Γιατί οι άνδρες παλεύουν με την αρρενωπότητά τους;

Ο Eric Cohen, ένας 27χρονος συνεταίρος σε εταιρεία ιδιωτικού μετοχικού κεφαλαίου, είναι ένας κοντός περίπου 70 κιλά, λίγο γεμάτος γύρω από την κοιλιά, και πιθανότατα πολύ πιο πλούσιος από μένα. Είμαι ο 34χρονος αντίπαλός του και ζυγίζω 60 κιλά. Σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, και της πυγμαχίας στις ΗΠΑ, αυτό δεν είναι ένας δίκαιος αγώνας, αλλά ούτε η ζωή είναι δίκαιη, και έτσι φτάσαμε εδώ, δύο τύποι με σχεδόν μηδενική εμπειρία από αγώνες πυγμαχίας, ανταλλάσσοντας χτυπήματα σε ένα φιλανθρωπικό αγώνα υπαλλήλων μπροστά σε 1.700 μεθυσμένους τύπους οικονομικών σε αυτή την ιερή αίθουσα της Αμερικανικής πυγμαχίας, το «Madison Square Garden».

Όταν χτυπάει το κουδούνι, του ορμάω αμέσως, και παρ’ όλο που ο Cohen παραμένει στη θέση του και ανταλλάσσουμε μπουνιές, μπορώ να πω ότι τον έχω εκπλήξει. Το σχέδιό μου είναι να καλύψω τη διαφορά του βάρους μας και το δολοφονικό δεξί χέρι του Cohen, με το να τον χτυπάω περισσότερο, και απ’ ότι βλέπω, λειτουργεί. Αυτό που στερούμαι σε δύναμη το αναπληρώνω με την ταχύτητα και την βαρβαρότητα που διακρίνει ένα ζώο. Μετά από μια καμμιά δεκαριά αιφνίδιων επιθέσεων, τιμωρείται με μια στάση οκτώ μετρημάτων, και πηδάω τριγύρω του σαν άντρας που είμαι, ένας καινούγιος άντρας, ο πρώτος γνωστός άντρας τρανσέξουαλ που αγωνίστηκε ποτέ στο «Madison Square Garden».

Το ακούσατε; Αυτό είναι το χτύπημα του γαντιού που ζυγίζει 12 ουγγιές στα ζυγωματικά και τη μύτη. Αυτό είναι το μικρό, ακούσιο “ωωχχχ” που κάνει ο κόσμος όταν βλέπει τα σάλια και το αίμα να πετάγεται έξω από το στόμα μας στις τεράστιες οθόνες. Εδώ είναι ένα διπλό ντιρέκτ, ένα ίσιο δεξί, ένα κροσέ.

«Αν δεν χτυπάτε, κινείστε», είναι το σύνθημα που μας έχει πει ο προπονητής μου Danny Mangual, και πιθανώς αυτό ουρλιάζει σε μένα αυτή τη στιγμή, αν και δεν μπορώ να τον ακούσω μέσα από τον ωκεανό των ήχων που μπορεί να είναι η δική μου γρήγορη αναπνοή και μπορεί να είναι το πλήθος που ζητωκραυγάζει.

Οι άνδρες πρέπει να παλέψουν με κάποιον ή με κάτι κάποια στιγμή, έτσι δεν είναι; Ολόκληρη τη ζωή μου, και σίγουρα τα τέσσερα χρόνια από τότε που άρχισα τις ενέσεις τεστοστερόνης, αγωνίζομαι, είτε πρόκειται για τον εαυτό μου, τον κόσμο ή τη θέση μου σε αυτόν. Η αρρενωπότητα και η επιθετικότητα φαίνονται τόσο άρρηκτα συνυφασμένες. Αλλά γιατί; Εδώ βρίσκομαι, στην πιο ακραία, την πιο σκοτεινή θέση που θα μπορούσα να σκεφτώ για να ασχοληθώ με αυτό το ερώτημα.

«Γιατί το κάνεις αυτό;»

Το πρώτο πρόσωπο που με ρώτησε, παραδόξως δεν ήταν η φίλη μου, η οποία αποδέχθηκε την πυγμαχία μου με τη συνηθισμένη στωικότητα της Νέας Αγγλίας.

Επειδή η απάντησή μου είναι ακατάλληλη για ψιλοκουβέντα τρώγοντας μία ποικιλία τυριών στο Μπρούκλιν, συνήθως μουρμουρίζω κάτι για μια ανθρωπολογική μελέτη της αρρενωπότητας. Ωστόσο, συνειδητοποιώ ότι πρέπει να κατανοήσω την σύνδεση, είτε βιολογική, είτε πολιτιστική, είτε κάποιο ισχυρό μείγμα και των δύο, μεταξύ της βίας και της αρρενωπότητας.

http://qz.com/613980/why-men-fight-an-empirical-investigation-of-the-extremes-of-masculinity/