Οι ανανεώσιμες πρώτες ύλες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι το επιτυχημένο δίδυμο για μια παραγωγή πλαστικών προσανατολισμένη στο μέλλον, αναφέρει ο  Markus Steilemann, Chief Executive Officer της Covestro, σε άρθρο του στο Davos Agenda του World Economic Forum.

Τονίζει  επίσης τη σημασίας να αναπτύσσονται καινοτόμες τεχνολογίες ανακύκλωσης για να διατηρείται το πλαστικό εντός του κύκλου αξίας.

Με δεδομένο ότι η παραγωγή πλαστικών αναμένεται να τριπλασιαστεί ως το 2050 είναι απαραίτητο πλέον να ανακυκλώνεται και παράγεται με μηδενικές εκπομπές να μη μολύνει κατά την παραγωγή του.

 Ο συνδυασμός πρώτης ύλης βιομάζας, CO2 και ανακυκλωμένων απορριμμάτων (με αποτελεσματικό ποσοστό ανακύκλωσης 70%) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή πλαστικών με καθαρές μηδενικές εκπομπές και με χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Αυτό αποκάλυψε ομάδα επιστημόνων από τη Γερμανία, την Ελβετία και τις ΗΠΑ με στόχο την παραγωγή πλαστικών καθαρών μηδενικών εκπομπών σημειώνει  ο κ. Steilemann.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, εξοικονομείται ενέργεια και κόστος σε σύγκριση με τη συμβατική μέθοδο παραγωγής με βάση τα ορυκτά σε συνδυασμό με τη δέσμευση και αποθήκευση CO2.

Η μείωση του αποτυπώματος του πλαστικού μειώνει ταυτόχρονα και το αποτύπωμα άνθρακα πολλών άλλων βιομηχανιών που χρησιμοποιούν πλαστικά. Εάν, ταυτόχρονα,  καθαριστεί το περιβάλλον από πλαστικά απόβλητα, τότε  στο μέλλον δε θα είναι πια “ένοχα” τα πλαστικά και θα επικεντρωθούμε στα θετικά τους.

Το πλαστικό είναι ένα περιζήτητο υλικό με πολλές χρήσεις. Σήμερα παράγονται περίπου 370 εκατομμύρια τόνοι παγκοσμίως ετησίως – και οι εκτιμήσεις αναφέρουν ότι η κατανάλωση θα τριπλασιαστεί ξανά μέχρι το 2050.

Πλαστικά μηδενικών εκπομπών- Κυκλικότητα

Η διέξοδος από το αδιέξοδο που οδηγεί η  συμβατική παραγωγή πλαστικών είναι η αλλαγή του συστήματος παραγωγής από τη γραμμική  οικονομία  στην κυκλική οικονομία.  Οι ιδέες, οι λύσεις και οι πρακτικές προσεγγίσεις που απαιτούνται για την παραγωγή πλαστικών ουδέτερων για το κλίμα με αυτόν τον τρόπο υπάρχουν ήδη. Το κρίσιμο σημείο είναι το κεντρικό δομικό στοιχείο στην παραγωγή πλαστικών: ο άνθρακας, δηλαδή να αντικατασταθεί το αργό πετρέλαιο από ανανεώσιμες πρώτες ύλες: απόβλητα, βιομάζα, ακόμη και CO2.

 “Ταυτόχρονα,  τα παλιά πλαστικά να καταλήγουν λιγότερο συχνά –ή και καθόλου πλέον – σε χωματερές, ποτάμια και ωκεανούς. Αντίθετα, να ανακυκλώνονται”, σημειώνει ο κ. Markus Steileman.

Το παρόν: πλαστικά από αργό πετρέλαιο

Οι βιομηχανίες χημικών και πλαστικών αντιπροσωπεύουν περίπου το 7% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Μέχρι το 2030, αυτό θα μπορούσε να φτάσει σε επίπεδο ισοδύναμο με περίπου 300 νέες μονάδες ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα. Στενά συνδεδεμένο με αυτό είναι το θέμα των πόρων: η παραγωγή πλαστικών με βάση το αργό πετρέλαιο που εξάγεται από το έδαφος και μετά γίνεται η επεξεργασία του. Αυτό αντιπροσωπεύει το 4-8% της ετήσιας παγκόσμιας κατανάλωσης πετρελαίου. Μέχρι το 2050, σύμφωνα με τους ειδικούς, η αυξανόμενη ζήτηση για πλαστικά θα μπορούσε να ανεβάσει αυτό το ποσοστό έως και 20%.

Και όσο χρήσιμα κι αν είναι τα πλαστικά,  μετά τη χρήση  πετιούνται. Μεταξύ 1950 και 2015, ένα τεράστιο 80% των πλαστικών απορριμμάτων κατέληγε σε χωματερές ή στο περιβάλλον. Παγκοσμίως, μόνο περίπου το 15% του παραγόμενου πλαστικού ανακυκλώνεται ετησίως.

Γενικότερα όμως η ανακύκλωση είναι πολύ πίσω αφού, από τους περίπου 100 δισεκατομμύρια τόνους υλικού που κυκλοφορούν παγκοσμίως, μόνο 8,6 δισεκατομμύρια ανακυκλώνονται.

Η καρδιά του προβλήματος

Η καρδιά του προβλήματος, σύμφωνα με τον κ. Steilemann, είναι ότι ακόμη ακολουθούμε ένα σύστημα που δεν είναι σύμφωνο με την εποχή μας. Στην πραγματικότητα, είχε ένα ελάττωμα από την αρχή. Και εδώ, βλέπω τρεις βασικές πτυχές.

Σημείο πρώτο: εκθετική ανάπτυξη. Η επικρατούσα οικονομική τάξη έχει ως αρχή το «περισσότερο»: περισσότερη κατανάλωση, περισσότερη παραγωγή, περισσότερη χρήση των πόρων. Δεύτερον, η απαξίωση: η κατανάλωση και τα προϊόντα έχουν σχεδιαστεί για σύντομη διάρκεια ζωής και αντικατάσταση. Δεν πρέπει να διαρκέσουν πολύ, αλλά να χαλάσουν, να ξεπεραστούν ή να φύγουν από τη μόδα. Και τρίτον, όπως ήδη αναφέρθηκε, το θέμα του κλίματος. Η καθημερινή μας ζωή και οι βιομηχανικές διαδικασίες εξακολουθούν να βασίζονται κυρίως στα ορυκτά καύσιμα και την ορυκτή ενέργεια, απελευθερώνοντας δισεκατομμύρια τόνους αερίων του θερμοκηπίου.

Η διέξοδος από το αδιέξοδο είναι η αλλαγή του συστήματος – η διάλυση της γραμμικής οικονομίας για την κυκλική οικονομία.  Η έρευνα δείχνει πώς ο συνδυασμός πρώτης ύλης βιομάζας, CO2 και ανακυκλωμένων απορριμμάτων (με αποτελεσματικό ποσοστό ανακύκλωσης 70%) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή πλαστικού με καθαρές μηδενικές εκπομπές. Ωστόσο, πρέπει να προστεθεί η αιολική ενέργεια χωρίς εκπομπές.

Ανανεώσιμες πρώτες ύλες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας: αυτό είναι το επιτυχημένο δίδυμο για μια παραγωγή πλαστικών προσανατολισμένη στο μέλλον.