Ο Terry Tsiolis, η Tόνια Σωτηροπούλου και οι… Pos Sas Lene?

Όταν σε προσκαλούν σε μία έκθεση φωτογραφίας μόδας και μάλιστα στο Μουσείο Μπενάκη, χαίρεσαι διπλά. Και για το «ταξίδι», και για την ψευδαίσθηση της επιστροφής στην κανονικότητα.

Η Τρίτη ήταν αφιερωμένη στην πρώτη σόλο έκθεση του Έλληνα φωτογράφου, Terry Tsiolis που κάνει διεθνή καριέρα (Vanity Fair, Harper’s Bazaar, Vogue), φωτογραφίζοντας από την Μargot Robbie και την Gwyneth Paltrow μέχρι την Jane Fonda και την Isabella Rossellini και βρέθηκε στην Αθήνα για να παρουσιάσει τα Πορτρέτα του. Πορτρέτα ασπρόμαυρα και έγχρωμα, δημοκρατικά, αποκαλυπτικά, αναγνωρίσιμων και μη προσώπων, κυρίως καθημερινών ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι και φίλοι σου, μπορεί και όχι.

«Pos se lene?», ρωτούσε με ευγένεια ξανά και ξανά, όσους τον πλησίαζαν στη διάρκεια των εγκαινίων για να τον συγχαρούν για τη δουλειά του. Όλοι στεκόντουσαν με τις μάσκες τους, στις διαφορετικές αίθουσες, για να βγάλουν selfies μπροστά στην Τόνια Σωτηροπούλου, την Έλενα Τοπαλίδου, τον Χάρη Ντάβλα, κορίτσια και αγόρια, γυναίκες και άνδρες, διαφορετικών ηλικιών, σωματότυπων, ιδιοτήτων.

Κι όμως τελικά μέσα από τον φακό του δημιουργού που γεννήθηκε στο Μόντρεαλ από Έλληνες μετανάστες γονείς και ζει σήμερα στη Νέα Υόρκη, έχουν κάτι κοινό. Το βλέμμα. Την αίσθηση ελευθερίας. Την ανεπιτήδευτη ομορφιά. Τα αρετουσάριστα, αμακιγιάριστα πρόσωπα, ή τουλάχιστον έτσι θα θέλαμε να πιστεύουμε.

Μέσα στην πανδημία, δεν είναι εύκολο να βρεις «μοντέλα» για να αφηγηθείς μια ιστορία. Την ιστορία σου. Και κάπως έτσι ο Τerry Tsiolis έκανε ένα ανοιχτό κάλεσμα για να πει «θα βρίσκομαι στο στούντιο μου και θα βγάζω πορτρέτα»… «Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι. Ανεξάρτητα από ηλικία, χρώμα, μέγεθος, φύλο ή θρησκεία. Στείλτε μου μήνυμα αν ενδιαφέρεστε.»

Για να γίνει το casting. Και να δούμε σήμερα μια καλοστημένη έκθεση σε διεθνή πρότυπα που θα φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου. Πορτρέτα που δεν συνοδεύονται από ονόματα, με χρώματα αλλά και απουσία χρωμάτων, λίγα props, ακόμη λιγότερα χαμόγελα. Έργα που δημιουργήθηκαν από το 2013 μέχρι σήμερα, χωρίς να προδίδουν την ημερομηνία λήψης. Γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Το ζητούμενο είναι να βρεις κομμάτια του εαυτού σου. Στην εποχή της υπερβολικής έκθεσης και ματαιοδοξίας, να βγεις έξω από το κάδρο. Να νιώσεις ξανά ελεύθερος. Να πετάξεις για λίγο τη μάσκα και να χαμογελάσεις σαν παιδί. Να καταλάβεις ότι δεν έχουν και τόση σημασία τα ρούχα, όπως σε μια φωτογράφηση μόδας, αλλά η προσωπικότητα, χωρίς κλισέ και πόζες. Και κάπως έτσι βλέπεις την αντίθεση ανάμεσα στην πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας και την εξιδανίκευση της ομορφιάς. Για να δούμε μια πιο οικεία σχέση φωτογράφου-μοντέλου, αληθινού ανθρώπου, ανάμεσα στον ερωτισμό, την παράνοια, τη συστολή, την ειρωνεία ή ακόμη καλύτερα τον αυτοσαρκασμό.

Όλοι διεκδικούμε μια θέση στα πορτρέτα του Terry Tsiolis. Στο πιο τρυφερό ίσως πορτρέτο της έκθεσης θα δούμε ένα ασπρόμαυρο έργο με πρωταγωνιστή τον πατέρα του φωτογράφου και το τσιγάρο του. Αλλά και μία χορεύτρια στις μύτες, ένα χρυσό πρόσωπο, μία πλεκτή πορτοκαλί μάσκα σε ένα αγόρι που έτσι κι αλλιώς δεν θα αναγνωρίζαμε ποτέ. Pos se lene? Sandy και είμαι καλά.

Διαβάστε επίσης:

Η ιστορία της Μεταπολίτευσης – Από την Alpha Bank και το Μουσείο Μπενάκη

O Κarl Lagerfeld, η δημοπρασία και η γάτα που τρώει (ακόμη) χαβιάρι από τον προσωπικό της σεφ

Ιδού ποιος αγόρασε τη βίλα του Αντώνη και της Έλενας Λυμπέρη στο Κεφαλάρι