Είδα την καινούργια ταινία του Παπακαλιάτη “Ένας άλλος κόσμος”. Ναι την είδα, πάντα σκόπευα να δω μία ταινία του Χριστόφορου. Σύμφωνα με αυτά που έχω καταλάβει μην έχοντας κανένα άλλο δείγμα, απλώς από φιλικές συζητήσεις, ο Παπακαλιάτης είναι καλός… σε αυτά που ήταν πάντα. Η ταινία είχε όμορφη μουσική, καθώς και καλή εικόνα. Δηλαδή ας μην πούμε ψέματα, ακόμα και οι σκηνές με τις συμπλοκές μεταναστών με νεοναζί που είχαν κίνηση, ήταν καρέ καρέ κι ένα όμορφο κάδρο.
Αλλά ας τα πάρουμε απ’την αρχή:
Ο Φάρις είναι ένας Σύρος μετανάστης που σώζει τη φοιτήτρια Δανάη από μια ληστεία. Αυτοί είναι το πρώτο ζευγάρι και συμβολίζουν τη λεγόμενη νέα γενιά. Τους νέους ανθρώπους που γεννήθηκαν στο μάταιο τούτο κόσμο, ήρθαν κοντά και η τρέλα της εποχής τους δεν τους αφήνει να χαρούν τον έρωτά τους. Ωραίες ερμηνείες και από τους δύο νέους καλλιτέχνες.
Η νοικοκυρά Μαρία γνωρίζει έξω από το σούπερ μάρκετ τον Σεμπάστιαν, έναν Γερμανό που εργάζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Το δίδυμο Μαρία Καβογιάννη και ο οσκαρικός J.K. Simmons. Ήταν ταιριαστοί, εκφραστικότατοι και κατά γενική ομολογία το καλύτερο ζευγάρι της ταινίας. Εκτός από μία σκηνή. Δεν τη λέω. Αυτοί οι δύο κάποια στιγμή με έκαναν και γέλασα.
Ο 40άρης Γιώργος (ο Χριστόφορος), στέλεχος μεγάλης εταιρείας, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε έναν προβληματικό γάμο και γνωρίζεται με τη Σουηδή Ελίζ. Αυτοί είναι το δεύτερο ζευγάρι.
Και ιδού όλο μου το κόλλημα με την ταινία. Στο χαρακτήρα του Χριστόφορου τους είδα όλους και κυρίως αυτούς που δεν θέλω να πολυβλέπω. Ο Γιώργος (ο Χριστόφορος ντε), έχει έναν κακό γάμο, παίρνει αντικαταθλιπτικά για να ξεχάσει. Τα αντικαταθλιπτικά συμβολίζουν τη σκοτεινή πλευρά της κρίσης. Ο έρωτάς του με τη Σουηδή καλονή , απεσταλμένη των κεντρικών για να “εξυγιάνει” την εταιρεία, είναι το αντισυμβατικό, το ανθρώπινο και το απαγορευμένο love story που πάντα ψάχνουμε σε τέτοιες ταινίες. Μετά τα πρώτα πάθη ο Γιώργος βάζει στη γωνία την ερωμένη του με πύρινο αντιμνημονιακό λόγο. Της λέει τι περνάει εξαιτίας της κρίσης, των κακών ξένων που δεν καταλαβαίνουν τι προκαλούν σε μια χώρα. Κάτι πάει να του πει αλλά σιγά μην ξυρίσει και μουστάκι ο Γιώργος. Αντιθέτως, κάποια στιγμή παρόλο που η Ελίζ είναι ένα αγέρωχο πλάσμα, είναι πραγματίστρια δυναμική και αυστηρή αλλά δίκαιη καταντάει να κλαίγεται με τον ίδιο της τον εαυτό. Εντάξει υπάρχει λόγος. Σύμφωνα με την ιστορία προκάλεσε μια αυτοκτονία. Αυτό με τους κακούς τους ξένους που προκαλούν τις αυτοκτονίες των Ελλήνων; Αυτό ακριβώς.
Εν κατακλείδι. Στρογγυλοποιημένα μηνύματα, στερεότυπα που μπλέκονται με αφέλεια, προσφυγικό, μνημονιακή Ελλάδα, οικογένεια και άλλα με μπόλικη δόση χρυσόσκονης του “έρωτα που νικάει τα πάντα”.
Αν σας αρέσει ο Παπακαλιάτης θα ενθουσιαστείτε.
Αν δεν σας αρέσει ο Παπακαλιάτης και κάποιος σας σούρει με το ζόρι να δείτε το “Ένας άλλος κόσμος”, δεν θα χρειαστεί να σας δέσουν με χειροπέδες στην καρέκλα. Περνάει η ώρα.
Καλή διασκέδαση.
