Ένα νέο ντοκιμαντέρ ετοιμάζουν Γάλλοι σκηνοθέτες , το οποίο θα απεικονίζει την καθημερινότητα των τζιχαντιστών. Πιο συγκεκριμένα , η νέα ταινία μικρού μήκους θα βασιστεί στη ζωή των ανθρώπων του Μάλι το 2012 και πως μπήκε στη ζωή τους ο ακραίος ισλαμισμός, τον οποίο ενσαρκώνει το Ισλαμικό Κράτος με αποκεφαλισμούς , βασανιστήρια και φριχτές τιμωρίες , όπως ερμηνεύουν το Νόμο της Σαρία για τους άπιστους.
Και το όνομα αυτής « Οι Σαλαφιστές» με τις υπογραφές των Γάλλων σκηνοθετών Lemine Ould M’Salem και François Margolin, οι οποίοι έχουν κάνει εκτεταμένη έρευνα στο θέμα παίρνοντας συνεντεύξεις από τους αρχηγούς των ομάδων που δίνουν εντολές για δημόσιες εκτελέσεις και δολοφονίες ακόμα και των συντρόφων τους. Η αλήθεια είναι ότι ήθελε πολλά κότσια για να μπει ένας Δυτικός στην αρένα των τζιχαντιστών χωρίς να τον κατασπαράξουν τα λιοντάρια. Ένας από τους κινηματογραφιστές εξήγησε ότι η παρουσία Ευρωπαίων εκεί, παραδόξως , δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα γιατί απλά οι Σαλαφιστές ήξεραν για ποιο λόγο βρίσκονταν εκεί και πόσες ημέρες θα καθίσουν.
Εξαιτίας της παρακμιακής κατάστασης που επικρατούσε στην Αλγερία, εκείνη την εποχή, η Γαλλία ήταν συνεχώς σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στις αρχές της δεκαετίας του 60. Αυτή η παρανοϊκή κατάσταση κορυφώθηκε με τη σφαγή εκατοντάδων φιλήσυχων διαδηλωτών στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας , όπου τα πτώματά τους πετάχτηκαν στον ποταμό Σηκουάνα.Ένα παρόμοιο ντοκιμαντέρ για το φρικτό και ακατανόητο φονικό, την εν ψυχρώ δολοφονία στη μέση μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας , γυρίστηκε το 1962 αλλά απαγορεύθηκε σε όλη τη γαλλική επικράτεια μέχρι τις αρχές του 73.
Άλλωστε οι περισσότεροι από αυτούς είχαν ζήσει στη Γαλλία και γνώριζαν τον τρόπο ζωής.Αλλά και οι σκηνοθέτες ήθελαν να μάθουν πως ζουν και τι σκέφτονται , λίγο πριν αιματοκυλίσουν μία συνοικία ή ένα πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο. Κυρίως ,όμως, ήθελαν να μάθει ο κόσμος τον τρόπο ζωής τους. Βέβαια, δεν συμφωνούν όλοι με αυτήν την προσέγγιση.Από τη στιγμή που το Παρίσι έχει βιώσει τις χειρότερες τρομοκρατικές επιθέσεις στην ιστορία του μέσα σε ένα χρόνο, στο Charlie Hebdo και στο Bataclan, από τζιχαντιστές που ζούσαν εκεί και βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης , το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να κάνει ήταν να προβάλλει τις ιδέες των Σαλαφιστών , που μπορούν να αποτελέσουν το τέλειο πρόσχημα για μοναχικούς λύκους ή ομάδες με φυλετικό και θρησκευτικό μίσος να εκτονώσουν την οργή τους με νέες τρομοκρατικές επιθέσεις.
Όλη αυτή η συζήτηση και η αντιπαράθεση για αυτήν την ταινία έγινε μετά το μακελειό στο Παρίσι και όταν είχε ήδη κλείσει η διανομή σε πέντε σινεμά της γαλλικής πρωτεύουσας, συμπεριλαμβανομένου και ενός στα γαλλικά προάστια.Τη διακεκαυμένη ζώνη του Παρισιού, όπου το 2005 είχαν ξεσπάσει επεισόδια και ζουν οι απόγονοι μεταναστών τρίτης και τέταρτης γενιάς, που αισθάνονται πως αν και ξέρουν τη γλώσσα και τις συνήθειες των Γάλλων , ποτέ δεν έγιναν αποδεκτοί από τους ίδιους.
Πάντως , ο διευθυντής του Μουσείου Ολοκαυτώματος, Claude Lanzmann, που είναι σήμερα 90 ετών εξήρε το φιλμ κάνοντας λόγο για αριστούργημα. Από την πλευρά του ο υπουργός πολιτισμού Fleur Pellerin έδωσε το πράσινο φως για να βγει στις αίθουσες με την μονή προϋπόθεση ότι θα επιτρέπεται μόνο ενηλίκους από 18 και πάνω.Ο υπουργός επιμένει σε αυτήν την απαγόρευση επειδή όπως δήλωσε « το κοινό που θα την παρακολουθήσει χρειάζεται να έχει μία ωριμότητα για να εκτιμήσει ότι αυτή η βίαιη ταινία έγινε για να στιγματιστεί η ιδεολογία των ακραίων ισλαμιστών »
Αυτό σημαίνει ότι οι Γάλλοι έφηβοι θεωρούνται πολύ μικροί για να την παρακολουθήσουν αλλά πολύ ώριμοι για να πολεμήσουν για την Γαλλική Λεγεώνα. (Άσε, δε, που πολεμούν ήδη στη Συρία με τον ISIS.)
Η διαβρωτική επίδραση του κινηματογράφου, όμως, είναι το λιγότερο που ανησυχεί τους Γάλλους. Κάθε παιδί μπορεί να αυτό- ριζοσπαστικοποιηθεί παρακολουθώντας απλά τα αναρίθμητα βίντεο των τζιχαντιστών στο διαδίκτυο. Τον περασμένο μήνα, ένα 15 χρόνο αγόρι μαχαίρωσε έναν Εβραίο, με ένα μεγάλο μαχαίρι επειδή φορούσε kippa στο δρόμο στη Μασσαλίας. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης είπε ότι είναι υποστηρικτής του Ισλαμικού Κράτους εδώ και ενάμισι χρόνο. Είπε επίσης ότι αποκηρύσσει τη δημοκρατία και την προπαγάνδα μέσω τηλεόρασης που δείχνει – όπως αναφέρει – ότι οι μουσουλμάνοι είναι κακοί και σκοτώνουν ανθρώπους. Υποστήριξε, δε, ότι δεν έχει καμία επαφή ούτε με τον αρχηγό του Ισλαμικού Κράτους ,ούτε με άλλους οπαδούς τους.
Η Γαλλία , ωστόσο, όσο και να φαίνεται περίεργο έχει ιστορικό πολιτικής λογοκρισίας στην τέχνη. Η ταινία με τίτλο « Η Μάχη των Αλγερινών» το 1966 απαγορεύθηκε στη χώρα για πέντε χρόνια και χτυπήθηκε πολύ. Τώρα έχει αγαπηθεί τόσο πολύ που έχει χρησιμοποιηθεί από τον Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας , ως εργαλείο για να κατανοηθεί η ιδεολογία των τρομοκρατών.
Εξαιτίας της παρακμιακής κατάστασης που επικρατούσε στην Αλγερία, εκείνη την εποχή, η Γαλλία ήταν συνεχώς σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στις αρχές της δεκαετίας του 60. Αυτή η παρανοϊκή κατάσταση κορυφώθηκε με τη σφαγή εκατοντάδων φιλήσυχων διαδηλωτών στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας , όπου τα πτώματα τους πετάχτηκαν στον ποταμό Σηκουάνα.Ένα παρόμοιο ντοκιμαντέρ για το φρικτό και ακατανόητο φονικό, την εν ψυχρώ δολοφονία στη μέση μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας , γυρίστηκε το 1962 αλλά απαγορεύθηκε σε όλη τη γαλλική επικράτεια μέχρι τις αρχές του 73.
Η αδυναμία ή η ανικανότητα της Γαλλίας να μιλήσει ειλικρινά για τις φωτιές στα γαλλικά προάστια,τη θρησκεία, την αποτυχία ένταξης και αφομοίωσης στην κοινωνία τόσων γενεών μεταναστών, ή την περίοδο του αποικιακού της παροξυσμού έχει δώσει πρόσφορο έδαφος στους εχθρούς της.Επειδή η Γαλλία δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει τους τρομοκράτες αδελφούς Κουασί που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τους σκιτσογράφους του Charlie Hebdo αλλά να λάβει σοβαρά υπόψη τους ότι κατάγονταν από την Αλγερία.
Δείτε το απόσπασμα του ντοκιμαντέρ ” Οι Σαλαφιστές”