Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο κάθε Έλληνας πολίτης που πληροί τα κριτήρια έχει το δικαίωμα να διοριστεί στο Ελληνικό Δημόσιο. Όμως, η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια. Τέτοιου είδους πρακτικές, σαν αυτές που χρησιμοποίησε η κ. Νοτοπούλου καταρρίπτουν εκκωφαντικά το ηθικό πλεονέκτημα Αριστεράς, που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι βλέπει το ελληνικό Δημόσιο σαν δικό του βιλαέτι, για να βολέψει τα δικά του παιδιά.
Η ελληνική κοινωνία δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου και θυμάται πολύ καλά τις περυσινές αναφορές του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ περί ισότιμης πρόσβασης όλων στο Δημόσιο. Όλα αυτά είναι πολύ ωραία στη θεωρία, τα λόγια του πρωθυπουργού ακούγονται πολύ ευχάριστα στα αυτιά, όμως την ώρα που η κ. Χατζηγιαννάκη, και η κάθε κ. Χατζηγιαννάκη, βρίσκει πλαγίως μια θέση στο Δημόσιο, χιλιάδες νέοι επιστήμονες μεταναστεύουν στο εξωτερικό για να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά, χιλιάδες Έλληνες εργάζονται εξαντλητικά με μισθό λίγων εκατοντάδων ευρώ ή με τρίωρες και τετράωρες συμβάσεις.
Αυτός είναι ο ορισμός της αναξιοκρατίας, έννοια για την οποία αγωνίστηκε επί δεκαετίες η Αριστερά.
Η κ. Χατζηγιαννάκη, όπως και η κ. Νοτοπούλου, είχαν διακριθεί στον χώρο της αλληλεγγύης και της φιλανθρωπίας, οργανώνοντας δράσεις με σκοπό τη βοήθεια σε άπορους. Καλή και άγια η δράση τους. Καλύτερη θα ήταν όμως αν δεν είχαν στο μυαλό τους πώς θα την εξαργυρώσουν στο μέλλον.
Κι ενώ όλα αυτά βασανίζουν το μυαλό κάθε σκεπτόμενου πολίτη, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο μακρυά βρίσκεται από την ελληνική κοινωνία και πόσο θέλει να τοποθετήσει στο απυρόβλητο τα δικά του παιδιά. Εκδίδει ανακοινώσεις για την κ. Νοτοπούλου κατηγορώντας τους άλλους για γκεμπελικές πρακτικές, ενώ είναι αυτό το ίδιο το κόμμα που στην ανακοίνωσή του μπερδεύει την κριτική για τις ανήθικες πρακτικές «βολέματος» με τις σεξιστικές επιθέσεις κατά της κ. Νοτοπούλου, δημιουργώντας μια σύγχυση με απώτερο σκοπό τον αντιπερισπασμό.