Φαλαινοθηρία στην Ιαπωνία- θέμα κουλτούρας ή κάτι παραπάνω;

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 το κρέας φάλαινας ήταν η μεγαλύτερη πηγή κρέατος στην Ιαπωνία. Στο απόγειό της το 1964, η Ιαπωνία σκότωσε περισσότερες από 24.000 φάλαινες σε ένα χρόνο, οι περισσότερες από αυτές ήταν πτεροφάλαινες και φάλαινες φυσητήρες.

Σήμερα η Ιαπωνία έχει την πολυτέλεια να εισάγει κρέας από την Αυστραλία και την Αμερική. Άρα δεν τίθεται θέμα αναγκαιότητας ως προς την σίτιση στην Ιαπωνία. Να σημειωθεί ότι στο όνομα της “έρευνας” κάθε χρόνο “δολοφονούνται” χιλιάδες φάλαινες-μια έρευνα χρυσωρυχείο, αφού ο κρατικός προϋπολογισμός επενδύει ετησίως μεγάλα ποσά για κονδύλια για την έρευνα, τα ετήσια προγράμματα, καθώς και για το προσωπικό που απασχολείται σε αυτά.

Ο στόλος που έχει αναλάβει σήμερα το κυνήγι στα νερά της Ανταρκτικής πληρώνεται από τους Ιάπωνες φορολογούμενους για να πραγματοποιήσει αυτό που η Ιαπωνική κυβέρνηση περιγράφει ως “επιστημονική έρευνα”. Όμως το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης (ICJ) έχει καταρρίψει το επιχείρημα αυτό. Το 2014 έκρινε ότι δεν υπήρχε καμία επιστημονική υπόσταση για το πρόγραμμα της Ιαπωνίας “θανατηφόρα έρευνα” στο Νότιο Ωκεανό, και διέταξε το Τόκιο να σταματήσει. Για ένα χρόνο η Ιαπωνία σταμάτησε. Η απάντηση από την κυβέρνηση της Ιαπωνίας δεν άργησε να έρθει:“ Κανείς δεν μπορεί να πει στους Ιάπωνες τι θα τρώνε, όπως και οι ίδιοι δεν κατακρίνουν το τι τρώνε άλλοι λαοί και δεν το απαγορεύουν.

Η βρώση φαλαινών αποτελεί μέρος της γαστρονομικής παράδοσης των Ιαπώνων”. Έτσι πέρυσι, έστειλε το στόλο της στη θάλασσα πάλι, επιμένοντας οτι αυτό πρέπει να συνεχίσει να συμβαίνει, αφού όπως υποστηρίζει τα περισσότερα είδη φαλαινών δεν απειλούνται με εξαφάνιση. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση με την ζυγαριά να κλίνει προς το οικονομικό συμφέρον της φαλαινοθηρίας, αφού πέρα από την ανάγκη διατήρησης της παράδοσης και της Ιαπωνικής κουλτούρας, υπάρχουν τεράστια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.