Τη διαδρομή των 30 χρόνων ζωής της περιγράφει η Εριέττα Κούρκουλου-Λάτση, κόρη της Μαριάννας Λάτση και του αείμνηστου ηθοποιού, Νίκου Κούρκουλου, στο βιβλίο της με τίτλο «Είμαι η Εριέττα».

Όπως αναφέρει η ίδια στο εισαγωγικό του βιβλίου, κατάφερε να επιστρέψει στον αυθεντικό της εαυτό, αλλά και να χρησιμοποιήσει την τύχη και τη δύναμη που της χαρίστηκαν για να συμβάλλει σε έναν καλύτερο κόσμο για όλους.

1

Μέσα από ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό της στο Instagram, η Εριέττα Κούρκουλου αναφέρει τα εξής:

«Αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο γιατί από μικρή το γράψιμο ήταν ο τρόπος με τον οποίο εξέφραζα πιο άρτια τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου.

Μέσα από την γραφή έμαθα να μοιράζομαι τη δική μου αλήθεια, όμως μου πήρε χρόνια να εκτιμήσω την αξία αυτού του μοιράσματος.

Χρειάστηκε να αντιμετωπίσω δυσκολίες με τις οποίες δεν μπορούσε να ταυτιστεί κανένας στο δικό μου περιβάλλον ώστε να αντιληφθώ την επιρροή που μπορεί να έχει το μοίρασμα του βιώματος ενός αγνώστου επάνω μας.

Τελικά, σε κάθε στάδιο της ζωής μου υπήρξαν άγνωστοι (κάποιοι παρέμειναν άγνωστοι και κάποιοι άλλοι κατέληξαν να γίνουν φίλοι) που μέσα από την αποκάλυψη της δικής τους εμπειρίας με ενέπνευσαν και με έκαναν να αισθανθώ πιο δυνατή!

Με έκαναν να καταλάβω ότι δεν είμαι μόνη και να πιστέψω ότι, αφού τα κατάφεραν εκείνοι, μπορώ και εγώ – και πράγματι μπορούσα.

Αυτό ελπίζω να νιώσει και όποιος επιλέξει να διαβάσει τη δική μου ‒μέχρι σήμερα‒ ιστορία. Είτε είσαι κάποιος που έχει χάσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο από καρκίνο, είτε μια γυναίκα που παλεύει με την υπογονιμότητα, είτε ένα παιδί είκοσι χρόνων που, αντί να απολαμβάνει ξένοιαστο «τα καλύτερα χρόνια» του, υποφέρει από κρίσεις πανικού και αδυνατεί να βγει από το σπίτι, εύχομαι να πειστείς ότι δεν είσαι μόνη/μόνος και να αντιληφθείς ότι, παρόλο που μας διαφοροποιούν πολλά πράγματα, πάντα θα υπάρχουν περισσότερα που μας ενώνουν.

Με μεγάλο ενθουσιασμό, περηφάνια και ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ευαλωτότητας, σας παραθέτω το δικό μου ταξίδι ανακάλυψης του αυθεντικού μου εαυτού, ανοίγοντας την καρδιά μου και μοιραζόμενη προσωπικά βιώματα που δυσκολεύτηκα να πληκτρολογήσω στον υπολογιστή.

Σας εύχομαι καλή ανάγνωση και σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη

Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις 24/10/2024».

Δείτε την ανάρτηση στο Instagram:

Ακολουθεί το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο Μια μικρή πριγκίπισσα, όπως δημοσιεύτηκε στο marieclaire.gr.

«Μαμά, εμείς δεν είμαστε κανονικοί;»

Ήμουν μόλις έξι χρόνων όταν έκανα αυτή την ερώτηση στη μητέρα μου, καθισμένη στο υπέρδιπλο κρεβάτι της στο σπίτι μας στην Εκάλη.

«Τι εννοείς “κανονικοί”;» με ρώτησε με το δίκιο της εκείνη, αν και νομίζω ότι υποψιαζόταν αυτό που με προβλημάτιζε.

Θυμάμαι ότι, κάθε φορά που με καλούσε μια καινούργια μου φίλη από το σχολείο στο σπίτι της, ευχόμουν αυτό να έμοιαζε λίγο περισσότερο με το δικό μου. Κάπου ήξερα όμως μέσα μου –γιατί τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πάντα- ότι μάλλον δε θα έμοιαζε. Ήταν όλα μεγάλα σπίτια, γιατί οι φίλες μου πήγαιναν στο ίδιο πανάκριβο σχολείο όπου πήγαινα και εγώ, αλλά πάντα μπροστά στο δικό μας φαίνονταν μικρά.

Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για τα χρήματα, αυτή είναι μια αρρώστια που αποκτούν αργότερα, μέσα από την επιρροή της οικογένειας και της κοινωνίας στην οποία μεγαλώνουν. Τα παιδιά, τουλάχιστον στην ηλικία που περιγράφω, έχουν μονάχα την ανάγκη να αισθάνονται ότι ανήκουν κάπου και, για να γίνει αυτό, θα πρέπει, όσο είναι δυνατόν, να μην ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα παιδιά. Εγώ, δυστυχώς, ήμουν χαμένη από χέρι… Πάντα υπήρχαν δείγματα ότι η μαμά και ο μπαμπάς μου δεν ήταν «κανονικοί», αλλά εγώ απέφευγα να το παραδεχθώ στον εαυτό μου. Κάπου ίσως και να έλπιζα ότι η δική τους μη κανονικότητα δε θα επηρέαζε εμένα. Μεγαλώνοντας, όμως, γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο ότι αυτό δεν ήταν ρεαλιστικό.

«Άλφα οχτώ προς πύλη δύο, άφιξη Αφροδίτης σε τρία λεπτά» άκουγα στον ασύρματο επιστρέφοντας με δυο θεόρατους άντρες από το νηπιαγωγείο (το «Αφροδίτη» ήταν το κωδικό όνομα που χρησιμοποιούσε η ασφάλειά μου για εμένα). Αυτό δεν ήταν δείγμα; Μα πώς να είναι; Αφού οι άντρες αυτοί ήταν οι φίλοι μου, ο Βλαδίμηρος και ο Γιάννης, και με έπαιρναν από το σχολείο γιατί οι γονείς μου είχαν άλλες υποχρεώσεις. Δεν μπορούσα όμως να μην παραξενευτώ που τη Χριστινούλα και τον Αλέξανδρο περνούσε να τους πάρει η γιαγιά όταν δεν μπορούσαν οι γονείς τους.

Όλα τα βλέπουν τα παιδιά και όλα τα καταλαβαίνουν, απλώς όταν κάτι δε βοηθάει στην επιβίωσή τους, τείνουν να το απωθούν στο πίσω μέρος του μυαλού τους βαθιά, όπου χάνεται για πάντα – ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν.

Για εμένα, η παραδοχή της διαφορετικότητας φάνταζε καταδίκη. Ήμουν ένα ντροπαλό και ήσυχο παιδί, αρκετά μοναχικό, με εξαίρεση τη σχεδόν καθημερινή παρέα εντός των πυλών του σπιτιού μας με τον ξάδελφό μου τον Βαγγέλη. Στο χρυσό μου κλουβί, όπου η πραγματικότητά μου ήταν πολύ διαφορετική από οποιουδήποτε άλλου παιδιού στην Ελλάδα, ήμουν ευτυχισμένη. Δεν αισθανόμουν ότι μου έλειπε η συντροφιά. Είχα κάνει λίγους και εκλεκτούς φίλους από το Σπίτι του Αρκούδου, το νηπιαγωγείο όπου πήγαινα, είχα τη Νόρμα –τη δεύτερη μαμά μου και είχα ανακαλύψει ήδη τον μαγικό κόσμο των ζώων, στον οποίο αισθανόμουν από τότε απόλυτα ολοκληρωμένη.

«Ο κήπος της Εκάλης», όπως ονομάζαμε το σπίτι μας, ήταν τεράστιος. Θα μπορούσαν δεκάδες παιδιά να παίζουν κρυφτό στην υπέροχη φύση που το περιέβαλλε χωρίς να συναντηθούν ποτέ. Υπήρχε μέσα ένα ελικοδρόμιο, το οποίο είχα μετατρέψει σε ζωολογικό κήπο, ένας κήπος της γιαγιάς μου- με τα ομορφότερα τριαντάφυλλα που έχω δει και μια μικρή λιμνούλα όπου μαζευόμασταν για να χαζέψουμε τα βατράχια. Είχαμε δική μας μηχανή παγωτού την οποία χρησιμοποιούσαμε όποτε μας έπιανε λιγούρα, και όποτε θέλαμε να ξεφύγουμε για λίγο από το σπίτι, δεν είχαμε παρά να διασχίσουμε τον δρόμο απέναντι από την πύλη Α και να πάμε στην ψησταριά του Ecali Club. Είχα δικό μου καρουσέλ, τρενάκι, κούνιες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ότι χρειάζεται ένα παιδί για να περνάει όμορφα. Ναι! Όλες αυτές οι πολύ πλούσιες λεπτομέρειες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας και ναι, έχω αποφασίσει να τις μοιραστώ μαζί σας, γιατί η καθεμιά από αυτές έπαιξαν ρόλο στο ποια είμαι και πού βρίσκομαι σήμερα.

Ποια είναι η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση

Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση, κόρη του Νίκου Κούρκουλου και της Μαριάννας Λάτση, εγγονή του Γιάννη Σ. Λάτση, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1993. Είναι παντρεμένη με τον Βύρωνα Βασιλειάδη και έχουν έναν γιο, τον Νίκο Βασιλειάδη Κούρκουλο. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας (Deree College) και πραγματοποίησε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών στον τομέα Animal Studies στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU).

Γυναίκα πολύ αγαπητή για την κοινωνική της δράση και τη φωνή της στα social media, συμμετέχει σε μια σειρά από ηθικές επενδύσεις σε vegan startups και σε επενδυτικά funds, η πλειονότητα των οποίων αφορά τη βιομηχανία τεχνολογίας τροφίμων, ενώ διατηρεί το ρόλο της στις οικογενειακές επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Η ίδρυση το 2012 της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Save a Greek Stray, που εστιάζει στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων, καθώς και στην προστασία και τη φροντίδα των αδέσποτων ζώων, υπήρξε μία σημαντική στιγμή για την υπεράσπιση των ζώων στην Ελλάδα. Ένα ακόμη μεγαλύτερο βήμα γίνεται το 2020 με την ίδρυση της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης A Promise to Animals, που στοχεύει στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των παραγωγικών ζώων και την προώθηση του βιγκανισμού ως διατροφής και τρόπου ζωής.

Εριέττα Κούρκουλου-Λάτση
Εριέττα Κούρκουλου-Λάτση

Το κοινωφελές ίδρυμα Kind Things, που η Εριέττα ίδρυσε το 2023, συντονίζει όλες τις μη κερδοσκοπικές της δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων πρωτοβουλιών για την υποστήριξη ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και την προστασία του περιβάλλοντος.

Το βιβλίο της Εριέττας Κούρκουλου Λάτση, «Είμαι η Εριέττα», κυκλοφορεί την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Διαβάστε επίσης:

Νέα κίνηση – έκπληξη από την Εριέττα Κούρκουλου-Λάτση: Σε ποια εταιρεία επενδύει

H Εριέττα Κούρκουλου-Λάτση ξεσπά και κάνει κριτική: Υπάρχει τεράστια βρώμα στο χρήμα και την εξουσία

Εριέττα Κούρκουλου – Λάτση: Γιατί επένδυσε στην Givelink, την startup για φιλανθρωπία