Δύσκολο να βασιστεί κανείς στους δημοσκόπους – ιδιαίτερα μετά την (κοινή) παραδοχή πως «έβλεπαν» τη μεγάλη διαφορά, δεν την πίστευαν και πολύ, οπότε αποφάσισαν να μην ταράξουν τα προεκλογικά νερά. Το bullying που τους είχε κάνει στο παρελθόν ο Αλέξης Τσίπρας έπιασε τόπο. Δυστυχώς, η αυτολογοκρισία δεν τους βγήκε σε καλό.

Αποφεύγω, λοιπόν, να αναφερθώ στα ποσοστά που κατά τους δημοσκόπους θα πάρουν τα κόμματα και προτιμώ να σταθώ σε ορισμένα ποιοτικά στοιχεία – όπου η πιθανότητα λάθους και η τάση αυτοσυγκράτησης είναι κατά τεκμήριο πιο περιορισμένοι.

Τέσσερα είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα της 21^ης Μαΐου και, ταυτόχρονα να θεωρηθούν πως αποτελούν σχετικά ασφαλή ένδειξη γι’ αυτά της 25^ης Ιουνίου:

• Η αίσθηση ασφάλεια που προσφέρει η Ν.Δ. στον πολίτη
• Η καταλληλότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού
• Ο μη προβληματισμός του πολίτη για τη μεγάλη καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ
• Η σαφής προτίμηση του εκλογικού σώματος για αυτοδύναμες κυβερνήσεις.

Το θέμα είναι πως στα τέσσερα αυτά ποιοτικά στοιχεία, το προβάδισμα της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη προσωπικά είναι τόσο μεγάλο έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα αντίστοιχα, ώστε να ευσταθεί η πρόβλεψη πως τα κομματικά ποσοστά δεν θα διαφοροποιηθούν την επόμενη Κυριακή σε σύγκριση με αυτά του Μαΐου.

Αντίθετα, αν οι τάσεις που επισημαίνουν οι δημοσκόποι είναι ορθές (επαναλαμβάνω ΑΝ), εύκολα θα δούμε το μεν ΠΑΣΟΚ να μην σημειώνει ουσιαστική άνοδο – τουλάχιστον που να θεωρηθεί ως επίτευξη του στόχου της «ανατροπής των συσχετισμών»), τον δε ΣΥΡΙΖΑ να υποφέρει περαιτέρω κάμψη.

Και για μεν το ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα είναι περίπου αναμενόμενο. Η προεκλογική καμπάνια του είναι υποτονική και δεν έχει τίποτα το καινούργιο να αντιτάξει στον θετικό λόγο της Ν.Δ.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, η εικόνα είναι κάτι περισσότερο από δυσάρεστη. Το κόμμα έχει αυτοπαγιδευτεί – όπως έγραψα την επόμενη των εκλογών της 21^ης Μαΐου. Δεν περίμενε κανείς καμία ριζική ανατροπή στην δεύτερη προεκλογική περίοδο – δεν θα μπορούσε να γίνει πιστευτή. Αυτό που συνέβη ήταν η προβολή νέων προσώπων και η αναμάσηση του παλαιού προγράμματος, όλα με την επικάλυψη μίας πιο ήπιας προσέγγισης, ενός λιγότερο ακραίου λόγου.

Δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές, όμως, το σκηνικό άλλαξε. Ανατράπηκε. Λάβρος βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά του Μητσοτάκη και της Ν.Δ. με ιδιαίτερα επιθετικό λεξιλόγιο και ακόμη πιο επιθετικό ύφος. Ταυτιζόμενος με το ΠΑΣΟΚ στη γραμμή ότι η παντοδυναμία του Μητσοτάκη θα φέρει τα χίλια όσα κακά, ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε πράγματι να τραβάει το σκοινί στα άκρα, με κάθε γεγονός, με κάθε ευκαιρία, όσο κι αν ήταν «τραβηγμένη από τα μαλλιά».

Το ΠΑΣΟΚ, βέβαια, παίζει τον ρόλο της «ήρεμης δύναμης» κι αυτό μπορεί να του στοιχίσει την άνοδο που προσδοκά. Είναι κρίμα που ο αρχηγός επέβαλε στρατιωτική πειθαρχία και ουσιαστική σιγή στα στελέχη, καθώς μερικά – όπως ο Δουδωνής, ο Μάντζος, ο Χριστοδουλάκης—θα είχαν πολλά, σημαντικά και με απήχηση να πουν.

Η έκρηξη του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, πως δικαιολογείται; Μία απάντηση είναι πως το κόμμα δεν μπορεί να ξεφύγει από το DNA του. Μία δεύτερη, ότι είναι σε κρίση πανικού, βλέποντας ότι αντί να ανακάμπτει βυθίζεται ακόμη περισσότερο. Καμία από τις δύο, πάντως, δεν είναι ικανοποιητική.

Το πλέον πιθανό είναι ότι η αριστερά επανέρχεται στην ιδεολογική πολυδιάσπαση που είχε έντεχνα συγκαλυφθεί από τον μανδύα της εξουσίας. Στην περίοδο 2015-2019 η «πρώτη φορά αριστερά» ήταν έτοιμη να κάνει τους συμβιβασμού της με αντάλλαγμα την αναπάντεχη άνοδο στην εξουσία. Στις εκλογές του 2019, διατήρησε τις δυνάμεις της διότι σύσσωμη η αριστερά πρόσβλεπε στην επαναφορά της στην εξουσία. Το 2023, το όνειρο κατέπεσε. Οπότε, δρυός πεσούσης πάς ανήρ ξυλεύεται.

Με την εξουσία να απομακρύνεται με θηριώδη ταχύτητα, οι ιδεολογικές διαφορές ήρθαν ξανά στην επιφάνεια. Οι σύντροφοι ανακάλυψαν και πάλι τη σημασία της ιδεολογικής αγνότητας και προσπαθούν έτσι να αποκαταστήσουν τη χαμένη ιδεολογική τους αξιοπρέπεια και συνέπεια. Φεύγουν, λοιπόν, ολοταχώς προς τα διάφορα νέα σχήματα που προσφέρουν—έστω και εκ των υστέρων– ψυχολογικό άλλοθι.

Διαπιστώνοντας τις διαρροές προς τα αριστερά ο Αλέξης Τσίπρας μάχεται να τις σταματήσει. Η επίθεση κατά της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει ως πραγματικούς αποδέκτες πρωταρχικά, κατά κύριο λόγο, τους ψηφοφόρους και τα στελέχη που στρέφονται προς την Πλεύση Ελευθερίας. Είμαι αριστερός, βροντοφωνάζει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Μην φεύγετε.

Στην παρούσα φάση, ελάχιστα ή καθόλου ενδιαφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ η Ν.Δ. Εκεί το παιγνίδι παίχτηκε, η ήττα ήταν βαριά και μη αναστρέψιμη. Το θέμα ΠΑΣΟΚ μπορεί να περιμένει, για την επόμενη ημέρα, όταν θα έχει κατακαθίσει ο κουρνιαχτός της δεύτερης εκλογής μάχης. Αλλά, τώρα, ακόμη και μία μονάδα αν χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε σύγκριση με το 20%, οι εξελίξεις μπορεί να είναι καταιγιστικές. Γι’ αυτήν τη μία ποσοστιαία μονάδα μάχεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Προς την αριστερά είναι, λοιπόν, η μάχη του ΣΥΡΙΖΑ. Τα περί παντοδυναμίας του Μητσοτάκη είναι για το θεαθήναι –ιδιαίτερα καθώς ελλείψει άλλων επιχειρημάτων, κάποιος  εχθρός-σκιάχτρο όφειλε να  στηθεί. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του ξενυχτούν, γι’ αυτό ευθύνεται η Πλεύση Ελευθερίας και τα όσα λίγα θα πάρει ο Γιάνης Βαρουφάκης. Άσε το μαρτύριο να υπομένεις τη Ζωή στην Βουλή—που είναι η απόλυτη εκδίκηση.

Διαβάστε επίσης:

Πύλος: Η ξεδιάντροπη υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ

Κυριάκος Μητσοτάκης: Το νέο επιτελικό κράτος και τα κυβερνητικά σενάρια για τους πρωτοκλασάτους

Alibaba: Αιφνίδια αλλαγή του CEO μετά από οκτώ χρόνια – Τι σχεδιάζει η εταιρεία των 240 δισ. δολαρίων

──────────────────

Εκλογές 2023