Ρητορικά, ο Αλέξης Τσίπρας «έδωσε ευκαιρία» στον Χρήστο Σταϊκούρα να αποσύρει το νομοσχέδιο για το νέο πτωχευτικό κώδικα. 

Ο ίδιος έχασε την ευκαιρία να δείξει ότι δεν είναι σαν τους Βουρβόνους – που δεν ξέχασε τίποτα και δεν έμαθε τίποτα. 

(Ο ΤΑΛΛΕΫΡΑΝΔΟΣ, σε μια διάσημη διαπίστωσή του, είχε πει για τους Βουρβόνους πως «δεν ξέχασαν τίποτε, αλλά δεν έμαθαν και τίποτε» στην ιστορία τους ως μοναρχικής οικογένειας.)

Αντίθετα ο Τσίπρας επιβεβαίωσε την λαϊκή θυμοσοφία ότι «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του.»

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα που κατέληξε με την μεγαλόστομη πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού αποτελεί μνημείου κυνισμού, παραπληροφόρησης και σκοταδισμού. 

Το 2020, στο όνομα δήθεν της υπεράσπισης του λαού, ο τέως πρωθυπουργός ξεπέρασε σε λαϊκισμό τον εαυτό του, του 2012-2015. 

Η επίθεση ήταν καθολική: κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη προσωπικά και της Νέας Δημοκρατίας ως κόμμα.

Κατά της επιχειρηματικότητας, των εφοπλιστών, των τραπεζών.

Κατά του Σταϊκούρα (που μάλλον τον πήραν τα σκάγια), του Χαρδαλιά, του Αυγενάκη. Και βέβαια, κατά της κυβερνητικής διαχείρισης της κρίσης με την Τουρκία. 

Ο λαϊκισμός του θα έφερνε την πλήρη επιδοκιμασία του Τραμπ. Μίλησε για την οικονομική κρίση λες και δεν υπάρχει πανδημία. 

Μίλησε για χρεοκοπίες και ανέργους λες και η κυβέρνηση δεν παίρνει μέτρα. Συντασσόμενος με την ΟΛΜΕ στηλίτευσε τις τάξεις των 25 παιδιών λες και υπάρχει η υποδομή για μικρότερες τάξεις. 

Βολικά, παρέβλεψε το γεγονός ότι εκεί που λαμβάνονται αυστηρά μέτρα – όπως στα σχολεία—τα κρούσματα είναι απειροελάχιστα. 

Κατέθεσε φωτογραφίες για τον συνωστισμό στα μέσα μαζικής μεταφοράς, λες και η κυβέρνηση μπορούσε μέσα σε ένα χρόνο να φτιάξει το μπάχαλο στις υποδομές που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ ή ότι ο Κώστας Αχ. Καραμανλής δεν έχει κάνει ότι μπορεί το υπουργείο του για να έρθουν νέα λεωφορεία. 

Αλλά, φαντάζομαι ότι ο Αλέξης Τσίπρας διαφωνεί που ο ιδιωτικός τομέας (τα ΚΤΕΛ) ανέλαβε έργο του δημοσίου. 

Στάθηκε στο πλευρό των νέων που θέλουν να διασκεδάσουν, αγνοώντας σκόπιμα το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νέων κρουσμάτων αφορά νέους που αψήφησαν τον κορωνοϊό.  

Η τοποθέτηση του πρώην πρωθυπουργού στην Βουλή, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις κομματικές συναθροίσεις των πάλαι πότε κομουνιστικών κομμάτων. 

Ήταν φανερή η προσπάθεια του να αλλάξει την ατζέντα από την εσωκομματική διαπάλη και ταυτόχρονα να χαϊδέψει τα αυτιά της ριζοσπαστικής κομματικής μειοψηφίας του. 

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μιλούσε στον λαό. Μιλούσε στο κόμμα του. 

Αν νόμιζε ότι μιλούσε στον λαό, τότε δεν έχει συνειδητοποιήσει ούτε την ωριμότητα του ούτε το γεγονός ότι ο λαός είναι σχεδόν πάντα μπροστά από τον ελληνικό πολιτικό κόσμο. 

Δεν άντεξε στον πειρασμό. Άνοιξε την βεντάλια και έχασε την ευκαιρία να είναι χρήσιμος, εποικοδομητικός, να κερδίσει εντυπώσεις. 

Ο νέος πτωχευτικός κώδικας σαφέστατα αποτελεί βήμα προόδου, μόνο που δεν επαρκεί. 

Το αδύνατο σημείο του είναι ότι προστατεύει από την έξωση όχι την πρώτη κατοικία και με την αυστηρότητα των προϋποθέσεων του, αφήνει εκτός πολλούς οφειλέτες –που δεν είναι υποχρεωτικά κακοπληρωτές.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε μάθει από την δική του τετραετή θητεία θα είχε επικεντρωθεί στο συγκεκριμένο θέμα καταθέτοντας τις επιθυμητές τροποιήσεις. 

Αλλά, η ικανότητα σχεδιασμού λύσεων δεν περιλαμβανόταν στο μαθησιακό αντικείμενο του κομματικού ινστρούχτορα. 

Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, η επίκληση στην ανάγκη για νέο κοινωνικό συμβόλαιο είναι χωρίς περιεχόμενο – αν δεν συνοδεύεται από εναλλακτικό όραμα. 

Η ελληνική μεταπολίτευση θα μείνει στην ιστορία ως η εποχή της στείρας κριτικής. 

Η σημερινή κυβέρνηση είναι σχεδόν η μόνη εδώ και περίπου 20 χρόνια που αντιμετωπίζει τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας. 

Λάθη υπάρχουν, καθυστερήσεις γίνονται.

Αλλά η κατάσταση δεν είναι πια «ένα βήμα μπρος και δύο πίσω» αλλά τουλάχιστον «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω». 

Σήμερα, στην Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας έκανε βήματα μόνο πίσω. 

Έχει την ευκαιρία να επανορθώσει.