Πρώτα βγήκε ο αδιανόητος Βαρουφάκης με εκείνο το επικό -κάτι μεταξύ Μάνας Κουράγιο και Τσέχωφ- «Κουράγιο αδελφές μας» σε έναν απίστευτης έμπνευσης συνδυασμό αντιιμπεριαλιστικής καταγγελίας και υποτιθέμενης συμπάθειας στις γυναίκες του Αφγανιστάν, που μόνον εκείνος μπόρεσε να καταλάβει. Γιατί πώς μπορείς να πανηγυρίζεις την ήττα του «φιλελεύθερου-νεοσυντηρητικού ιμπεριαλισμού» και ταυτόχρονα να χύνεις κροκοδείλια δάκρυα για τον τρόμο και την καταπίεση που υφίστανται ήδη οι γυναίκες και τα μικρά κορίτσια στον εφιαλτικό κόσμο των Ταλιμπάν; Έγινε διεθνώς ρεζίλι, για μία ακόμη φορά, και δεν χρειάστηκε να του δώσουμε μεγαλύτερη σημασία.

Μετά ξαναχτύπησε ο Τσιτσιπάς -από άλλο ανέκδοτο αυτός- δηλώνοντας, ως… διαπρεπής λοιμωξιολόγος που είναι, ότι το εμβόλιο δεν έχει δοκιμαστεί αρκετά, άρα γιατί να το κάνει, αφού δεν είναι και υποχρεωτικό… Σ’ αυτόν όμως δώσαμε, πέραν του δέοντος σημασία, αφού ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί, ότι οι δεξιότητες ενός ανθρώπου -στην προκειμένη περίπτωση το τένις- δεν συνάδουν πάντα με την προσωπικότητα, τις γνώσεις, την ωριμότητα κλπ. κλπ. Καλά να πάθουμε. Κι ας δούμε, πώς θα αντιμετωπίσουμε το λάθος πρότυπο που δίνει εν καιρώ πολέμου, από τον οποίο δεν εξαιρούνται ούτε οι νέοι, κάτι που γνωρίζουμε όλοι, πλην αυτού. Από την άλλη, αν θέλει να αυτοϋπονομεύεται κάθε τόσο, γιατί ένα – ένα μαζεύονται τα ατοπήματα, δικαίωμά του.

Και ύστερα ήρθε ο Βαρεμένος. Δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσε αυτός, για χαμένο τον είχα, σίγουρα όμως το φυσάει και δεν κρυώνει, όπως και πολλοί άλλοι ομοϊδεάτες του, που το 112 λειτούργησε ανέλπιστα καλά, ώστε να μη θρηνήσουμε θύματα και είπε να κάνει… χιούμορ με την τραγωδία στο Αφγανιστάν και να τα βάλει όλα σ’ ένα τσουβάλι. Κυριολεκτικά: «Ώρα είναι να ισχυρισθούν ότι η εκκένωση στο Αφγανιστάν έγινε με το 112. Γι’ αυτό έπεφταν με οργανωμένο τρόπο οι άνθρωποι από τα αεροπλάνα», ήταν η θεμελιώδης παρέμβαση του βουλευτή, που θεώρησε έτσι, ότι κατακεραυνώνει την ΝΔ, κάνοντας πλάκα με το δράμα των ανθρώπων. Ποιος τον υπολογίζει όμως το Βαρεμένο

και τα χυδαία λογοπαίγνιά του. Ο ίδιος δεν είναι που πριν μερικούς μήνες έλεγε ότι ο πρωθυπουργός είχε πάει σε καταφύγιο ζώων για «να μη λένε ότι δεν νοιάζεται για όσους πεθαίνουν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι»…

Εν τέλει όμως, ανισόρροπος ο ένας, βλαξ ο άλλος, το ακαταλόγιστο ο τρίτος -γενικά ομιλώ, δεν προσωποποιώ- το κακό το κάνουν. Με όποιο τρόπο. Ηθελημένα, στοχευμένα, με μίσος και χολή, με απανθρωπιά ή έστω μόνο από ανοησία.

Η κρίση, οι κρίσεις δείχνουν τον άνθρωπο, τον εαυτό που έχει βαθιά κρυμμένο, είτε αυτός είναι καλύτερος είτε χειρότερος. Άλλοι μπροστά σε μια καταστροφή σκέφτονται, πώς θα βοηθήσουν συγκεντρώνοντας τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, άλλοι που έχουν τη δυνατότητα κάνουν δωρεές, άλλοι αδιαφορούν (οι περισσότεροι) κι άλλοι …ανοίγουν τον οχετό που κρύβουν μέσα τους αφήνοντας να ξεπηδήσουν τα ελεεινότερα συναισθήματα του ανθρώπου γεμίζοντας τον κόσμο όλο με τη βρωμιά τους.

Κι εδώ η αναφορά είναι σαφής -γιατί τα ανωτέρω παραδείγματα είναι πταίσματα- στον τρόπο που αντιμετώπισε, κυρίως το ανώνυμο πλήθος, καθοδηγούμενο ή μη, το ξαφνικό πρόβλημα υγείας του Χαρδαλιά. Απύθμενη κακία, θανατηφόρα ζήλια, αηδιαστικά σχόλια από σκοταδόψυχους που ζουν ανάμεσά μας. Φανατισμένοι ιδεολογικά, που ευκαιρία είχαν, να δουν πεθαμένο έναν αντίπαλό τους -ξέσπασε εμφύλιος και δεν το είχαμε καταλάβει;- ψεκασμένοι αντιδραστικοί, κοινωνικά τέρατα. Μιλάμε για κανονική αρρώστια και γι’ αυτήν δεν γνωρίζω αν υπάρχει εμβόλιο. Έχει τις ρίζες της στις στρεβλώσεις της κοινωνίας και των αξιών που πρεσβεύει, στην έλλειψη ουσιαστικής παιδείας και καλλιέργειας, στις αρχές που οι οικογένειες δεν φρόντισαν να μεταδώσουν και ναι, και στις κρίσεις, όταν ο φόβος μετατρέπεται σε επιθετικότητα και απανθρωπιά.

Μεγάλο το στοίχημα μπροστά μας.