Το 2005 ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης, ο πρώτος Έλληνας Master of Wine, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Τα ελληνικά κρασιά». Ο ίδιος παραδέχεται ότι ήταν λίγο κουραστικό. «Πάλευα να βρω αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία», λέει.

Στη δεύτερη έκδοση, που κυκλοφόρησε πέρυσι, έγραψε: «Η ποιότητα των κρασιών έχει αλλάξει δραματικά. Στο προηγούμενο βιβλίο οι ήρωες ήταν προφανείς. Τώρα ξεμένω από καλά λόγια».

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Με καλούν συχνά να εντοπίσω τις πιο πολλά υποσχόμενες αμπελουργικές περιοχές ή χώρες. Αν αφήσουμε στην άκρη τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις, η Ελλάδα πληροί όλες τις προδιαγραφές. Ένα ευρύ φάσμα καλά διαφοροποιημένων και εγκλιματισμένων εγχώριων ποικιλιών σταφυλιών; Τσεκ. Γεωγραφικά εκφραστικά κρασιά; Τσεκ. Σχετικά μέτρια επίπεδα αλκοόλ; Τσεκ.

Ο Λαζαράκης δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα της τιμολόγησης. Ωστόσο, βάσει μιας πρόσφατης γευσιγνωσίας που διοργάνωσε ο βρετανικός εισαγωγέας Eclectic Wines, θα προσθέσω άλλο ένα τσεκ: κάποια ελληνικά κρασιά φαίνεται να έχουν καλή αξία.

Πρέπει να είναι τόσο απογοητευτικό για τους πολλούς Έλληνες οινοπαραγωγούς που εργάστηκαν τόσο σκληρά για να φέρουν επανάσταση στην ποιότητα και το εύρος που διατίθενται το να διαπιστώνουν ότι ακόμη και μερικοί επαγγελματίες πιστεύουν πως η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα πιο συναρπαστικό από τη ρετσίνα, της οποίας η γεύση μπορεί να καλύψει μια πληθώρα οινοπαραγωγικών αμαρτιών. Ακόμα και στη ρετσίνα έχει επέλθει επανάσταση. Παραγωγοί όπως οι Aoton, Kechris, Mylonas και Tetramythos έχουν δείξει ότι εάν μειώσεις δραματικά τις σοδειές Σαββατιανού, της ποικιλίας αμπέλου της Αττικής που είναι συνήθως υπεύθυνη για τη ρετσίνα, μπορείς να φτιάξεις ένα κρασί πραγματικής ποιότητας και λιχουδιάς.

Η Eclectic προσέφερε ένα Tetramythos Retsina Natur του 2017, που έχει υποστεί ζύμωση σε αμφορέα και έχει παρασκευαστεί με ελάχιστες προσθήκες θείου. Οι σημειώσεις στο περιθώριο μας διαβεβαίωσαν ότι «ο χαρισματικός οινοπαραγωγός Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος είναι γνωστός ως ο Frank Zappa του ελληνικού κρασιού». Δεν είναι καθόλου τριχωτός όσο ο Zappa, αλλά είναι σίγουρα εφευρετικός.

Σε όλο τον κόσμο, οι ψαγμένοι οινοπαραγωγοί αναζητούν κατασκευαστές αμφορέων και άλλων υλικών από πηλό αντί της βελανιδιάς για ζύμωση και / ή ωρίμανση του κρασιού. Αλλά αν οποιαδήποτε οινοπαραγωγός χώρα πρέπει να χρησιμοποιεί αυτά τα αρχαία σκεύη, είναι σίγουρα η Ελλάδα.

Η εκδήλωση της Eclectic ήταν εν μέρει μια δικαιολογία για να γευτούμε παλιά κλασικά του πρώτου παραγωγού με τον οποίο συνεργάστηκε, τον Χαρίδημο Χατζηδάκη από τη Σαντορίνη, έναν οινοποιό ταλαντούχο, αλλά με προβλήματα, που έβαλε τέλος στη ζωή του λίγο πριν τη συγκομιδή του 2017. Το τελευταίο κρασί του Χατζηδάκη, το Skitali 2016, είναι ένα θαύμα, με παλαίωση 12 μηνών στις οινολάσπες του και εξίσου εντυπωσιακό με ένα κορυφαίο λευκό μπορντό grand cru. Θα έλεγα ότι αξίζει κάθε δεκάρα της τιμής του, περίπου 47 λίρες στις βρετανικές Theatre of Wine, The Wine Society, Duncan Murray, Noble Rot, Quality Wines και Wine & Greene.

Η Wine & Greene διαθέτει επίσης ένα εξαιρετικό ξηρό λευκό από αυτό το όμορφο ηφαιστειογενές νησί, το Karamolegos 34 (2017, 23 λίρες). Το πιο χαρακτηριστικό κρασί της Σαντορίνης, το θαυμάσιο νευρώδες, μακρόβιο λευκό που παρασκευάζεται από το τοπικό σταφύλι Ασύρτικο, έχει κάνει πολύ περισσότερα από όσα του αναλογούσαν για να βάλει στο χάρτη το σύγχρονο ελληνικό κρασί.

Ο παραγωγός κρασιού της Νότιας Αυστραλίας Peter Barry της Jim Barry εντυπωσιάστηκε τόσο από τα κρασιά που δοκιμάζει κατά τη διάρκεια των διακοπών στη Σαντορίνη, ώστε ήταν διατεθειμένος να φέρει το Ασύρτικο στην Αυστραλία, παράγοντας το πρώτο του Clare Valley Assyrtiko το 2016. Άλλοι που το έχουν φυτέψει εκτός Ελλάδας είναι οι Eben Sadie στη Νότια Αφρική, Alois Lageder στο Alto Adige και Mustafa Camlica στην Τουρκία.

Οι ιδιότητες του Ασύρτικου είναι τόσο προφανείς που έχει φυτευτεί και σε πολλές άλλες ελληνικές αμπελουργικές περιοχές. Το Ασύρτικο ήταν η πρώτη ελληνική ποικιλία σταφυλιών που πέτυχε μια εθνική και διεθνή φήμη. Το ξηρό λευκό κρασοστάφυλο Μαλαγουζιά έχει την αξίωση ότι ήταν το δεύτερο. Αλλά τώρα υπάρχει μια πληθώρα από λευκά, ροζέ και σκουρόχρωμα σταφύλια που μπορούν να προσφέρουν γεύσεις και χαρακτήρες που δεν συναντώνται πουθενά αλλού (μέχρι να εμφανιστούν σε ξένους αμπελώνες).

Στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα, οι φιλόδοξοι Έλληνες παραγωγοί προτιμούσαν τα κρασιά που προέρχονταν από τις πολύ καλές διεθνείς ποικιλίες ή μείγματα αυτών με ντόπιες, αλλά σήμερα είναι πιο σίγουροι για τη δημιουργία αμιγώς ελληνικών οίνων.

Μπορεί να ήταν τα απροσδόκητα φινετσάτα λευκά που πρώτα προσέλκυσαν ενδιαφέρον από το εξωτερικό στη σύγχρονη ελληνική επανάσταση του κρασιού (εμπνευσμένη εν μέρει από την ανάγκη εξαγωγής σε οικονομικά αδύναμες εποχές, σύμφωνα με τον Λαζαράκη), αλλά τώρα μπορούμε επίσης να επιλέξουμε από μερικά πραγματικά εντυπωσιακά ελληνικά κόκκινα.

Οι Αμπελώνες Θυμιοπούλου θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι έχουν μεταμορφώσει τις αντιλήψεις μας για τη Νάουσα στη δυτική Μακεδονία, τη σημαντικότερη ελληνική ονομασία κρασιού. Αντί να είναι πυκνά και λίγο τραχιά στα νιάτα τους, τα κόκκινα του Θυμιοπούλου είναι δυνατά, φρέσκα και αντάξια της ηλικίας τους. Οι παραλληλισμοί με την Barolo δεν είναι υπερβολικοί. Το «Γη και Ουρανός» είναι η κορυφαία εμφιάλωσή της, από τα παλαιότερα αμπέλια της οικογένειας. Ωστόσο, το πολύ λιγότερο ακριβό κόκκινο Jeunes Vignes και το εκπληκτικά μακρόβιο Rosé de Xinomavro συνιστώνται επίσης θερμά.

Η οικογένεια Μωραΐτη στο νησί της Πάρου στις Κυκλάδες είναι ένα άλλο παράδειγμα υπερεπιτυχημένων οινοπαραγωγών. Απόλαυσα ιδιαίτερα τη Μαλαγουζιά τους, το ντόπιο σταφύλι που «ξαναανακαλύφθηκε» και του οποίου τα κρασιά φαίνονται να έχουν γεύση πράσινων φύλλων – με την καλή έννοια.

Μετά υπάρχει ο Γιάννης Οικονόμου, ο οποίος εργάστηκε στο Château Margaux και στο Scavino στο Piedmont, αλλά επέστρεψε στην πατρίδα του για να δημιουργήσει εξαιρετικές τοπικές εκφράσεις σε τόσο περιορισμένες ποσότητες που ο εισαγωγέας του στο Λονδίνο, το Theatre of Wine, συνήθως ξεμένει από στοκ. Οι σοδειές είναι τόσο χαμηλές, η βελανιδιά τόσο παλιά, η ωρίμανση τόσο μακρόχρονη, που ο Λαζαράκης τον περιγράφει ως «έναν από τους πιο υποτιμημένους οινοπαραγωγούς στην Ελλάδα… το ελληνικό ισοδύναμο του López de Heredia».

Υπάρχουν όμως τόσοι πολλοί εξαιρετικοί παραγωγοί στην Ελλάδα τώρα. Αν και σχεδόν όλοι είναι εξοικειωμένοι με τα κρασιά παγκοσμίως, παράγουν ελληνικά προϊόντα που μπορούν να είναι ανταγωνιστικά σε ποιότητα, αν όχι σε χαρακτήρα. Όπως σημειώνει ο Λαζαράκης, «τα πιο σύνθετα και ενδιαφέροντα ελληνικά κρασιά δεν έχουν ακόμη έρθει».

Σταφύλια που αξίζουν την προσοχή σας:

Ανοιχτόχρωμα

Αϊδάνι

Ασύρτικο

Αθήρι

Δάφνη

Κυδωνίτσα

Μαλαγουζιά

Μονεμβασιά

Πλυτό

Ρομπόλα

Θραψαθήρι

Βιδιανό

Ροζέ

Μοσχοφίλερο

Ροδίτης

Σκουρόχρωμα

Αγιωργίτικο

Κοτσιφάλι

Λιάτικο

Μαυροτράγανο

Ξινόμαυρο

[ft_copy]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Αναστάσιος Παπαναγιώτου (WATT+VOLT): «Έτσι θα πενταπλασιάσουμε τους πελάτες μας σε 4 χρόνια»

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:  Κτηματολόγιο: Ξεκίνησαν οι ηλεκτρονικές υποβολές – Βήμα βήμα η διαδικασία

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ:  Το Genius Project της εταιρείας Moncler συνεχίζεται. Έρχονται οι νέες δημιουργίες

© The Financial Times Limited 2024. All Rights Reserved. Not to be redistributed, copied or modified in any way.
mononews.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation.