Αναρωτιέμαι αν οι της αντιπολίτευσης είναι δυνατόν να έχουν επαφή με το περιβάλλον στο οποίο ζούμε; Πολύ φοβάμαι πως με τα λόγια τους και τις πράξεις αποδεικνύουν πως την έχουν απωλέσει. Για καλά.

Στον χώρο τους κυριαρχεί η εσωστρέφεια  (ευγενική λέξη για το εσωκομματικό σφάξιμο), ο μικροκομματισμός, η προσωπική έχθρα και αντιπαράθεση, η αδυναμία κατανόησης του παλμού της κοινωνίας, η πλήρης απομάκρυνση από τις τεράστιες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο πλανήτης με την κλιματική αλλαγή, τις επιθέσεις κατά της φιλελεύθερης δημοκρατίας των θεσμών της και των  οργανώσεων της, την τεχνητή νοημοσύνη που εξελίσσεται και χρησιμοποιείται ανεξέλεγκτα.

Το γεγονός ότι η μικρή Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στις εξαιρετικά δυσάρεστες εξελίξεις που μόλις τώρα αρχίζουν να γίνονται αισθητές (ας είναι… καλά ο Τραμπ) δεν υπεισέρχεται καν στην κοσμοθεωρία τους.

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την  ανούσια διαμάχη της Ζωής Κωνσταντοπούλου που ξέχασε τις καρδούλες των κομματικών της εγκαίνιών και  βάλθηκε να ξεδοντιάσει την Λιάνα Κανέλλη –λες πως αυτή είναι κανένα εύκολο υποχείριο; Το απίθανο θράσος του  Κώστα Τσουκαλά να κατηγορεί την κυβέρνηση ότι έχει μετατρέψει την πολιτική ζωή σε ζούγκλα; Ή την εξωπραγματική δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση είναι απόνομιμοποιημένη, με τον Γιώργο Καραμέρο να ισχυρίζεται ότι στην κυβέρνηση ενδιαφέρονται μόνο για τις καρέκλες τους και «φυσικά πρέπει να πάμε σε εκλογές». Φυσικά. Φυσικά ρεζίλι.

Η απελπισία που κυριαρχεί συνολικά στους της αντιπολίτευσης είναι φανερή, από αυτές τις δηλώσεις και μόνο. Φαίνεται ότι ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα όπου η Πλατεία των Τεμπών αποδομεί την κυβέρνηση και τους φέρνει στην εξουσία. Ποιους ακριβώς; Με ποια πλειοψηφία; Ποιόν αρχηγό και ποιο επιτελείο; Το κυριότερο—με ποιο πρόγραμμα; Απάντηση, βέβαια, δεν υπάρχει.  Γι’ αυτό η συμπεριφορά Τσουκαλά-Καραμέρου φέρνει στο νου το ανέκδοτο με τον λαγό και την τίγρη, Γι’ αυτό  κανένας δεν τους λαμβάνει υπόψη.

Τέτοια έλλειψη σοβαρότητας έχουμε να δούμε από την εποχή του «με ένα άρθρο, σ ένα νόμο»!

Κυνηγά, τελικά, το σύνδρομο της περιόδου 2011-2015 και τα δύο μικρομέγαλα κόμματα της αντιπολίτευσης  ή το χρησιμοποιούν για να συγκαλύψουν την βαθιά διαρρηγμένη εσωκομματική συνοχή τους; Αν κρίνουμε από την  ιστορία της Ράνιας Θρασκιά (ψήφισα ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, οπότε τώρα νομιμοποιούμε να φύγω από τον ΣΥΡΙΖΑ και να πάω στο ΠΑΣΟΚ) ο χώρος της αντιπολίτευσης έχει μετατραπεί σε παιδική χαρά – να ευφραίνονται τα παιδάκια που παριστάνουν τους εκπροσώπους του έθνους και να υποβαθμίζονται οι καυγάδες για τα κουβαδάκια.

Κύριοι ξυπνήστε. Για πρώτη φορά μετά το 1945, η παγκόσμια γεωπολιτική τάξη ανακατανέμεται. Η νέα Γιάλτα είναι εδώ. Οι ΗΠΑ εγκαλούν εχθρούς και συμμάχους και επιβάλλουν μοιρασιά ευθυνών. Ως κανονικός dealer o νέος πρόεδρος λειτουργεί με βάση την αρχή quid pro quo  (τι μου δίνεις να σου δώσω) . Η Ευρώπη ζει την βαθύτερη υπαρξιακή της κρίση –χωρίς ηγέτες και με άδηλο αποτέλεσμα. Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει την τύχη του Putin και της Ρωσίας, ενώ ως σφίγγα συμπεριφέρεται η Κίνα. Ίσως θεωρεί ότι με τις εξελίξεις επιβεβαιώνονται ο Μαρξ και ο Μάο, σχετικά με τις καταστρεπτικές αντινομίες του καπιταλισμού και με την υπομονή ενός μανδαρίνου περιμένει σχεδόν σιωπηλά μειδιώντας στην σκιά.

Η χώρα μας έχει να παλέψει σκληρά για το μέλλον της – πάντα ευελπιστώντας  ότι η Ε.Ε. – ή κάποια μορφή της—θα επιζήσει. Κάντε επιτέλους υπεύθυνη αντιπολίτευση προτάσσοντας αδογμάτιστες εφικτές λύσεις και πιέζοντας την κυβέρνηση να τις εφαρμόσει. Κι όταν το πετυχαίνετε μη παρασύρεστε στην έπαρση. Ο πολίτης έχει νου και μνήμη – μην τον υποτιμάτε πλέον, το πληρώσατε ακριβά στο παρελθόν. Αναγνωρίστε τις αδυναμίες σας και προσπαθήστε να τις αντιμετωπίσετε οι ίδιοι, όχι δημιουργώντας εχθρούς και υψώνοντας φαντάσματα. Έτσι όπως είστε σήμερα, έτσι όπως συμπεριφέρεστε σήμερα, εξουσία δεν πρόκειται να δείτε.

Αλλάξτε πριν είναι αργά. Για σας και για την χώρα, που έχει ανάγκη μίας εποικοδομητικής αντιπολίτευσης. Οι καιροί ου μενετοί.