Αλεξία Μπακογιάννη για Παύλο Μπακογιάννη: Ένα πράγμα που θα θέλαμε εγώ κι ο αδερφός μου είναι περισσότερες μνήμες

Περίσσευε η συγκίνηση στην πλημμυρισμένη από κόσμο αίθουσα της ΕΣΗΕΑ χθες, στην εκδήλωση-αφιέρωμα που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών με αφορμή τα 30 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Ιδιαίτερη στιγμή της εκδήλωσης η συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία της κόρης του, Αλεξίας Μπακογιάννη, που καθήλωσε το κοινό, τους φίλους, τους συνεργάτες και τους γνωστούς, όλους όσους βρέθηκαν εκεί και μίλησαν με θερμά λόγια για το ήθος και τον επαγγελματισμό του.

«Προσωπικά σας ζηλεύω και λίγο» είπε η Αλεξία Μπακογιάννη απευθυνόμενη σε όσους τον γνώρισαν για αρκετά χρόνια «γιατί αν ένα πράγμα θα θέλαμε ο αδερφός μου κι εγώ είναι παραπάνω μνήμες. Λίγο παραπάνω…».

Μιλώντας για τον Παύλο Μπακογιάννη ως δημοσιογράφο, η κ. Αλεξία Μπακογιάννη ανέφερε περιστατικά από την επαγγελματική ζωή του, ενώ σημείωσε: «Ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν πάνω απ’ όλα δημοσιογράφος. Τείνουμε να το ξεχνάμε λόγω της έντονης παρουσίας του στα πολιτικά πράγματα τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του και κυρίως του τρόπου που πέθανε, αλλά εμείς που τον ζήσαμε στην καθημερινότητά, ξέρουμε πως μοναδικό σημείο αναφοράς του για όλα ήταν η δημοσιογραφική του ιδιότητα. Μία ιδιότητα που δεν μας άφηνε ποτέ να ξεχνάμε. Και σε αυτό το πλαίσιο είχε μια διορατικότητα ανατριχιαστική και συνάμα απολύτως τραγική για όλους εμάς που ακολουθήσαμε».

Ολόκληρη η ομιλία της κ. Μπακογιάννη έχει ως εξής:

«Στη σκληρή και δύσκολη εποχή μας, είθισται να δολοφονούν τους ποιητές, έγραψε ο Εμπειρίκος, ποιητής κι αυτός. Εν έτη 2019, η νέα γενιά ψάχνει απεγνωσμένα τους ποιητές που θα τη συνοδέψουν στους προβληματισμούς της και θα τη βοηθήσουν να βρει το μίτο για τη λύση τους. Ψάχνει να βρει απαντήσεις σε προβλήματα που άλλοι πριν από αυτήν δημιούργησαν και με χαρακτηριστική ευκολία απέθεσαν στους ώμους της. Και γι’ αυτό τους μίσησε. Όλους.

» Ο Παύλος Μπακογιάννης από πολύ νωρίς, αντιμετώπισε και έθεσε – πρώτα στον εαυτό του, κάποια από τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας, στην πραγματική τους διάσταση, πίσω από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούσαν οι ιδεολογικές συγκαλύψεις τους. Τα είδε όμως από την οπτική μιας γενιάς ιδεολόγων, η οποία τα προστατεύει από τον κυνισμό και την ισοπέδωση. Μια γενιά -ας μου επιτραπεί η υπερβολή του όρου – και αρκετών ατρόμητων ανθρώπων.

» Για όλα αυτά μιλήσατε απόψε όλοι εσείς, άνθρωποι που τον ξέρατε καλά, που δουλέψατε μαζί του και ζήσατε κοντά του στιγμές σημαντικές. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ όλοι, η μητέρα μου ο αδερφός μου κι εγώ για όσα είπατε. Προσωπικά σας ζηλεύω και λίγο, γιατί αν ένα πράγμα θα θέλαμε ο αδερφός μου κι εγώ είναι παραπάνω μνήμες. Λίγο παραπάνω…

» Η σημερινή εκδήλωση είναι για μας ιδιαίτερα σημαντική και για έναν ακόμα λόγο.

» Γιατί ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν πάνω απ’ όλα δημοσιογράφος. Τείνουμε να το ξεχνάμε λόγω της έντονης παρουσίας του στα πολιτικά πράγματα τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του και κυρίως του τρόπου που πέθανε, αλλά εμείς που τον ζήσαμε στην καθημερινότητά, ξέρουμε πως μοναδικό σημείο αναφοράς του για όλα ήταν η δημοσιογραφική του ιδιότητα. Μία ιδιότητα που δεν μας άφηνε ποτέ να ξεχνάμε.

» Και σε αυτό το πλαίσιο είχε μια διορατικότητα ανατριχιαστική και συνάμα απολύτως τραγική για όλους εμάς που ακολουθήσαμε.

» Ο δημοσιογράφος Παύλος Μπακογιάννης είχε σαφή άποψη για το θεσμικό πλαίσιο αλλά και το ρόλο που οφείλει να παίξει ο Τύπος μέσα σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Έγραφε ο Μπακογιάννης: “Στη δημοκρατική πολιτεία πρέπει να υπάρχουν εγγυήσεις για θεσμική αυτονομία του Τύπου. Αυτή η θεσμική διασφάλιση του Τύπου ως φορέα και αναμεταδότη της κοινής γνώμης, που γίνεται προς το συμφέρον της λειτουργίας της δημοκρατίας, συμπεριλαμβάνει και το δημόσιο δικαίωμα των απασχολούμενων στον Τύπο προσώπων να εκφράζουν ελεύθερα και ανεμπόδιστα τη γνώμη τους με τον τρόπο και τη μορφή που επιλέγουν αυτά”.

» Με αυτό το αξίωμα πορεύτηκε και ο ίδιος. Χαρακτηριστική είναι μια ιστορία απ’ όταν πρωτοπήγε ως σχολιαστής στο Βήμα. Του ειπώθηκε τότε ότι μπορεί να γράφει για ό,τι θέλει, όπως θέλει, ΕΚΤΟΣ από τους προσωπικούς φίλους του κ. Λαμπράκη. Και ελέχθησαν τρία ονόματα. Το πρώτο άρθρο του Παύλου Μπακογιάννη ήταν ένα πολύ αυστηρό κατηγορώ για έναν από τους τρεις. Όταν έφτασε το άρθρο στο Βήμα του είπαν «μα δεν είπαμε..». Και ο Μπακογιάννης απάντησε: «γι’ αυτό το έγραψα πρώτο. Ή θα γράφω ό,τι θέλω ή δεν θα γράφω. Έχω μια παραίτηση στο τσεπάκι μου». Το άρθρο δημοσιεύτηκε και ο Μπακογιάννης δεν απολύθηκε. Τέτοιος ήταν ο Μπακογιάννης, τέτοιος κι ο Λαμπράκης.

» O ίδιος όμως δεν είχε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Ως δημοσιογράφος κοιτούσε με αυτοκριτική διάθεση την πορεία μέσων και τολμούσε -αν και πολλές φορές είχε κόστος- να ρίξει τα προσωπεία.

» Στη στήλη “Γνώμη” στο περιοδικό ΕΝΑ έγραφε: “το μεγαλύτερο ποσοστό των εντύπων -μαζί μ’ αυτά και η τηλεόραση- έχουν εγκαταλείψει τη δημοκρατική δεοντολογία και επιδίδονται με υπερτροφική μανία στην καλλιέργεια της “κιτρινολογίας”: οι ειδήσεις μεταδίδονται διαστρεβλωμένες, ο κοινωνικός στιγματισμός του αντιπάλου έχει πάρει διαστάσεις σχεδόν συστηματικού ανθρωποκυνηγητού, ο μύθος αντικαθιστά την πραγματικότητα και ο τυφλός κομματισμός έχει παραμερίσει κάθε ίχνος αντικειμενικής και ισόρροπης ενημέρωσης.

» Το υποκειμενικό στοιχείο υπερτερεί κατά κανόνα του αντικειμενικού, η τάση του αλάθητου και μία γενικότερα ελληνική αντίδραση, “θα του δείξω εγώ”, στερούν τη δημοσιογραφία από την αναγκαία ισορροπία. Δε θέλει να στέκεται πάνω απ’ όλα, επιδιώκει να είναι μέσα σ’ όλα. Οι γενικεύσεις δεν αποτελούν την εξαίρεση, οι διαφοροποιήσεις θεωρούνται περιττές. Ενώ δεν αναγνωρίζεται σχεδόν ποτέ το δικαίωμα σε κάποιον να έχει άδικο.

» Οι πολιτικοί ηγέτες αρέσκονται στην κολακεία, προτιμούν να συζητούν με όσους δημοσιογράφους συμφωνούν μαζί τους και αποφεύγουν συστηματικά όσους δεν είναι διατεθειμένοι ν’ αποδεχτούν αβασάνιστα τη γνώμη τους. Ευαισθησία στα δημοσιεύματα του Τύπου δείχνουν κατά κανόνα μόνο σε προσωπικά θέματα – ανάλογα με το βαθμό της “προσβολής” που νομίζουν πως τους έγινε. Τη δημοσιότητα την καταλαβαίνουν μόνο ως λιβάνισμα, το δικαίωμα της κριτικής το κρατάνε για τον εαυτό τους. Όσο ο Τύπος είναι φιλικός είναι καλός και “ έχει επίγνωση της αποστολής του”, διαφορετικά είναι “κίτρινος”.»

» Ενώ σε άλλο άρθρο του, υπερασπιζόμενος τη Ρεζάν, γράφει: «Το πρόβλημα δεν είναι πόση «σοβιετική  προπαγάνδα θα περάσει το Έθνος, πόση πασοκική αντιδημοκρατική αντίληψη θα διοχετεύσουν τα φιλοκυβερνητικά έντυπα ή πόση νεοδημοκρατική καθυστέρηση θα πλασάρουν τα αντικυβερνητικά. Το πρόβλημα είναι το ήθος που διακρίνει αυτές τις προσπάθειες. Το πρόβλημα είναι ότι επιχειρείται η μετατροπή του λάου σε άνευρη μάζα.»

» Πιο εντυπωσιακό ίσως απ’ όλα, ήδη το 1978 στο περιοδικό Πολιτικά και οικονομικά θέματα, έλεγε: «Η ελευθερία του τύπου σημαίνει σήμερα στον τόπο μας, ελευθερία για 15 πλούσιους ανθρώπους να διαδίδουν τη γνώμη τους.»

» Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Και τριάντα χρόνια μετά, αυτό που με απελπίζει περισσότερο δεν είναι τούτη δω η διαπίστωση. Αλλά το γεγονός πως δεν ξέρω αν υπάρχει σήμερα κανείς που να νοιάζεται αρκετά – ή να τολμάει;- να τα γράψει, να τα πει να τα φωνάξει».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Συγκλονίζει ο Κώστας Μπακογιάννης: Ο δικός μου Παύλος

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ημέρα Μνήμης: Η άνανδρη δολοφονία του Π.Μπακογιάννη από τη 17Ν, σαν σήμερα το 1989