Πάντα με συγκλόνιζε αυτές τις ημέρες ένα εκπληκτικό απόσπασμα του μεγάλου… άθεου Νίκου Καζαντζάκη από την «Αναφορά στον Γκρέκο».

Δεν θα μπορούσε κανείς να περιγράψει καλύτερα τον κορυφαίο συμβολισμό του Θείου Δράματος και της κορύφωσής του, της Σταύρωσης που οδηγεί στην Ανάσταση.

Κι ανεξάρτητα από το αν κάποιος πιστεύει ή όχι, το Πάσχα μας αγγίζει όλους, με διαφορετικό ίσως τρόπο, αλλά είναι αυτό το αίσθημα της βαθιάς πνευματικότητας που συνδυάζεται με την τραγικότητα.

Αλλά που οδηγεί στην Ανάσταση, στο φως που νικάει το σκοτάδι, στην ελπίδα που νικάει τον ζόφο και στην αρχή μιας νέας ζωής.

Εγραψε, λοιπόν, ο Καζαντζάκης:

«…Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το
σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του.
Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι,
λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του
Γολγοθά –θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους– να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν, και
να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν
πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης. Άλλον δεν έχει…».

Δεν υπάρχει, λοιπόν, άλλος δρόμος για την Ανάσταση, από αυτόν της Σταύρωσης. Και δεν μιλώ με θρησκευτικούς – χριστιανικούς όρους. Μιλώ γι’ αυτό το αίσθημα της ελπίδας που μας κατακλύζει όλους με το άκουσμα της Ανάστασης.

Τότε που το φως των κεριών διαλύει το σκοτάδι και ζεσταίνει τις ψυχές όλων.

Αυτό είναι το Πάσχα. Η γιορτή της Ανάστασης για τον καθέναν από εμάς. Ανάσταση ίσον… Ανάταση, ατομική και κοινωνική.

Και κάθε γιορτή που μιλά για την ελπίδα, δεν έχει στενά θρησκευτικά όρια, μπορεί να αγγίζει και τους άθεους.

Μπορεί να συγκλονίζει όλους εκείνους που θέλουν την αλλαγή, το χτίσιμο μιας νέας ζωής, ενός καλύτερου κόσμου. Και τελικά της νίκης της ζωής απέναντι στον θάνατο ή σε όλα εκείνα που οδηγούν σ’ αυτόν.

Η Ανάσταση φέρνει φως στις σκοτεινές γωνιές της ψυχής μας και μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι. Μας δίνει δύναμη και αισιοδοξία να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής με θάρρος και αισιοδοξία.

Η Ανάσταση είναι η υπόσχεση για μια νέα αρχή. Είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον όπου ο θάνατος, ο πόνος και η λύπη θα διαλυθούν και η ειρήνη και η αγάπη θα κυριαρχήσουν.

Το τονίζω. Δεν μιλώ με αυστηρούς θρησκειολογικούς όρους. Μιλώ για τη βαθύτερη εσωτερική ανάγκη να νικήσουμε τους δαίμονές μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Η Ελλάδα έχει περάσει πολλά. Μια υπερδεκαετή οικονομική κρίση που διέλυσε τις δομές της κοινωνίας κι έχει αφήσει ακόμη ανεπούλωτες πληγές.

Πέρασε, όπως κι όλος ο κόσμος, μια πρωτοφανή υγειονομική κρίση που μας έκλεισε στα σπίτια μας, που αφαίρεσε πολύτιμους ανθρώπους από τη ζωή μας, που μας έκανε να σκεφτούμε ότι το ύψιστο αγαθό της υγείας είναι πάνω από όλα.

Η πατρίδα μας άντεξε τις απανωτές κρίσεις και δείχνει να είναι πιο δυνατή, πιο σοφή.

Είναι, όμως, πιο έτοιμη να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις της εποχής;

Δύο πόλεμοι στην αυλή μας, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, τρομάζουν τους πάντες, δημιουργούν αμφιβολίες για το μέλλον.

Οι σχέσεις μας με την Τουρκία μπορεί να έχουν αποκατασταθεί, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν τα παιδιά ή τα εγγόνια μας ζήσουν πολέμους που εμείς ευτυχώς δεν ζήσαμε.

Η οικονομία πατάει καλύτερα σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, όμως εκατομμύρια συμπολίτες μας βιώνουν καθημερινό… Γολγοθά για την επιβίωσή τους, και αναζητούν την ελπίδα για να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον.

Δυστυχώς, αντιμετωπίσουμε σοβαρές κοινωνικές προκλήσεις και απανωτές κρίσεις που δείχνουν ότι η ζωή είναι διαρκής αγώνας επιβίωσης.

Οι δομές του ελληνικού κράτους παραμένουν προβληματικές, οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος μοιάζουν με αγιάτρευτες πληγές.

Το ζήσαμε με το μαζικό έγκλημα στο Μάτι, το βιώσαμε με την ανείπωτη τραγωδία και την εγκληματική αδιαφορία που έφερε το δυστύχημα στα Τέμπη.

Δυστυχώς, το βλέπουμε και ως συνέπεια της κλιματικής κρίσης που ολοένα και πιο συχνά δοκιμάζει τις αντοχές μας, προκαλεί καταστροφές και απώλειες ανθρώπινων ζωών.

Η βία στην κοινωνία, τα καθημερινά πρωτοφανή εγκλήματα, οι γυναικοκτονίες, η αποδυνάμωση του αξιακού κώδικα και η υποβάθμιση της σημασίας της ανθρώπινης ζωής, μας γεμίζουν αγωνία και φόβο για το μέλλον.

Με όλες αυτές τις σκέψεις πήραν οι Ελληνες και φέτος το άγιο φως, θέλοντας έστω και για λίγο να ζεστάνουν τις ψυχές τους και να μειώσουν το σκοτάδι που τους τυλίγει.

Και με την ελπίδα ότι μια καλύτερη ημέρα γεννήθηκε, προσέρχονται στα γιορτινά, παραδοσιακά τραπέζια, με αγαπημένους συγγενείς και φίλους.

Αυτή είναι η μαγική λέξη του Πάσχα: «Ελπίδα». Κι αυτή κανείς δεν μπορεί να μας την πάρει.

«Την Άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις», έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης.

Αυτό είναι το βαθύτερο μήνυμα της Ανάστασης, κι αυτό θέλουμε να σας θυμίσουμε.

Να μη χάσετε την ελπίδα σας, αλλά κι αν τη χάσετε να γνωρίζετε ότι έχετε τη δύναμη να την ξαναβρείτε.

 

Όλοι οι εργαζόμενοι στο Mononews σας εύχονται προσωπική και οικογενειακή γαλήνη και ανάταση.