Τα μωρά πειραματίζονται με τα πάντα, καθώς μαθαίνουν να συναναστρέφονται τον κόσμο γύρω τους. Είναι μια χαρούμενη, χαοτική, βιολογική διαδικασία. Τώρα, μια επιστημονική ομάδα δοκιμάζει κάτι παρόμοιο, διδάσκοντας στα ρομπότ πώς να αλληλεπιδρούν με τα πράγματα, μιμούμενα τον τρόπο που παίζουν τα παιδιά.
Όταν οι μηχανικοί ή οι ερευνητές διδάσκουν σ’ ένα ρομπότ μια νέα εργασία, η διαδικασία συνήθως περιλαμβάνει την κωδικοποίηση της συσκευής για να κινηθεί με συγκεκριμένους τρόπους, σε συγκεκριμένες θέσεις, ή μετακινώντας το μηχάνημα με το χέρι και καταγράφοντας τις κινήσεις, έτσι ώστε να μπορεί να τις αντιγράψει αργότερα. Αυτή η διαδικασία μάθησης είναι σχεδόν το αντίθετο από τον απρόσεκτο, παιχνιδιάρικο ακατάστατο τρόπο, που τα μωρά μαθαίνουν να σηκώνουν τα πράγματα όταν τα γκρεμίζουν, ή όταν ολοκληρώνουν καινούργιες εργασίες παρακολουθώντας ότι κάνουν οι ενήλικες και συμπεραίνοντας, πώς θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο πράγμα. Τα μωρά, φυσικά, μαθαίνουν γρήγορα πολύπλοκες εργασίες, ενώ τα ρομπότ πρέπει να διδάσκονται με πολύ κόπο.
Οι επιστήμονες και οι ψυχολόγοι του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον που εξετάζουν την παιδική ανάπτυξη ερεύνησαν τον τρόπο, πώς να διδάξουν στα ρομπότ νέα πράγματα προγραμματίζοντάς τα να μιμηθούν, όπως ακριβώς μαθαίνουν τα μωρά.
Οι ερευνητές προσάρμοσαν τους μαθησιακούς αλγόριθμους των πειραματικών ρομπότ τους. Αντί ν’ ακολουθούν απαρέγκλιτα προγραμματισμένες κινήσεις, το μηχάνημα διερεύνησε πώς λειτούργησαν διαφορετικές τακτικές, όταν βρέθηκε αντιμέτωπο με μια καινούργια εργασία, και κατασκεύασε ένα μοντέλο πιθανοτήτων.
Η ομάδα επικεντρώθηκε σε δύο πολύ παιδιάστικες συμπεριφορές: Μαθαίνοντας να κοιτάζουμε, όπου κοιτάζει κάποιος, σε περίπτωση, που συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον, και μετακινώντας παιχνίδια γύρω-γύρω πάνω σε ένα τραπέζι.
Κατ’ αρχάς, το ρομπότ τους εξετάστηκε με ποιο τρόπο θα μπορούσε το κεφάλι του να ψάξει τριγύρω. Όταν είδε ένα ανθρώπινο κεφάλι να κινείται για να κοιτάξει ένα μακρινό αντικείμενο, το ρομπότ στη συνέχεια κατέγραψε τις ανθρώπινες κινήσεις της κεφαλής και προσπάθησε να κινήσει το κεφάλι του για να δει το ίδιο πράγμα.
Πιο ενδιαφέρον ήταν, όταν οι επιστήμονες άφησαν ένα ρομπότ να αγγίξει αντικείμενα πάνω σε ένα τραπέζι, έτσι ώστε να μάθει πώς οι δικές του κινήσεις του θα μπορούσαν να μετακινήσουν άλλα πράγματα στο χώρο. Αφού ανέπτυξαν ένα μοντέλο για αυτή την εργασία, ζήτησαν από το ρομπότ να παρακολουθήσει έναν άνθρωπο να ταξινομεί ή να καθαρίζει τα αντικείμενα στο τραπέζι και στη συνέχεια να κάνει το ίδιο πράγμα. Το ρομπότ υπάκουα χρησιμοποίησε το μοντέλο, που έμαθε πρόσφατα για να μετακινήσει τα παιχνίδια στο τραπέζι … αλλά μερικές φορές ολοκλήρωνε την εργασία με το δικό του τρόπο, αντί να αντιγράφει τυφλά ό, τι έκανε ο άνθρωπος.
Και οι δύο διαδικασίες σίγουρα είναι γνωστές στους γονείς των μωρών, και αυτό είναι όλο το νόημα της ρομποτικής έρευνας. Το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, λέει ότι τα ρομπότ, όπως και τα μωρά, αρχίζουν με απλές εργασίες. Αλλά, αυτή η διαδικασία μάθησης θα μπορούσε, στο μέλλον, να κάνει τις μηχανές να μαθαίνουν γρήγορα πολύ πιο εξελιγμένα πράγματα, όπως το σιδέρωμα των ρούχων ή το νοικοκύρεμα του σπιτιού σας.
