Σε ένα μικρό κέντρο αποκατάστασης στην αγροτική περιοχή της Ινδονησίας, βρίσκεται ο Sulaiman, ο οποίος έχοντας αλυσίδες γύρω από τους αστραγάλους του, κάθεται πάνω σε ένα σκληρό ξύλινο παγκάκι.
Η ιστορία του αποσκελετωμένου άντρα, ο οποίος είναι αλυσοδεμένος τα τελευταία δύο χρόνια, είναι μια από τις χιλιάδες άλλες περιπτώσεις που συμβαίνουν στην περιοχή της Ινδονησίας, σαν και αυτή του Souleiman, δηλαδή περιπτώσεις ατόμων που πάσχουν από κάποια διανοητική διαταραχή.
Σύμφωνα με στοιχεία έρευνας που διεξήγαγε η επιτροπή ανθρώπινων δικαιωμάτων “HRW” στην Ινδονησία του σήμερα υπάρχουν χιλιάδες άτομα τα οποία πάσχουν από κάποιο είδος νοητικής ασθένειας, με αποτέλεσμα της “φυλάκισης” τους αυτής.
Η τακτική αυτή, του να τοποθετούν αλυσίδες στους ασθενείς, σαν να ήταν εγκληματίες έχει απαγορευτεί εδώ και 40 χρόνια. Ωστόσο τα στοιχεία του “HRW” φανερώνουν πως η “συνήθεια” αυτή κρατάει ακόμη, ειδικότερα στις αγροτικές περιοχές της χώρας που το σύστημα υγείας είναι περιορισμένο και οι πεποιθήσεις των κατοίκων για την σύνδεση τέτοιων ασθενειών εξαιτίας διάφορων δαιμονίων έχουν πολύ βαθιές ρίζες.
Τα άτομα με διανοητικές διαταραχές που βρίσκονται στην Ινδονησία υφίστανται και πλήθος άλλων βάρβαρων μεταχειρίσεων, όπως της σεξουαλικής βίας, της θεραπείας μέσω ηλεκτροσόκ και τον περιορισμό τους σε διάφορα ασφυκτικά και ανθυγιεινά ιδρύματα.
Σε ολόκληρη την χώρα υπάρχουν μόλις 48 ειδικά νοσοκομεία για άτομα που πάσχουν από διανοητικές διαταραχές, αριθμός που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα 250 εκατομμυρίων κατοίκων που ζουν στην Ινδονησία. Οι επιλογές θεραπείας είναι σπάνιες ειδικότερα στις απομονωμένες αυτές περιοχές, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος των αβοήθητων οικογενειών να απευθύνονται στην θρησκεία και στις “περίεργες” τεχνικές των Μουσουλμάνων θεραπευτών, όπως το να δένουν τους ασθενείς με αλυσίδες.
Η θεραπεία των περισσότερων ασθενών πολλές φορές δεν είναι καν το ζητούμενο στα κέντρα αυτά. Όπως φαίνεται οι περισσότεροι ασθενείς μεταφέρονται στα ιδρύματα αυτά με την δικαιολογία ότι δεν είναι φυσιολογικοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ιστορία του Sulaiman που άρχισε μια μέρα να ρίχνει πέτρες στου γείτονες του και από εξαιτίας αυτού του συμβάντος βρίσκεται “παγιδευμένος” μέχρι και σήμερα μέσα στα τείχη του ιδρύματος.
Στους περισσότερους ασθενείς ακόμη, δεν παρέχονται οι γνωστές παραδοσιακές ιατρικοί μέθοδοι, αλλά αντιθέτως χρησιμοποιούνται τακτικές όπως οι προσευχές και διάφορα άλλα θρησκευτικά τελετουργικά όπως οι πλύσεις των ασθενών σε νερά εμπλουτισμένα με ειδικά βότανα.
Ακόμη οι υπάλληλοι των ιδρυμάτων υποστηρίζουν ότι η τοποθέτηση των αλυσίδων στους πάσχοντες γίνεται αποκλειστικά και μόνο για την προσωπική ασφάλεια τους.
Σύμφωνα με τα δεδομένα του Υπουργείου υγείας της χώρας, υπολογίζεται ότι υπάρχουν τουλάχιστον 14 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας 15 και άνω οι οποίοι υποφέρουν από ανάλογες διανοητικές διαταραχές.
Αυτή η τακτική των αλυσοδεμένων ασθενών, γνωστή και με την λέξη “passung” είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη σε όλη την Ασία και ιδιαίτερα στην Ινδονησία που φαίνεται ότι προκαλείται από τα ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα της άγνοιας των πολιτών γύρω από θέματα υγείας, εξαιτίας της οποίας πολλές φορές οι οικογένειες παίρνουν την κατάσταση στα χέρια του θέλοντας να λύσουν το πρόβλημα με την βοήθεια του “θεού”.
