Προς το τέλος του έτους της ειδικότητάς μου στην ιατρική, ο θεράπων ιατρός ζήτησε από μια ομάδα ειδικευομένων να μιλήσουμε για έναν ασθενή, ο οποίος μας είχε επηρεάσει εκείνο το έτος. Προς έκπληξή του, και προς όλων μας, οι περισσότερες γυναίκες, ακόμη και μερικοί άντρες, κλαίγαμε καθώς μιλούσαμε για τους ασθενείς που είχαμε χάσει.
Για τους καλούς γιατρούς, το άγχος είναι αναπόφευκτο. Αναγνωρίζουμε ότι οι αποφάσεις μας έχουν μεγάλο μερίδιο, και καταλαβαίνουμε ότι το λάθος είναι απαράδεκτο. Με τόσο ψηλά τον πήχη της τελειομανίας και της αυτοθυσίας, δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι τόσοι πολλοί γιατροί παλεύουν με ψυχικές ασθένειες. Στην πραγματικότητα, σχεδόν το ένα τρίτο των ειδικευομένων ιατρών έχουν κατάθλιψη ή παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε το Δεκέμβριο, από το περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (JAMA).
Μερικοί από τους παράγοντες που συμβάλλουν στο πρόβλημα εκτέθηκαν από τον Thomas Schwenk σε ένα συνοδευτικό editorial του περιοδικού του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου: η έλλειψη ύπνου, οι πολλές ώρες και ο υπερβολικός φόρτος εργασίας, η συχνά καταχρηστική και άκαμπτη πολιτική του νοσοκομείου, η γραφειοκρατία, η αποδυνάμωση, η απειλή για αντιεπαγγελματική συμπεριφορά, και πολλά άλλα. Αλλά πρέπει επίσης να κατανοήσουμε ότι η φύση του ίδιου του ιατρικού επαγγέλματος θέτει τους γιατρούς σε κίνδυνο κατάθλιψης. Για να αντιμετωπίσουμε αυτό το βαθύτερο ζήτημα, πρέπει να σταματήσουμε να παραγκωνίζουμε την ψυχιατρική, την ειδικότητα που μπορεί να βοηθήσει τους γιατρούς να θεραπεύσουν τον εαυτό τους.
Η Ψυχιατρική θεωρείται συχνά ως το άσχημο θετό τέκνο της ιατρικής. Οι γιατροί καταλαβαίνουν ότι η ψυχική ασθένεια δεν μπορεί να θεραπευτεί με χειρουργική επέμβαση ή με μία γρήγορη δόση αντιβιοτικών και συχνά συνοδεύεται από διφορούμενες διαγνώσεις και συμπτώματα. Παρ’ όλα αυτά, είναι η μόνη ειδικότητα που συνδέει ανοιχτά τη συναισθηματική εμπειρία της ζωής με την ανθρώπινη βιολογία.
Αναγνωρίζοντας απλά ότι οι γιατροί είναι ανθρώπινα όντα με συναισθηματικές και ψυχικές ανάγκες, θα χρειαστεί μια αλλαγή νοοτροπίας στην ιατρική εκπαίδευση.
Παρ’ όλα αυτά, το βάρος της ευθύνης των ειδικευομένων ιατρών δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Θυμάμαι ότι κόντεψα να πάθω νευρικό κλονισμό όταν έπρεπε να κάνω την πρώτη μου επιλογή, που μπορεί να σήμαινε ζωή ή θάνατος. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τις συνέπειες, στην περίπτωση, που είχα παραγγείλει λάθος εξετάσεις, εάν είχα καθορίσει λάθος δόση φαρμάκου, ή εάν παρέλειψα να ελέγξω κάποιον σωστά.
Η άσκηση της ιατρικής έχει ένα ψυχολογικό τίμημα για πολλούς γιατρούς. Αλλά όπως και άλλα επαγγέλματα, που δεν έχουν περιθώριο λάθους, όπως ο στρατός και η αστυνομία, η ιατρική τείνει προς μία νοοτροπία του «προσφέρω και δεν μιλάω». Είναι τρομακτικό να παραδέχεσαι την ευαισθησία και την αδυναμία, όταν είναι απαραίτητη η τελειότητα και οι ζωές κινδυνεύουν.
Ωστόσο, αυτή η σκληρότητα είναι μόνο ένα πρόσχημα και δεν βοηθάει τους ανθρώπους, που φτάνουν στα όριά τους. Εν όψει των εκθέσεων των συνεχώς αυξανόμενων ποσοστών της ιατρικής υπερκόπωσης, με γιατρούς να εγκαταλείπουν το επάγγελμα, ακόμη και να αυτοκτονούν, δεν μπορούμε να προσποιούμαστε ότι είμαστε ανίκητοι πια.
Οι γιατροί πάντα νιώθουμε συμπόνια για τους ασθενείς μας. Τώρα πρέπει να νιώσουμε συμπόνια για τους εαυτούς μας.