Αν ένας μη Έλληνας διάβαζε στην πατρίδα του αποκλειστικά τις εφημερίδες που στηρίζουν, συμπλέουν, συμπαραστέκονται της ελληνικής αντιπολίτευσης, άνετα θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μία χώρα όπου οι θεσμοί της δημοκρατίας έχουν καταλυθεί.

Αν κατοικούσε στην Ελλάδα, όμως, και δεν έπασχε από ιδεοληψία, εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί αν ζει σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Πώς, δηλαδή, γράφεται όλος αυτός ο  αστήριχτος, ανιστόρητος, ανακριβής οχετός, όταν η κυβέρνηση ελέγχει τα πάντα, π.χ. ακόμη και τα ΜΜΕ;

Υποθέτω ότι με τα μάτια της ψυχής του, ο κ. Τσίπρα ονειρεύεται την στιγμή όπου ο κ. Ντογιάκος χαιρέκακα θα επιβλέπει την σύλληψη του, με κλαρίνα και νταούλια, ενώ οι οπαδοί τη δημοκρατικής νομιμότητας θα καίνε λάστιχα, θα πετάνε μολότοφ, θα σπάνε βιτρίνες. Πολύ θα το ήθελε—είναι η αλήθεια. Γνωρίζει, όμως, ότι αυτό δεν θα γίνει.

Έτσι, παλικάρι της φακής θα τον χαρακτήριζαν μερικοί. Νταϊλίκι εκ του ασφαλούς άλλοι. Στην πραγματικότητα, ο κατάλληλος χαρακτηρισμός είναι «ασχετοσύνη».

Η φράση «ελάτε να με συλλάβετε» θα καταδιώκει τον Αλέξη Τσίπρα για πολύ καιρό ακόμη – ακόμη και σ’ αυτόν τον κόσμο της ψηφιακής ταχύτητας.

Εδώ και αρκετές εβδομάδες, ως αντιπολίτευση, (διότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ απλά δεν υπάρχει) ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι σε περίοδο συνταγματικής εκτροπής. Χθες, ο αρχηγός του πρόσφερε τον εαυτό του στον βωμό της αυτοθυσίας— μόνο που ο ρόλος της Ιφιγένειας δεν του ταιριάζει, ούτε ως χαρακτήρας ούτε ως περιεχόμενο.

Πολλά παίζονται για τον ΣΥΙΖΑ στις επόμενες εκλογές. Δεν θα αναφερθώ στην προοπτική να αποφασιστεί η αλλαγή του αρχηγού που θα έχει χάσει τέσσερις συνεχόμενες εκλογές. Είναι τέτοια η φτώχεια στις τάξεις του, που η ηγεσία εμφανίζεται αλώβητη.

Το πρόβλημα βρίσκεται στην συνοχή του κόμματος που ασθμαίνον αλλά χωρίς αποτέλεσμα θα έχει συρθεί στην συγκάλυψη των ιδεολογικών διαφορών του, σ’ έναν συμβιβασμό ανεκτό μόνο αν οδηγεί στην κατάκτηση της εξουσίας.

Για περίπου τέσσερα χρόνια τώρα, ο Αλέξης Τσίπρας έχει δοκιμάσει να χτυπήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη με κάθε ευκαιρία και με κάθε θέμα. Στην απελπισία που νιώθει μετά την κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, κι ενώ το τέλος του δρόμου προς τις εκλογές φτάνει ταχύτατα, ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε στο καλάθι των αχρήστων κάθε γνωστό εγχειρίδιο και αποφάσισε να στηριχτεί στο DNA του: το ψέμα και την ακρότητα.

Το να υποστηρίζεις ότι η έκφραση γνώμης συνιστά συνταγματική εκτροπή πρέπει να κάνει και τον Bolsonaro να κοκκινίζει. Η αμετροέπεια, όμως, πάντα διέκρινε την αξιωματική αντιπολίτευση.

Αναρωτιέμαι αν ο κόσμος που διαβάζει για την Ελλάδα με ανάπτυξη 4% στο τελευταίο τρίμηνο του 2022, που για τρίτη συνεχή χρόνια απολαμβάνει διεθνή επικρότηση για τα οικονομικά της αποτελέσματα, για την προοπτική της στην επόμενη τριετία να εκτιναχθεί στις πρώτες ευρωπαϊκές θέσεις όσον αφορά την πράσινη οικονομία και τον ψηφιακό κόσμο,  δεν προσλαμβάνει τα περί συνταγματικής εκτροπής  και μη λειτουργίας των θεσμών ως την τελευταία απέλπιδα ενός κομματικού αρχηγού να κερδίσει την εξουσία χωρίς κανένα ίχνος ηθικού φραγμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, περπατά σε γνώριμα μονοπάτια. Το γεγονός ότι τα ξέβγαλε μία φορά, ουδόλως σημαίνει ότι κατ’ ανάγκη θα τα καταφέρει ξανά. Από το 2010 η Ελλάδα έχει αλλάξει – ριζικά.

Ο Έλληνας πολίτης δείχνει, ξανά και ξανά, ότι έχει αποκτήσει καλή πολιτική μνήμη. Έχει αλλάξει, καθώς άνοιξαν οι ορίζοντες και γνώρισε νέα σύνορα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αλλάξει. Με ανόμοια χαρτάκια κάλυψε τις κομματικές γραμμές που τον χωρίζουν, τα ιδεολογικά ρήγματα που τον κλυδωνίζουν, τις προσωπικές αντιπάθειες που τον χαρακτηρίζουν.

Παραμένει ένα κόμμα της άκρας Αριστεράς που άλλοτε με θράσος και άλλοτε δειλά-δειλά προσπαθεί να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας.

Στον πολιτικό επιτάφιο του κόμματος και του αρχηγού θα γραφτεί: «Μην τον συνερίζεστε. Αυτά ήξερε, αυτά έκανε.»