Το σημερινό μας άρθρο έρχεται ως συνέχεια σε προγενέστερη δημοσίευσή μας, ύστερα από τις εξαγγελίες του κ. Πρωθυπουργού, από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όσον αφορά τα νέα αφορολόγητα ποσά για τις δωρεές και γονικές παροχές, με τίτλο «Δωρεές, Γονικές παροχές και εξαγγελθέντα νέα αφορολόγητα».

Στο εν λόγω άρθρο, είχαμε επισημάνει κάποιες αρρυθμίες σχετικά με την ερμηνεία των εξαγγελιών του κ. Πρωθυπουργού και κυρίως, όσον αφορά το αν ο κ. Πρωθυπουργός αναφερόταν σε συγγενείς πρώτου βαθμού ή τους μετέχοντες στη φορολογική κλίμακα Α΄ κατηγορίας του Ν.2961/22.11.2001.

Ήταν μεγάλη η χαρά μας, όταν λίγες ώρες μετά σε συνέντευξη Τύπου ο καθ΄ ύλην αρμόδιος Υφυπουργός Οικονομικών, κ. Απόστολος Βεσυρόπουλος, επί του συγκεκριμένου θέματος δήλωσε ότι:

«Από 01/10/2021 αυξάνεται το αφορολόγητο όριο για γονικές παροχές ανά γονέα ή δωρεές προς συγγενείς πρώτης κατηγορίας, όπως αυτή ορίζεται στη φορολογία κεφαλαίου, στο ποσό των 800.000 ευρώ.

Η πρώτη αυτή κατηγορία αφορά τους συζύγους, πρόσωπα που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, παιδιά, εγγόνια και γονείς.»

Συνεπώς, εμφανώς ο κ. Πρωθυπουργός αναφερόταν στους μετέχοντες στη φορολογική κλίμακα Α΄ κατηγορίας του Ν.2961/22.11.2001, δεδομένου ότι οι παππούδες με τους εγγονούς είναι συγγενείς εξ αίματος δευτέρου βαθμού.

Σκοπός του σημερινού μας άρθρου είναι η περαιτέρω διερεύνηση των προθέσεων της Κυβέρνησης σχετικά με το θέμα του υψηλού αφορολογήτου επί χαριστικών εν ζωή πράξεων και ειδικά γιατί να υφίστανται πλέον από την 1η Οκτωβρίου 2021 σχεδόν ολικά αφορολόγητα όρια επί των εν ζωή πράξεων και όχι επί κληρονομιών.

Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Αφορά το τεράστιο μέγεθος των αποποιήσεων κληρονομιών που κατέκλυσε τη χώρα, δεδομένου ότι ο «τυχερός» κληρονόμος δεν κληρονομεί καθαρό ενεργητικό κληρονομιαίας περιουσίας, αλλά και το σύνολο του παθητικού του θανόντα, το οποίο τις περισσότερες φορές υπερείχε κατά πολύ του ενεργητικού. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1711 εδ. β`, 1846, 1847,1848, 1849, 1850, 1851 και 1856 ΑΚ συνάγεται ότι ο κληρονόμος είτε καλείται από διαθήκη, είτε εξ αδιαθέτου, αποκτά αυτοδίκαια την κληρονομιά με μόνο το θάνατο του κληρονομουμένου, χωρίς να απαιτείται οποιαδήποτε ενέργεια από μέρους του, ακόμα και χωρίς τη γνώση ή θέλησή του. Αυτό σημαίνει ότι κάθε κληρονόμος αποκτά αυτόματα την κληρονομία (ακόμη και αν περιλαμβάνει μόνο χρέη), ήδη τη στιγμή του θανάτου του κληρονομούμενου.

Το δικαίωμα όμως αυτό της αυτοδίκαιης κτήσης της κληρονομιάς είναι προσωρινό και μετακλητό, γιατί τελεί υπό την τιθέμενη από το νόμο διαλυτική αίρεση της εμπρόθεσμης αποποίησης της κληρονομιάς (άρθρ. 1847 ΑΚ), δηλαδή δικαιούται ο κληρονόμος να αποποιηθεί, κατά βούληση, την κληρονομιά που έχει επαχθεί σ` αυτόν από διαθήκη ή εξ αδιαθέτου, οπότε η κτήση αναιρείται εξαρχής και θεωρείται σαν να μην έγινε.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου και αναλυτικά παραδείγματα στο e-forologia πατώντας εδώ

Δείτε περισσότερα άρθρα για την πλήρη Φορολογική, Λογιστική και Εργατική σας ενημέρωση στο e-forologia.gr