Στην αρχή παραξενεύτηκα. Μα φοιτητές του Πολυτεχνείου και να μην ξέρουν να χτίζουν; Έστω και πρόχειρα…

Κάκιστη εντύπωση για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μού έκανε η είδηση ότι φοιτητές του ΕΜΠ αναγκάστηκαν να καλέσουν εργολάβο απ’ έξω για να τους χτίσει ένα αυθαιρετάκι μέσα στο κτίριο. Επιτέλους! Τίποτε πια δεν μαθαίνουν οι καθηγητές στα παιδιά; Δίκιο έχουν που διαμαρτύρονται.

Βεβαίως, ο αντίλογος είναι ότι στις σχολές αυτές τα μαθήματα είναι άλλου και υψηλού πρωτίστως επιπέδου, δεν ασχολούνται δηλαδή με λεπτομέρειες του τύπου τούβλο- λάσπη – μυστρί, κάτι απολύτως κατανοητό, αλλιώς θα πήγαιναν σε μία οικοδομή και θα έπαιρναν από εκεί πτυχίο. Άρα, μάλλον ορθώς έπραξαν τα παιδιά που προσέλαβαν οικοδομικό συνεργείο για το χτίσιμο. 

Μπήκαν λοιπόν μέσα αυτοί με την άνεσή τους -ουδείς προφανώς σκέφτηκε να τους ρωτήσει πού πάνε και κυρίως, γιατί κουβαλάνε οικοδομικά υλικά, που δεν ήταν και λίγα, περί τον έναν τόνο- και έχτισαν το τοιχαλάκι – παραγγελία, συντελώντας στον εξευτελισμό, για μία ακόμη φορά, του εκπαιδευτικού συστήματος και της λειτουργίας  των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Άντε και στο πανωσήκωμα θα μπορούσε να ευχηθεί κανείς, αλλά φθάνει το χιούμορ ως εδώ. 

Ακόμη κι όσοι δεν έχουν περάσει από ξένα πανεπιστήμια, όπου φυσικά ούτε κατά διάνοια μπορεί να συμβούν τέτοια παρατράγουδα, οι παλαιότεροι έστω, θυμούνται, ότι ναι, και κομματική δραστηριότητα υπήρχε και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη από τη σημερινή, ότι και υπερβολές μπορεί να γίνονταν, και ένταση και διαπληκτισμοί και απ΄ όλα. Αλλά τέτοια διάλυση, τέτοιο χάλι, όπως αυτό που έχει απλωθεί σαν μόλυνση τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα, ποτέ άλλοτε. Και ούτε ασφαλώς αποτελεί πλέον είδηση μια κατάφωρη παρανομία μέσα σε πανεπιστήμιο -εδώ έχουν γίνει σημεία και τέρατα στο πρόσφατο παρελθόν- αλλά δεν μπορεί κανείς και να μη «θαυμάσει» την πρωτοτυπία της έμπνευσης και το θράσος, που ξεκινάει από την βεβαιότητα της ατιμωρησίας.  

Για «εξαιρετικά μικρή ομάδα σπουδαστών» μιλάει η κοσμητεία της σχολής και για να το λέει, έτσι θα είναι -αριστεροί αντιεξουασιαστές, όπως περίπου προσδιορίζονται- μόνο που αυτό καθιστά ακόμη περισσότερο ακατανόητη την αδυναμία αντιμετώπισής τους. Εμποδίζουν τους ελέγχους που γίνονται στους φοιτητές για τον κορωνοϊό, διώχνοντας τους υγειονομικούς ελεγκτές, καταλαμβάνουν αίθουσες και αμφιθέατρα με το «έτσι θέλω», παραγγέλνουν υλικά το ίδιο εύκολα, όπως σαν να παράγγελναν πίτσα και γελοιοποιούν τους πάντες και τα πάντα. Κι ας μην πει κανείς, ότι συνιστά «τιμωρία» το κλείσιμο της σχολής; Ποιος τιμωρείται, αν όχι ο σπουδαστής που θέλει να παρακολουθήσει τα μαθήματα; Οι άλλοι έτσι κι αλλιώς «διασκεδάζουν»… Κι όσο για το άσυλο, τι έγινε δηλαδή που καταργήθηκε; Δεν είναι αυτονόητο ότι ως μέτρο από μόνο του δεν επαρκεί; 

Για πολλά χρόνια τα τραπεζάκια των κομμάτων έξω από τα πανεπιστήμια λειτούργησαν ως σημεία ζύμωσης, διαλόγου και κυρίως προβολής των θέσεων, ειδικά των μικρότερων ομάδων. Οφείλω μάλιστα να ομολογήσω ότι ακόμη κι ο Τσίπρας σε τραπεζάκι εκτός ιδρύματος περνούσε τη μέρα του, αναπτύσσοντας το πρόγραμμα με το οποίο θα γινόταν αργότερα «διάσημος» -βλέπε «σκίζω μνημόνια»-, δεν είχε σκεφτεί δηλαδή να ανοίξει υποκατάστημα εντός. Οι… εξελίξεις τον υπερκέρασαν. Άλλοι χτίζουν τώρα τα στέκια τους μέσα στο Πολυτεχνείο, υψώνοντας τοίχους, εκεί όπου θα έπρεπε να τους ρίχνουν. Είναι πολύ νέοι για να γνωρίζουν ίσως τους Pink Floyd, που καλούσαν στο γκρέμισμα του τοίχου της απομόνωσης και της αποξένωσης.