Νίκος Κοτζιάς: Η σκληρή του σταση ήταν δείγμα πολιτικής ανωριμότητας

Σε γενικές γραμμές είναι καλό να ξέρουμε τον στόχο μας και να εστιάζουμε σε αυτόν. Να ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε και πού θέλουμε να φτάσουμε. Ισχύει στα επαγγελματικά, ισχύει στα πολιτικά, ισχύει στα διπλωματικά.

Μια εξαίρεση μπορεί να γίνει στα πολύ προσωπικά όπου καλό είναι πάνω στην τσαντίλα να σπας κανένα βάζο και να πατάς μια τσιρίδα. Ο Νίκος Κοτζιάς δεν έχει προσωπικά με τον Ρετζίπ Ερντογάν οπότε η υστερία ερωτικού τύπου για το κυπριακό ήταν εντελώς άκυρη. Όσο άκυρο ήταν και τον non paper που απηύθυνε προς τον ειδικό απεσταλμένο του Γ.Γ. του ΟΗΕ για το κυπριακό Έσπεν Μπαρθ Έιντε.

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για να ασχοληθούμε μόνο με τη στάση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, σε αυτό το κουβάρι που λέγεται «κυπριακό». Σχεδιάζεται συνάντηση ηγετών τον Δεκέμβριο ώστε εκεί να γίνει η διαπραγμάτευση. Πριν την συνάντηση μπαίνουν ορισμένες παράμετροι για τη συζήτηση που θα γίνει. Ο ορισμός παραμέτρων αποτελεί κομμάτι αυτού που ονομάζεται «διπλωματία» και σημαίνει επιδεξιότητα στο χειρισμό λεπτών καταστάσεων.

Στις παραμέτρους της προκαταρκτικής συζήτησης ειπώθηκε ότι τα τουρκικά στρατεύματα θα αποχωρήσουν από τη Κύπρο μετά την συμφωνία, δηλαδή μετά την κανονική, επίσημη συμφωνία των ηγετών τον Δεκέμβριο. Ο Νίκος Κοτζιάς είπε ότι θέλει τα τουρκικά στρατεύματα να αποχωρήσουν πριν την συνάντηση των ηγετών. Αντιγράφουμε από το σχετικό non paper: «Η ελληνική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια επανειλημμένων συνομιλιών με όλους τους παράγοντες που εμπλέκονται στο Κυπριακό πρόβλημα, κατέστησε σαφές ότι συμφωνεί να συμμετάσχει σε πολυμερή συνάντηση, υπό την αίρεση της προηγούμενης συζήτησης και συμφωνίας με την Τουρκία, επί του θέματος των εγγυήσεων και της ασφάλειας. Άνευ διεξαγωγής της συγκεκριμένης συζήτησης, η Ελλάδα δεν πρόκειται να προσέλθει σε πολυμερείς συνομιλίες και αυτό οφείλει να γίνει κατανοητό από όλους, του κ. Έιντε συμπεριλαμβανομένου».

Όπως αντιλαμβάνεστε η αντίδραση σε αυτήν την αδόκιμη θέση ήταν «μην σώσεις και προσέλθεις». Δεν ήταν η στιγμή για βέτο και φυσικά το αίτημα αφορούσε κάτι τόσο πολύπλοκο που να μην εφαρμόζεται σε δυο τρεις εβδομάδες. Δηλαδή ακόμα κι αν ο Ερντογάν λύγιζε για κάποιο λόγο, εάν ήθελε να κάνει το χατίρι στο Κοτζιά, αν έλεγε «αποσύρω σήμερα το στρατό κατοχής» αυτό θα ήταν πρακτικά ανέφικτο και κυρίως επικίνδυνο χωρίς εγγυήσεις τρίτων. Η τάχα-μου σκληρή στάση του Νίκου Κοτζιά ήταν δείγμα πολιτικής ανωριμότητας. Άλλο πράγμα η διαπραγμάτευση, άλλο πράγμα το καυγαδάκι-καυγαδάκι.