της Alice Ross

Τον Σεπτέμβριο, προέδρευσα σε ένα πάνελ στο FT Weekend Festival με την Cath Dovey, «βετεράνο» της βιομηχανίας διαχείρισης περιουσίας, η οποία ανέφερε σε κάποιο σημείο πως πολλοί νέοι δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη να κληρονομήσουν 1 δισ. στερλίνες (1,14 δισ. ευρώ). Κάποιος συνάδελφος το ανέφερε αυτό σε ένα tweet και οι προσφορές πήραν και έδωσαν.

«Είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν ΟΚ με αυτό», ανέφερε κάποιος.

«Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να το δοκιμάσω για χάρη της έρευνας», ανέφερε κάποιος άλλος.

Όταν ρώτησα άλλους διαχειριστές περιουσίας γι’ αυτό το φαινόμενο, η απάντηση που πήρα ήταν μάλλον ένας ήχος.

«Μπορώ έντιμα να πω ότι δεν μου έχει συμβεί ποτέ», μού απάντησε κάποιος.

Όμως, στον κόσμο των πολύ εύπορων – οι οποίοι, από το φράγμα των 50 εκατ. δολαρίων και πάνω, έχουν ενίοτε οικογενειακά γραφεία να διαχειρίζονται την περιουσία τους – τέτοια παραδείγματα υπάρχουν. Σε μία περίπτωση, είπε η Dovey, ένας πατέρας ήθελε να αναλάβει ένα από τα παιδιά του να «τρέξει» το οικογενειακό γραφείο, αλλά κανένα δεν ήταν πρόθυμο να το κάνει. Είχαν «κανονικές» καριέρες – ένα δίδασκε σε σχολείο – και δεν ήθελαν οι συνάδελφοι ή οι φίλοι τους να ξέρουν πόσα χρήματα είχε η οικογένειά τους, καθώς θεωρούσαν ότι αυτό θα μπορούσε να καταστρέψει τη σχέση τους. Δεν ήθελαν επίσης τα παιδιά τους να αισθανθούν αποξενωμένα από τους φίλους τους, οπότε λένε όχι στα χρήματα.

Σε μια άλλη περίπτωση, ο ιδρυτής μιας εταιρείας engineering δεν μπορούσε να πείσει τα παιδιά ή τα εγγόνια του να αναλάβουν την επιχείρηση. Τελικά, μία εγγονή του τον έπεισε να βάλει όλα του τα χρήματα σε ένα φιλανθρωπικό καταπίστευμα έτσι ώστε η γενιά της να μπορεί να έχει μια «κανονική» ζωή.

Σε μια άλλη περίπτωση, η δεύτερη γενιά μιας οικογένειας που δραστηριοποιείται στον κλάδο των τροφίμων ξεπούλησε τα πάντα, αλλά αργότερα μετάνιωσε για την απόφασή της.

«Η οικογένεια έχασε την ταυτότητά της και την αίσθηση του κοινού σκοπού και κατέληξαν να ξεκινήσουν όλοι μαζί μια νέα επιχείρηση για να επανεφεύρουν τον εαυτό τους», είπε η Dovey.

Η ιδέα ότι μια οικογένεια, ακόμη και μια μεγάλη οικογένεια, με πολλές γενιές, έχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα, ανακύπτει συχνά στον κλάδο του wealth management.

Οι πλούσιες οικογένειες ορίζουν συχνά τον εαυτό τους μέσω των φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων τους ως άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το περιβάλλον, την εκπαίδευση ή ακόμη και την παιδική φτώχεια.

Οι γνήσια «νορμάλ» οικογένειες δεν ορίζονται συνήθως από τις αξίες τους, τουλάχιστον όχι σύμφωνα με την εμπειρία μου. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια συνήθεια που έχουν μόνο οι δυναστείες: μια επιθυμία να δημιουργήσουν κάτι πιο μεγάλο από το άθροισμα των επιμέρους ή, σε αυτήν την περίπτωση, από τα μέλη της οικογένειας.

Η Ariane de Rothschild, επικεφαλής της τράπεζας Edmond de Rothschild στο Παρίσι, λέει ότι οι Ασιάτες πελάτες της, κυρίως, έχουν εμμονή με την ιδέα να δημιουργήσουν μια δυναστεία.

Θα μπορούσε επίσης να έχει οικονομικό νόημα: είναι καλύτερο για το χρήμα να μένει συγκεντρωμένο, οπότε η έννοια του κοινού σκοπού έχει μεγαλύτερη σημασία σε μια εύπορη οικογένεια.

Αυτό βοηθά επίσης να αποφευχθεί ο «κανόνας του 92», σύμφωνα με τον οποίο το 92% της οικογενειακής περιουσίας έχει χαθεί μέχρι την τρίτη γενιά.

Σημαντικότατο ρόλο σε αυτό έχει ο προγραμματισμός της διαδοχής, αλλά, σύμφωνα με έκθεση της ελβετικής τράπεζας UBS, μόνον ένα 43% των οικογενειακών γραφείων έχουν πραγματικά σχέδιο διαδοχής.

Όμως, η αδυναμία χάραξης ενός τέτοιου σχεδίου είναι «δυνητικά καταστροφική για τη μεταφορά της περιουσίας από τη μία γενιά στην άλλη», όπως φέρεται να αναφέρει στη μελέτη στέλεχος ενός οικογενειακού γραφείου.

Ακόμη πιο καταστροφικό είναι η επόμενη γενιά να αρνηθεί τα χρήματα.

Το να μιλάμε για το χρήμα από μικρή ηλικία βοηθά, λένε κάποιοι σύμβουλοι, όπως και να συμμετέχει η επόμενη γενιά στις επενδυτικές αποφάσεις της οικογένειας.

Αν αποτύχουν όλα τα άλλα, θα μπορούσε να βοηθήσει η υποστήριξη των νέων μελών της οικογενείας που εμφανίζονται πιο πρόθυμα να συνεχίσουν τη δυναστεία.

Στο κάτω-κάτω, στο Twitter υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι.

© The Financial Times Limited 2024. All Rights Reserved. Not to be redistributed, copied or modified in any way.
mononews.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation.