Big Spenders: Μπουζουκο – soft καψουροτράγουδα στις Άλπεις και αισθητική κοσμικής ταβέρνας με χιονοθύελλα (video)

Το ρεμπέτικο, το άγρια λαϊκό, το σκυλάδικο τραγούδι, ήταν πάντα καταφύγιο για εκείνους που ‘χε πολλά ξέφτια η ζωή τους, στο περιθώριο, στην άκρη των τακτοποιημένων, στις ρωγμές της υγείας, στην αδιαφορία για όλους που τους γύριζαν πλάτες, στη απενοχοποιημένη λούμπεν άλλη πλευρά των φωτισμένων δρόμων, στην αλήτικη κοροϊδία του αποδεκτού, του καλογυαλισμένου, του φτιασιδωμένου! Καθετί ζαχαρένια, ευχάριστα ανώδυνο, ήταν για τους φλώρους που «τρώνε τ αχλάδι με το μαχαιροπίρουνο» όπως έλεγε ο Φούντας – Μίλτος της με την γηπεδική τεστοστερόνη αρτεσιανό φρέαρ στην Μελίνα – Στέλλα των μπουζουκιών των παραδείσιων και ολοσκότεινων, με ζωή μόνο στη νύχτα! Τις τελευταίες δεκαετίες, αυτά τα περισπούδαστα μουσικολογικά και ιστορικά να τα ξεχάσουμε, καθώς και να ξεχάσουμε ότι ξέραμε γενικώς! Κάτι λαϊκά λουκουμένια τραγουδάκια, ζαχαρωμένα, για καψούρες πλαστικοποιημένες και αδιάβροχες σε δάκρυα, της επιδειξιομανίας των πρώτων τραπεζιών και της σύγκρισης των μεγεθών των κουβανέζικων πούρων θεωρούνται λαϊκό τραγούδι και το γλέντι τους δεν τραβάει τα ξέφτια που λέγαμε, αλλά πάει καμήλες στην άμμο του Αιγαίου στη Μύκονο και βροντοφωνάζει παλιακή νεοπλουτίλα στις κορυφές των Άλπεων… Δικό σας…

«Εμείς από τους πρόποδες της γης, κατακτητές της κορυφής με τη σημαία μας ψηλά» τραγουδούσε στην αρχή της καριέρας του ο Αντώνης Ρέμος, λαϊκό παιδί απ’ τη Θεσσαλονίκη, που την καυχιόντουσαν πάντα ως φτωχομάνα και έβγαζε Χριστιανόπουλους να κοροϊδεύουν «τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, είναι πολύ ζαχαρωμένα, ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα μα δεν ταιριάζουν για μένα». Τότε, το λαϊκό παιδί σε κοψιά και αυθεντικούς τρόπους, δεν πίστευε ότι θα βρεθεί, πραγματικά στο πιο ψηλό σημείο των  γαλλικών Άλπεων, για μεταδώσει ως άλλος εκπολιτιστής Μέγας Αλέξανδρος του μπουζουκιού, την πολιτισμική μας ανωτερότητα των ερωτικών τραγουδιών της ροζ τσιχλόφουσκας.

Ω! Εκεί στην κομψή Κουρσεβέλ -γατάκια!- θεωρήθηκε πως ταιριάζει τόσο η αισθητική της σάλας μπουζουκιού όπου τάχα ποπ, συχνά ραπ κατά κάποιον τρόπο, κρητικοί ήχοι και λύρα εκφυλισμένα απ’ την ηλεκτρική παραμόρφωση συναντούν τα ελαφρά βογγητά του εκ του ασφαλούς πόνου του έρωτα, συνήθως νοικιασμένου ή αγορασμένου σε μορφή γάμου για παχυλά πορτοφόλια, ώσπου να αντικατασταθούν με άλλο νεότερο, πιο φτιαγμένου, ανανεωμένου μοντέλου, σα να μιλάμε όχι για ανθρώπους αλλά για αυτοκίνητα. Το σαλέ έγινε πίστα! Τα λευκά φαράγγια των Άλπεων, με τη σιωπή του χιονιού να κρύβει κάθε ασχήμια και να αποθεώνει την γαλήνη, αντήχησαν από ηλεκτρικές πενιές μπουζουκιού και «ωπα» και «αλα της» και «ω ρε μάνα μου»!

«Nammos at the Top of the World» ονομάζεται το σαλέ των 300 ατόμων χωρητικότητας, που βρίσκεται μερικές εκατοντάδες μέτρα από το χωριό της Κουρσεβέλ, στο οποίο πολλοί Έλληνες ισχυροί του χρήματος, οι περισσότεροι νεόκοποι, επιλέγουν κάθε χρόνο για να κάνουν Χριστούγεννα μακριά από την Ελλάδα της κρίσης και της φτώχειας, άνευ ενοχών και σχολίων. Και αν μπορούν να ζουν μακριά απ’ την Ελλάδα και να γιορτάζουν τον ερχομό του φτωχού παιδιού σε έναν ταπεινό στάβλο, δεν αντέχουν χωρίς μπουζούκια, ή έστω την μετάλλαξη τους σε ήχους δωματίου! Το κενό αυτό κάλυψε το ορεινό, χιονισμένο Nammos. Σε υψόμετρο 2.000 μέτρων με ένα all day restaurant γιόρτασε την Πρωτοχρονιά προσφέροντας δείπνο εορταστικό έναντι 400 ευρώ, μόνο και τσάμπα πράμα, αλλά χωρίς τα ποτά, στα οποία φυσικά και πρέπει να υπολογίσουμε τα καπνιστά 12αρια ουίσκι και τις γαλλικές σαμπάνιες απ’ αυτές, που κοστίζουν όσο δυάρι στον Άγιο Παντελεήμονα στο κέντρο.

Οι εκλεκτοί θαμώνες, έφτασαν στο εορταστικό για την Πρωτοχρονιά μπουζουξίδικο και ρεστοράν, με άμαξα που ένα αλογάκι έσερνε, μέσα σε μια μανιασμένη χιονοθύελλα και που το σκέπασαν μετά με μια κουβερτούλα για να προφυλαχθεί λίγο από τον φρενιασμένο καιρό εκεί ψηλά στο βουνό.  Έφτασαν όμως και με έλκηθρα που έσερναν σκυλιά, όπως οι Βόρειοι λαοί και οι επικοί της Αλάσκας μετακινιόντουσαν όταν έπρεπε να μεταφέρουν φάρμακα σε αποκλεισμένες απ’ το χιόνι πόλης. Όχι, εδώ δεν είχαμε επιδημία διφθερίτιδας όπως συνέβη και επιστρατεύτηκαν ηρωικά σκυλιά, στον Αγώνα Ορού της Νομ, το 1925! Εδώ τα σκυλάκια έσυραν έλκηθρα για να πάνε οι γλεντζέδες να ακούσουνε «κι έκρυψα το πρόσωπό μου, για να μη με δεις μη σου μείνει η εικόνα αυτή και στεναχωρηθείς». Υπήρχαν για τις μεταφορές και οχήματα ειδικά για το χιόνι, που με θηριώδεις ερπύστριες σαν τανκ για ρόδες. Φυσικά και γιατί όχι, αφού όποιος έχει πολύ πιπέρι ρίχνει και στα λάχανα και ο άνθρωποι που ξόδεψαν περί τα 2.000 και άνω ευρώ, για διαμονή στα ξενοδοχεία της περιοχής, ενώ άνοιξαν τις Cristal σαμπάνιες τους για το καλό, μόνο οικονομικό πρόβλημα δεν έχουν!

Ο ερωτικός βάρδος των πλουσίων Αντώνης Ρέμος φιλοξενήθηκε μαζί με την σύζυγο του Υβόννη και το παιδί τους στο πολυτελές «Grandes Alpes Private Hotel». Η σύζυγος Υβόννη, όλο το βράδυ λέει, όσο τραγουδούσε ο άνδρας της, δε σταμάτησε να τον τραβάει φωτογραφίες, ώστε να θυμάται την κορυφαία -κυριολεκτικά- στιγμή του. Φυσικά, οι θαμώνες έφτασαν στη Γενεύη με ιδιωτικά αεροσκάφη και μετά με ελικόπτερο στο Rue de  l’ Altiport της Κουρσεβέλ. Λέγεται όμως όσοι δεν είχαν -φευ- δικές τους πτήσεις ταξίδεψαν με Aegean και Swiss και οδικώς στο βουνό, σε μια απόσταση τριών ωρών έφτασαν στην Κουρσεβέλ και από ‘κει με τα έλκηθρα που λέγαμε, πολλοί -επιτέλους!- βρέθηκαν στο μαγαζί των μπουζουκιών του χιονισμένου ονείρου. Εκεί λοιπόν, έδωσαν το παρών οι ισχυροί επιχειρηματίες Σάμι Φάις, Σπύρος Διβάνης, Γιάννης και Ζελιάννα Φράγκου, Γιάννης Παπαλέκας, και ο κολλητός φίλος του βάρδου Αντώνη Ρέμου, Κωνσταντίνος Πηλαδάκης! Ο εφοπλιστής Χάρης Βαφειάς πετάχτηκε από το Γκσταντ για να ακούσει τα ερωτικά τραγούδια του Ρέμου και να απολαύσει την αλπική βραδιά με κέφι νέο – ελληνικό.

Τους εκλεκτούς του πλούτου και των επιχειρήσεων θαμώνων, υποδέχονταν με σαμπάνιες στην είσοδο κομψοί σερβιτόροι και ημίγυμνες Ουκρανές κυρίως κυρίες, με δαντελωτά, διάφανα ή αθλητικά εσώρουχα, αλλά μπότες για σκι, που εν τω μέσω της χιονοθύελλας τριβόντουσαν μεταξύ τους, γελούσαν και σκορπούσαν φιλάκια, ίσως για να ζεσταθούν, οι μελανιασμένες απ’ την παγωνιά, όσο και να ‘ναι μαθημένες στους ανατολικούς παγετούς. Όλες περιποιημένες με τις ίδιες τρέσες, τις λευκές παραδοσιακές θήκες δοντιών,τα περίτεχνα επιθέματα όπως και όπου πρέπει για καμπύλες. Οι καλλίγραμμες κυρίες, που έτρεχαν πάνω κάτω με τα εσώρουχα τους, κότσαραν ενίοτε και κάνα γούνινο καπέλο για να τους ζεστάνει το κεφάλι, που όσο να ‘ναι, θα κρύωνε λιγότερο απ’ τα υπόλοιπα εκτεθειμένα στρογγυλά τους μέλη, αλλά, πάντα γελαστές και κοκκαλωμένες κάναν παρέα σε κυρίους που πιο νωρίς θέλανε να φάνε τον αστακό τους ή τη μπριζόλα τους των 700 ευρώ το πιάτο, με την ζεστή συντροφιά τους, που και τον πάγο έλιωνε! Ωραία και ελβετικά τακτοποιημένα πράματα!

Ουκρανές Χάιντι, που τις μέρες ανέμιζαν ελληνικές σημαίες διότι μάλλον καταλάβαμε με όπλο το μπουζούκι τις Αλπικές φυλές, ως άλλοι αυτοκράτορες Αύγουστοι από το τέρμα της Ευρώπης. Α! Το εορταστικό μενού για το βράδυ των 400 ευρώ το άτομο -χωρίς ποτά τα πάμε!- περιλάμβανε εδέσματα εκλεκτά και πρώτης τάξης υλών, όπως spicy κάβουρα ταρτάρ, σαλάτα Nammos και γαρίδα tempura για ορεκτικό, ενώ για κυρίως rib eye με ψητές πατάτες! Απόλαυση στον ουρανίσκο, στα βλέμματα με τις καλλίγραμμες γυμνές καλλονές, στην ακοή με τον Ρέμο να τραγουδά ανάμεσα σ’ αλλά και το «Αν θυμηθείς το όνειρο μου» του Μίκη Θεοδωράκη και του Νίκου Γκάτσου, λατρεμένο τραγούδι του Τσε Γκεβάρα που όταν συνάντησε τον Μίκη στην Αβάνα για χάρη αυτού του τραγουδιού του έλεγε «θα σε πάρω μαζί μου στα βουνά». Φυσικά δεν εννοούσε τα Αλπικά βουνά, με τις ημίγυμνες καλλονές και τα φιλέτα των 700 ευρώ, αλλά να, που όλα μπερδεύονται γλυκά… και μη στενοχωριέστε διότι «μα δεν τελειώσαμε, δε γίνεται σου λέω, δεν τελειώσαμε, το χρόνο (και τις Ουκρανές) απλά για λίγο τον παγώσαμε, αυτό θυμάμαι, αυτό είπες πριν χαθείς (και όχι στη χιονοθύελλα…»… Καλή χρονιά και για όλους, όσους πήραν τα βουνά από τις Άλπεις μέχρι το Γκρίμποβο και την Κακοβούνα…