Μεγάλη τιμή γίνεται στην Όλγα Γεροβασίλη αναλύοντας κάθε σημείο στίξης από τις δηλώσεις της. Είναι άραγε προσβλητική απέναντι στους δικαστές; Αμφισβητεί μήπως το Σύνταγμα; Θα φέρει νέο νόμο για τι τηλεοράσεις; Ας σοβαρευτούμε. Η Γεροβασίλη δεν είναι ο Σεφέρης για να προσέχουμε τις διατυπώσεις της και να τις παίρνουμε στα σοβαρά. Δεν θα ψάχνουμε την άνω τελεία σε κάθε φράση που αρθρώνει ακόμη κι αν το θέμα που χειρίζεται είναι σημαντικό. Είναι χάσιμο χρόνου η προσπάθεια ερμηνείας. Η Γεροβασίλη είναι σκοπίμως εκτός θέματος, παρεκτρέπει τη δημόσια συζήτηση με υστεροβουλία.
Αν ήμασταν φιλόλογοι και αν το ζήτημα αφορούσε τις μικρές παύσεις του γραπτού λόγου, θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε. Όπως ασχολούνται οι φιλόλογοι με την παρερμηνεία του στίχου του Σεφέρη από τον Μπιθικώτση. «Mε τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας·»(άνω τελεία, παύση, ολοκλήρωση του νοήματος). Δεν λέει «πήραμε τη ζωή μας λάθος» το «λάθος» πάει στον παρακάτω στίχο. Η Γεροβασίλη δεν είναι Σεφέρης και οι ψηφοφόροι δεν είναι λαϊκοί τραγουδιστές.
Η Όλγα Γεροβασίλη έπρεπε να δηλώσει κάτι χθες, μόλις το Συμβούλιο της Επικρατείας εξέδωσε την απόφαση: ο νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες είναι αντισυνταγματικός, τελεία και παύλα. Τούτο δεν επιδέχεται ούτε ερμηνεία ούτε παρερμηνεία. Οι δικαστές δεν είναι μελωδοί και το Σύνταγμα δεν είναι ποίημα για να το μεταχειρίζεται ο πάσα ένας όπως τον βολεύει. Λέγοντας ο «πάσα ένας» εννοούμε υπουργός, πρωθυπουργός, όποιος να ‘ναι. Το Σύνταγμα είναι πάνω από το Μαξίμου αλλά τούτο ως βασική αρχή της Δημοκρατίας δεν έχει φτάσει ως πληροφορία στην κυβέρνηση Τσίπρα.
Η Γεροβασίλη επεκτάθηκε σε γενικότερη κριτική στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Είπε ότι πρόκειται για το ίδιο δικαστήριο, το οποίο έκρινε συνταγματικά τα μνημόνια, που διέλυσαν την Ελλάδα, έκρινε συνταγματικό το μαύρο στην ΕΡΤ, έκρινε συνταγματικό το PSI που διέλυσε τα ασφαλιστικά ταμεία. Καμία αντίρρηση, να το γυρίσουμε στην παλαβή ανάλυση αλλά ας κρατήσουμε τα προσχήματα. Όταν μιλάμε για τον Σεφέρη να μένουμε στα δικά του ποιήματα, να μην πιάνουμε την κιθάρα για να τιμήσουμε τον Μπομπ Ντίλαν. Μπορούμε να την αφήσουμε να τραγουδά ό,τι θέλει και να την αγνοούμε συστηματικά…