Ο προκλητικός τρόπος με τον οποίο ο κ. Τσίπρας στηρίζει τον κ. Πολάκη – χωρίς να κρατά ούτε τα προσχήματα, χωρίς να χρησιμοποιεί καν την προπαγανδιστική τακτική της καθυστέρησης, αφήνοντας τον χρόνο να περάσει και να λειτουργήσει υπέρ μιας σχετικής, έστω, λήθης – αποτελεί μια ξεκάθαρα πολιτική κίνηση με δύο όψεις.  Η μία (όψη) αφορά προσωπικά τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του: Ο κ. Πολάκης είναι ο χρησιμότερος υπουργός της κυβέρνησής του, αυτός που συσπειρώνει και «ενθουσιάζει» τα πιο λούμπεν στοιχεία, αυτός που «μιλά» στο μοναδικό ακροατήριο που έχει απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ – σ’ αυτούς που βρίζουν, που παραλογίζονται διαδικτυακά, που θέλουν να εκδικηθούν, που αναζητούν επιχειρήματα και άλλοθι για τις καταστροφικές τους επιλογές μπροστά στην κάλπη, που θα ήθελαν να είναι Πολάκηδες στη θέση του Πολάκη.

Αυτός είναι ο βασικός σκοπός. Και για όλους τους τυχοδιώκτες, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Οπότε, ο κ. Τσίπρας έσπευσε το Μεγάλο Σάββατο στην Κρήτη και με προκλητική άνεση, φορώντας τη βερμούδα του, βρέθηκε παρά θιν’ αλός συντροφιά με τον Πολάκη στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα προς το συγκεκριμένο ακροατήριο: Στηρίζω τον Πολάκη, επομένως στηρίζω κι’ εσάς.

Η συνάντηση είχε σκηνοθετηθεί – εγκαίρως, ώστε να γνωρίζουμε από πριν τι θα συμβεί στη Βουλή κατά τη συζήτηση της πρότασης μομφής, την οποία ο κ. Τσίπρας έχει προαναγγείλει να μετατρέψει σε πρόταση εμπιστοσύνης στο σύνολο της κυβέρνησης, η οποία έτσι κι’ αλλιώς ταυτίζεται με τον Πολάκη, αφού αυτός παραμένει μέλος της και τα σκυλιά δεμένα.

Την προηγουμένη, όπως αποκάλυψε το mononews μετά φωτογραφιών, Μεγάλη Παρασκευή, ο Πολάκης είχε καταπλεύσει στην Κρήτη με δόξα και τιμή και χλιδάτες υπουργικές μετακινήσεις.

Όχι σεμνά και ταπεινά, αλλά με όλα τα προνόμια που του εξασφαλίζει η θέση του και τον διαχωρίζει από τους «κοινούς θνητούς».

Η άλλη όψη αυτής της αδιανόητης συμπεριφοράς, αφορά όλους τους υπόλοιπους κανονικούς ανθρώπους. 

Όλους τους Έλληνες που συνειδητοποιούν – δυστυχώς αργά, δυστυχώς πολύ μετά από την απομάκρυνση εκ του ταμείου της κάλπης – ότι η χώρα καταδυναστεύεται από ένα καθεστώς που καθόλου δεν διαφέρει από όλα τα ανελεύθερα καθεστώτα της ζώσας μνήμης.

Τα πολυτελή ταξίδια, οι χλιδάτες διακοπές, οι βόλτες με αεροπλάνα επιχειρηματιών και θαλαμηγούς σε εξωτικά νησιά, το εξάστερο πρωινό και τα δεκαπέντε διαφορετικά πιάτα που εντάχθηκαν ξαφνικά στο μενού του πρωθυπουργικού αεροπλάνου, η κατάληψη της πίστας του αεροδρομίου Χανίων από έναν στόλο αυτοκινήτων για χάρη του Πολάκη, είναι η απόδειξη ότι έχουμε να κάνουμε με τους πιο επιμελείς θιασώτες του υπαρκτού σοσιαλισμού και του δόγματος «ο λαός στα κολχόζ και η νομενκλατούρα στις ντάτσες».

Άφεση αμαρτιών της βερμούδας!

Ωστόσο, τέτοιου είδους συμπεριφορές που παραπέμπουν σε τρυφηλή ζωή με σαφείς διακρίσεις μεταξύ πατρικίων και πληβείων, αλλά και η άφεση αμαρτιών της… βερμούδας που ο Τσίπρας έδωσε στον Πολάκη, ο επιδεικτικός τρόπος δηλαδή με τον οποίο έδειξε την αδιαφορία και την περιφρόνησή του προς το δημόσιο αίσθημα, αποδεικνύουν μια επικίνδυνη διολίσθηση σε αυταρχισμό και δημιουργούν υπόνοια τυραννίδος. 

Την περιγραφή αυτής της διαδικασίας έχουν κάνει με απόλυτη σαφήνεια ο Θουκυδίδης και ο Αριστοτέλης.

Ο Θουκυδίδης είχε ιδιαίτερα ασχοληθεί με την συμπεριφορά και τον ιδιωτικό βίο των πολιτικών – και επομένως με την κατάχρηση εξουσίας. Αποσιωπούσε τα κουτσομπολιά και τον απασχόλησαν μόνο εκείνες οι συμπεριφορές των πολιτικών που άσκησαν πραγματική επιρροή στον δημόσιο βίο ή έβλαψαν το δημόσιο συμφέρον.

Γι’ αυτό και ουδέποτε ασχολήθηκε με την ιδιωτική ζωή του Περικλή ή του Κλέωνα, αλλά τον απασχόλησε η άσωτη και τρυφηλή προσωπική ζωή του Αλκιβιάδη, διότι θεώρησε πως η δημόσια εκφορά του λόγου του και ο τρόπος της ζωής του επέδρασαν στη μεταστροφή των λαϊκών αισθημάτων και της έκβασης των πολεμικών γεγονότων – και τελικά επί του δημοσίου συμφέροντος

Κατά τον Θουκυδίδη, οι Αθηναίοι απέρριψαν τον Αλκιβιάδη λόγω της «αυθάδους επίδειξης και της λαμπρότητας της ιδιωτικής του ζωής». Υποστήριζε ότι μια τέτοια συμπεριφορά γεννά υπόνοιες τυραννικών σχεδίων. Σε αντίθεση με τον Περικλή που ήταν «φιλόκαλος μετ’ ευτελείας».

Υποστήριζε δηλαδή ο Θουκυδίδης ότι αυτοί που πέφτουν στην παγίδα της «ηδυπαθούς λαμπρότητας», έχουν την τάση να αγκιστρώνονται στην εξουσία, προκειμένου να συνεχίζουν να ζουν πολυτελώς.

Και ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» είχε καταλήξει:

«Μπορούμε να ισχυριστούμε πως οι περισσότεροι τύραννοι προήλθαν από τους δημαγωγούς, αφού κέρδισαν την εμπιστοσύνη του λαού, κατηγορώντας τους προνομιούχους. Έτσι ορισμένες τυραννίδες επικράτησαν όταν οι πόλεις έγιναν πιο πολυάνθρωπες, ενώ άλλες νωρίτερα, επειδή οι βασιλείς παρέβησαν τους παραδοσιακούς νόμους και επιδίωξαν μεγαλύτερη απολυταρχία.

Άλλες δημιουργήθηκαν από άτομα που πήραν αξιώματα με εκλογή (αφού τα χρόνια τα παλιά τα δημοκρατικά πολιτεύματα έκαναν μακρόχρονες τις θητείες των θρησκευτικών και πολιτικών αρχόντων). Άλλες πάλι γεννήθηκαν μέσα από τα ολιγαρχικά πολιτεύματα, αφού τα τελευταία αναδείκνυαν ένα μόνο ανώτατο άρχοντα. Με όλες τούτες τις συνθήκες εύκολα γινόταν κάποιος τύραννος, φτάνει να το ήθελε, αφού η βασιλεία και τα αξιώματα του έδιναν τη δυνατότητα».

Και επίσης:

«Ο τύραννος επιδιώκει τις απολαύσεις, ενώ ο βασιλιάς να κάνει καλό. Γι’ αυτό χαρακτηριστικό πλεονέκτημα του τυράννου είναι τα χρήματα, ενώ του βασιλιά οι τιμές. Αλλά και τη φρουρά του βασιλιά την αποτελούν πολίτες, ενώ του τυράννου μισθοφόροι. Είναι φανερό ότι η τυραννίδα περιέχει όλα τα κακά της δημοκρατίας και της ολιγαρχίας. Από την ολιγαρχία έχει την επιδίωξη του πλούτου (γιατί έτσι μόνο εξασφαλίζει τη διατήρηση και την τρυφηλότητα) και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον λαό (γι’ αυτό του παίρνει τα όπλα, φέρεται άσχημα στο πλήθος, βασανίζει τους πολίτες, εξαναγκάζοντάς τους να φεύγουν για άλλους τόπους). 

Τούτα είναι ελαττώματα τόσο της τυραννίδας όσο και της ολιγαρχίας. Κι’ από την ακραία όμως δημοκρατία η τυραννίδα έχει πάρει τη δίωξη των επιφανών και την κρυφή και φανερή εξόντωσή τους και την εξόρισή τους, αφού τους θεωρεί αντιπάλους και εμπόδιο στην εξουσία. Γιατί σ’ αυτούς οφείλονται συνήθως οι προσπάθειες ανατροπής, αφού υπάρχουν άλλοι που θέλουν να ανεβούν στην εξουσία κι άλλοι που δεν ανέχονται να είναι δούλοι».

Συμπέρασμα: 

Από τα παραπάνω, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – και προηγουμένως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, για να μην την ξεχνάμε κι’ αυτή – διαθέτουν:

-Απαράδεκτη εκφορά δημόσιου λόγου

-Αυθάδη επίδειξη, λαμπρότητα ιδιωτικής ζωής, ηδυπαθή λαμπρότητα, τρυφηλότητα, προϋπόθεση για τη συνέχιση των οποίων αποτελεί η αγκίστρωση στην εξουσία.

-Έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον λαό (και επομένως περιφρόνηση του δημοσίου αισθήματος)

-Δίωξη των επιφανών με κρυφή και φανερή εξόντωσή τους (βλέπε «σκάνδαλα» τύπου Νοβάρτις), ώστε να εξαλειφθούν όλα τα εμπόδια στον δρόμο για την κατάληψη ή την παραμονή στην εξουσία.

-Οι δημαγωγοί του ΣΥΡΙΖΑ κέρδισαν την εμπιστοσύνη του λαού κατηγορώντας τους «προνομιούχους» και βρέθηκαν στην εξουσία με εκλογή

Δηλαδή… τυραννίδα!

Υ.Γ. Τον Αύγουστο του 2005, αντιδράσεις προκάλεσε η δημοσιοποίηση φωτογραφιών από τις πολυτελείς διακοπές του αριστερού Γερμανού πολιτικού Όσκαρ Λαφοντέν στη Μαγιόρκα, συνοδευόμενη από δημοσιογραφικά σχόλια του τύπου «εδώ ο Όσκαρ ξεκουράζεται από τους αγώνες του για τους φτωχούς»! 

Τότε ο εκπρόσωπος του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς, έσπευσε να τον δικαιολογήσει, λέγοντας προκλητικά: «Και στον Μαρξ άρεσε η καλοπέραση»!

Συγγνώμη, αλλά αν και στον Μαρξ άρεσε η καλοπέραση, γιατί να μην αρέσει στον Τσίπρα, στον Πολάκη και στην υπόλοιπη παρέα (της Καισαριανής);

*Βουλευτής Β΄ Αθηνών (Νότιος Τομέας), πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητική εκπρόσωπος, δημοσιογράφος