Τι θα μπορούσε να συμβεί στον κόσμο αν κυβερνούσε ο Τραμπ;

Τι θα σήμαινε μία δεύτερη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ για τις ΗΠΑ και τον κόσμο; Οι αισιόδοξοι μπορούν να περιμένουν τα ίδια με αυτά που συνέβησαν την πρώτη φορά: η περίοδος Τραμπ χαρακτηρίστηκε από πολλή φασαρία και οργή. Όμως η διακυβέρνησή του είχε πολύ μικρότερο αντίκτυπο από τον αναμενόμενο. Κυβέρνησε πολύ πιο συντηρητικά απ’ όσο φοβόντουσαν.

Στο τέλος, έχασε από τον Τζο Μπάιντεν και αποχώρησε. Έφυγε με άσχημο τρόπο αλλά στο τέλος έφυγε.

Μία από τα ίδια;

Γιατί λοιπόν να μην συμβεί κάτι παρόμοιο σε μία πιθανή δεύτερη θητεία, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις;

Ο Τραμπ είναι ειδικός στις κούφιες υποσχέσεις. Το 2016, ένα από τα βασικά σημεία της ατζέντας του ήταν το «τείχος», το οποίο θα πλήρωνε το ίδιο το Μεξικό. Τελικά δεν έγινε κανένα τείχος, ούτε η χώρα πλήρωσε χρήματα.

Τώρα υπόσχεται να μαζέψει και να απελάσει μαζικά 11 εκατ. αλλοδαπούς που δεν έχουν χαρτιά. Πρόκειται για μία επιχείρηση δαπανηρή και αφιλεγόμενη. Πώς ακριβώς θα απελαθούν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι και που θα πάνε;

Πιο γελοία είναι η πρόταση του Τραμπ για αύξηση των δασμών, η οποία θα οδηγούσε σε κατάργηση του φόρου εισοδήματος. Αυτό κι αν είναι ανοησία.

Σύμφωνα με έγγραφο των οικονομολόγων  Kimberly Clausing και Maurice Obstfeld, ακόμη κι ένα σχέδιο για δασμούς που θα αύξαναν τα έσοδα κατά 50% θα απέδιδε λιγότερο από από το 40% των εσόδων από το φορολογικό εισόδημα.

Ένα ζοφερό σενάριο

Από την άλλη μία δεύτερη προεδρία Τραμπ θα μπορούσε να είναι ακόμα χειρότερη από την πρώτη. Το 2016, ήταν απλά μία απρόσμενη νίκη. Στην άγνοια του, ο Τραμπ προσέλαβε ανθρώπους που δεν συμμερίζονταν ούτε τους στόχους, ούτε τα συμφέροντά τους. Σήμερα το ρεπουμπλικανικό κόμμα αποτελείται από «πιστούς» που θεωρούν ότι ο «μεγάλος ηγέτης» ορίζει την αλήθεια.

Στο πλαίσιο αυτό το «Σχέδιο 2025» του Ιδρύματος Heritage έχει εκπονήσει σχέδια για την χαλιναγώγηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ενώ το Ανώτατο Δικαστήριο έχει δηλώσει ότι, στα «επίσημα … καθήκοντά του», ο πρόεδρος είναι υπεράνω του ποινικού νόμου. Σε μία τέτοια περίπτωση ο Τραμπ θα αισθανόταν δικαιωμένος και εκδικητικός.

Τι θα μπορούσε να κάνει ο Τραμπ; Θα μπορούσε να αυξήσει τα ήδη τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα των ΗΠΑ και να πιέσει την Fed να διατηρήσει τα επιτόκια σε χαμηλά επίπεδα. Αν κατάφερνε να προσλάβει «αφοσιωμένους πιστούς» για να διευθύνει το υπουργείο Δικαιοσύνης, τις μυστικές υπηρεσίες και την Υπηρεσία Εσωτερικών Εσόδων, θα μπορούσε να προχωρήσει στη δίωξη των «εχθρών» χωρίς περιορισμούς. Θα είχε ως δικαιολογία τις πολλές διώξεις εναντίον του.

Έχοντας τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων, θα μπορούσε να κηρύξει ελεύθερα στρατιωτικό νόμο. Ευρύτερα, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον μηχανισμό της αμερικανικής κυβέρνησης για να ασκήσει έλεγχο σε τμήματα της χώρας που θεωρούνται «υπερβολικά ανεξάρτητα».

Στο εξωτερικό, θα μπορούσε να εφαρμόσει τον εμπορικό του πόλεμο με λίγους περιορισμούς, μεταξύ άλλων εναντίον του Καναδά και του Μεξικού. Θα μπορούσε να καταστήσει τις δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ άνευ νοήματος, απλώς δηλώνοντας την απροθυμία του να διαθέσει στρατεύματα σε μάχη. Θα μπορούσε, για άλλη μια φορά, να αποσυρθεί από όλες τις συμφωνίες για το κλίμα σε μια ακόμη πιο ευαίσθητη στιγμή. Θα μπορούσε να κάνει πολύ δυσκολότερη τη λειτουργία θεσμών όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Θα μπορούσε να υποστηρίξει τη σκληρή δεξιά σε όλη την Ευρώπη.

Μία αυταρχική κυβέρνηση

Θα μπορούσε (και πιθανότατα θα εγκατέλειπε) την Ουκρανία.

Εξετάζοντας τις πλήρεις συνέπειες για τον κόσμο, πρέπει να διακρίνει κανείς τις άμεσες επιπτώσεις αυτών των ενεργειών από τις έμμεσες της επιστροφής του. Οι τελευταίες θα ήταν, πάνω απ’ όλα, η ενθάρρυνση των δεξιών λαϊκιστών που επιδιώκουν την εξουσία, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Με τις ΗΠΑ, το μεγάλο προπύργιο της δημοκρατίας στον 20ό αιώνα, υπό αυταρχικό έλεγχο,

θα υπάρξει μια αλλαγή στην παγκόσμια ισορροπία κατά της φιλελεύθερης δημοκρατίας, όχι μόνο από άποψη ισχύος, αλλά και από άποψη ιδεολογικής αξιοπιστίας. Οι ΗΠΑ υπήρξαν, άλλωστε, το πρότυπο, όσο ατελές και αν ήταν, για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου.

Η επιλογή του Τραμπ για μία δεύτερη θητεία θα είχε μεγάλη σημασία.

Ο Τραμπ είναι τουλάχιστον «φασίστας» και μπορεί να χαρακτηριστεί αξιόπιστα φασίστας. Σε συνεντεύξεις του στους New York Times, ο Τζον Kelly, ο πρώην στρατηγός των πεζοναυτών των ΗΠΑ, ο οποίος ήταν ο μακροβιότερος επιτελάρχης του, φέρεται να δήλωσε ότι, «κατά τη γνώμη του, αν ο Τραμπ συμπεριφερόταν ως φασίστας, θα κυβερνούσε σαν δικτάτορας αν του επιτρεπόταν χωρίς κανέναν σεβασμό στο Σύνταγμα ή την έννοια του κράτους δικαίου». Επιπλέον, ανέφερε ότι ο Τραμπ «δεν αποδέχθηκε ποτέ το γεγονός ότι δεν ήταν ο πιο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο – και με τον όρο εξουσία εννοώ τη δυνατότητα να κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει».

Τα λάθη του Μπάιντεν

Για τον Timothy Snyder, κορυφαίο ιστορικό της δεκαετίας του 1930 και του 1940 στην Ευρώπη, ο φασισμός είναι «μια λατρεία της θέλησης έναντι της λογικής- είναι η ζωή μέσα σε ένα Μεγάλο Ψέμα- είναι η μετατροπή της πολιτικής σε λατρεία ενός ηγέτη που λέει ένα Μεγάλο Ψέμα και που είναι σε θέση να εγκαθιδρύσει τον εαυτό του ως το πρόσωπο του οποίου η θέληση πρέπει να κυριαρχήσει στην κοινωνία». Σε αυτό, προσθέτει η Anne Applebaum, μια άλλη γνωστή εμπειρογνώμονας:

«Ο Τραμπ έχει περιγράψει τους αντιπάλους του ως «παράσιτα», και πάλι χαρακτηριστικό της φασιστικής (και σταλινικής) ρητορικής. Ο πρόσφατος «αιματηρές συκοφαντίες» για τους Αϊτινούς ως καταναλωτές κατοικίδιων ζώων ταιριάζουν στη φασιστική κατασυκοφάντηση ορισμένων ανθρώπων ως υπανθρώπων».

Τα λάθη που έκανε η κυβέρνηση Μπάιντεν συμβάλλουν στην αιτιολόγηση της δημοτικότητας του Τραμπ, ιδίως η αποτυχία της να ελέγξει τη μετανάστευση.

Ακόμα κι έτσι, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς την εγκατάλειψη των βασικών αρχών του μεγάλου πειράματος της Αμερικής στη δημοκρατική διακυβέρνηση.

Όπως δήλωσε ο Τομ Nichols στο The Atlantic, ο Τζορτζ Ουάσινγκτον υπηρέτησε ως πρόεδρος για δύο θητείες και στη συνέχεια πήγε σπίτι του. Ο Τραμπ είναι ο αντι- Ουάσινγκτον. Εκεί που ο Ουάσινγκτον φημιζόταν για την εντιμότητά του, ο Τραμπ είναι γνωστός για το αντίθετο.

Αυτή, λοιπόν, είναι πραγματικά μια μοιραία ώρα.

Διαβάστε επίσης:

Τραμπ-Χάρις: Σύμμαχοι και εχθροί στη μάχη για τον Λευκό Οίκο

Οι κρίσιμες πολιτείες που «κερδίζουν» τις εκλογές στις ΗΠΑ

Τραμπ-Χάρις: Ποιος είναι το αγαπημένο παιδί των χορηγών;

© The Financial Times Limited 2024. All Rights Reserved. Not to be redistributed, copied or modified in any way.
mononews.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation.