Προβληματισμό σχετικά με τη διαλογή των περιστατικών με Covid-19 που εισάγονται στα νοσοκομεία αλλά και των ασθενών που διασωληνόνωνται στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) εκφράζουν δύο κορυφαίοι επιστήμονες, αναδεικνύοντας άλλη μία παράμετρο που ενδεχομένως έχει συμβάλλει στη «συμφόρηση» του συστήματος Υγείας κατά τη περίοδο της πανδημίας.

Η έλλειψη εκπαίδευσης των γιατρών της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης, οι συνθήκες αξιολόγησης και παρακολούθησης που επιβάλλουν τα περιοριστικά μέτρα και, κατά  συνέπεια, το ρίσκο που ενέχει η απόφαση για την αντιμετώπιση των ασθενών εξωνοσοκομειακά, έχει ως αποτέλεσμα την αθρόα εισαγωγή τους στα νοσοκομεία, ενώ πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να αναρρώσουν στο σπίτι τους.

Την ίδια στιγμή, αποφάσεις για διασωλήνωση ασθενών που δεν έχουν καμία προοπτική να επιβιώσουν, εγείρουν  σοβαρά ηθικά διλήμματα, σε μια περίοδο που το σύστημα υγείας και ειδικά οι ΜΕΘ “στενάζουν” λόγω της πανδημίας.

Τους παραπάνω προβληματισμούς εξέφρασαν η καθηγήτρια Πνευμονολογίας – Εντατικής Θεραπείας Αναστασία Κοτανίδου και ο καθηγητής Παθολογίας Λοιμώξεων Αθανάσιος Σκουτέλης, κατά τη διάρκεια διαδικτυακής εκδήλωσης που διοργάνωσε το Καρδιομεταβολικό Κέντρο της Hellenic Healthcare Group (HHG).

«Αυτή τη στιγμή το τεράστιο ερώτημα που έχουμε μπροστά μας είναι το εξής: όλοι αυτοί οι ασθενείς που διασωληνώνονται, πρέπει να διασωληνώνονται; Εμείς στη Μονάδα βρισκόμαστε πολύ συχνά μπροστά σε ασθενείς οι οποίοι έχουν γενικευμένο καρκίνο,  που είναι κατάκοιτοι τουλάχιστον 2-3 χρόνια, που έχουν πολύ προχωρημένη άνοια ή πολλές ανίατες ασθένειες και παρόλα αυτά υπάρχουν συνάδελφοι που έχουν αποφασίσει να διασωληνωθούν και να ταλαιπωρηθούν για ακόμη μεγαλύτερο χρονικό διάστημα», ανέφερε η κ. Κοτανίδου, μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων και υπεύθυνη για τη διαχείριση όλων των ΜΕΘ της χώρας.

Η ίδια υπογράμμισε ότι οι ΜΕΘ είναι ένας χώρος όπου εισάγονται οι ασθενείς για να ζήσουν και όχι για να πεθάνουν και έδωσε το στίγμα για την κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθούν οι εμπλεκόμενοι γιατροί που λαμβάνουν τις κρίσιμες αποφάσεις.

«Αυτό που θέλω να τονίσω πάρα πολύ είναι ότι η Μονάδα δεν είναι ένας τόπος που βάζουμε τον άρρωστο για να πεθάνει. Η Μονάδα είναι ένας τρόπος μέσω του οποίου προσπαθούμε να σώσουμε τη ζωή του και όχι να επιμηκύνουμε το μαρτύριο του θανάτου του. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι και να λειτουργήσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση», ανέφερε η καθηγήτρια, τονίζοντας ότι το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετώπισε την πανδημία με πολύ καλύτερο τρόπο απ’ ότι εμείς, με τους ασθενείς τελικού σταδίου να μην μπαίνουν καν σε νοσοκομεία.

Μη αναγκαίες νοσηλείες

Παράλληλα, πολλά περιστατικά με covid εισάγονται στις κλινικές χωρίς πραγματικά να χρειάζεται, γιατί ο γιατρός δεν αναλαμβάνει το ρίσκο να δώσει οδηγίες για εξωνοσοκομειακή αντιμετώπιση.

Η εξ’ αποστάσεως αξιολόγηση και παρακολούθηση μεγεθύνει τον κίνδυνο, με αποτέλεσμα γιατροί και αρμόδιοι φορείς να κατευθύνουν τους ασθενείς στο νοσοκομείο, ενώ πολλές φορές δεν χρήζουν νοσηλείας.

«Ο εξωτερικός γιατρός της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης παίρνει πολύ μεγάλο ρίσκο αν προσπαθήσει να κρατήσει τον ασθενή έξω από το νοσοκομείο. Το να κρατάς τον άρρωστο από το τηλέφωνο εκτός νοσοκομείου με το οξύμετρο ή πηγαίνοντας κάθε μέρα να τον ακροάζεσαι μην τυχόν αναπτύξει πνευμονία, ώστε να τον στείλεις στο νοσοκομείο, δεν είναι εύκολο. Ενέχει πάρα πολύ μεγάλο ρίσκο και συνιστά μεγάλη προσωπική ευθύνη και θυσία. Δεν μέμφομαι καθόλου τους συναδέλφους της Πρωτοβάθμιας που δεν εξαντλούν το περιθώριο αυτό, γιατί τότε θα ήταν πάρα πολύ μεγάλο το φορτίο που θα αναλάμβαναν», ανέφερε ο κ. Σκουτέλης, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι το φαινόμενο αυτό ενδεχομένως  να είναι ένας λόγος που είναι γεμάτα σήμερα τα νοσοκομεία.

«Γνωρίζω μεμονωμένα περιστατικά ασθενών που τηλεφώνησαν στον ΕΟΔΥ ή σε άλλους αρμόδιους φορείς και τους έστειλαν στο νοσοκομείο, χωρίς καν να ρωτήσουν σημαντικές λεπτομέρειες. Αν δεν δει και δεν εξετάσει τον άρρωστο ο ίδιος ο γιατρός δεν είναι εύκολο να ληφθεί μία τόσο κρίσιμη απόφαση», σημείωσε ο καθηγητής.

Ο ίδιος τόνισε ότι θα πρέπει να δοθεί περισσότερη σημασία στην Πρωτοβάθμια Περίθαλψη και στην εκπαίδευση των γιατρών, έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζονται ασθενείς με ασφάλεια εκτός των νοσοκομείων, όταν η κατάσταση της υγείας τους δεν απαιτεί νοσηλεία.

«Το να δοθούν κίνητρα στους ιδιώτες γιατρούς να μπουν στα νοσοκομεία νομίζω είναι καλό και αποτελεσματικό, αλλά θα ήταν προτιμότερο ο φραγμός να τεθεί πριν οι ασθενείς εισαχθούν σε νοσοκομείο. Δηλαδή να παραμένουν στην κοινότητα, στο σπίτι τους, λαμβάνοντας οδηγίες και την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, όπως έγινε και με τη γρίπη. Οι Εγγλέζοι το έκαναν με επιτυχία», κατέληξε ο κ. Σκουτέλης.