρσης του φαινομένου, πως γιατροί δήθεν επέλεγαν ποιοι θα έχουν πρόσβαση στις ΜΕΘ.

Μια συζήτηση που είχε κυρίως στοιχεία φθηνής πολιτικής αντιπαράθεσης και ευτυχώς δεν χρειάστηκε να πάρει ποτέ ουσιαστική διάσταση.

Θα είχαν εφευρεθεί αντί για μάσκες, κράνη τύπου αστροναυτών με παροχή οξυγόνου για πλήρη προστασία;

Ευτυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε πραγματικότητα και στο μεταξύ τα αντισώματα που ο Αλβέρτος Μπουρλά μας τροφοδοτούσε  βγήκαν νικητές στην μάχη με τον εισβολέα και σταμάτησαν οι σκέψεις με τα εφιαλτικά σενάρια.

Τα εφιαλτικά σενάρια όμως που δεν υλοποίησε η πανδημία ανέλαβε να τα ανεβάσει στην παγκόσμια σκηνή ένας άλλος εισβολέας , ένας  ξανθός ιστορικός αναχρονιστής, ο οποίος εμφορείται από μεγαλοιδεατισμούς και φαντάσματα του παρελθόντος.

Παγκόσμιος απομονωτισμός, διχασμός ανάμεσα στους μολυσμένους με αυταρχισμό και ολιγαρχία απέναντι στους εμβολιασμένους με δημοκρατία και με σεβασμό στην ανθρώπινη αξία.

Διχασμός και στο εσωτερικό της χώρας μας ανάμεσα στο ανεξήγητο και το πρόδηλο. Αποστάσεις και χάσματα που μεγαλώνουν.

Ρήγματα που τρέφονταν  με αντιμνημονιακές και αντιεμβολιαστικές παραστάσεις  σήμερα χάσκουν  με εξωφρενικές δικαιολογίες περί ειρηνικής ουδετερότητας και ανούσιων ευχολογίων υπέρ όλων των ανθρώπων.

Βυθιζόμαστε σε βαριές στιγμές.

Δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα αισιόδοξο και αίσιο τέλος σε αυτό το εφιαλτικό έργο στο οποίο ευτυχώς δεν πρωταγωνιστούμε αλλά δυστυχώς συμμετέχουμε.

Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα «και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».

Αλβέρτο Μπουρλά μήπως ένα εμβόλιο ανθρωπιάς και λογικής ειδικά σχεδιασμένο για τον Βλαδίμηρο ;

Διαβάστε επίσης

Εάν φοράς σμόκιν το χαστούκι δικαιολογείται;