Του Έλληνος ο τράχηλος…

ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ! Η 28η Οκτωβρίου μπορεί να πέρασε, την κληρονομιά του ΟΧΙ όμως, κάποιοι συνεχίζουν να τιμούν όπως της πρέπει, απέναντι σε όποια έξωθεν – ή έσωθεν – προσπάθεια άλωσης του υψηλού ελληνικού φρονήματος, όταν αντιμετωπίζει τον εχθρό. Μάλιστα. Διότι είναι κάτι εχθροί ύπουλοι, ελεεινοί και ανόσιοι, που απειλούν την υπόστασή μας και έρχονται δώρα φέροντας για να μας καθυποτάξουν. Έτοιμος ο δούρειος ίππος τους με σφραγίδες αμερικάνικες, ρώσικες ή ό,τι άλλο, και ζητούν ν΄ανοίξουμε τις πόρτες μας και να τους δεχτούμε. Εμείς όμως ΟΧΙ! Θα αντισταθούμε! Δεν θα γίνουμε υποχείριο κανενός. Διότι είμαστε Έλληνες, που σημαίνει ότι είμαστε πιο έξυπνοι απ΄όλους τους άλλους, και δεν θα τους αφήσουμε να μας βάλουν τσιπάκια με το πρόσχημα ενός εμβολίου. Έστω κι αν είναι για τον κορωνοϊό! ΄Η μάλλον ειδικά γι΄αυτόν… Και διότι ως γνωστόν του Έλληνος ο τράχηλος εμβόλιο δεν υπομένει! Τέως υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο Παύλος Χαϊκάλης έχει τερματίσει προ πολλού το κοντέρ των σουρεαλιστικών απόψεων  περί επιστήμης, φιλοσοφίας, κοινωνίας κλπ προκαλώντας γέλωτα, όχι δυστυχώς από την παρουσία του στην σκηνή _όπου είναι εξαιρετικός_ αλλά για τις εξωφρενικές, κατά καιρούς δηλώσεις του. Όπως όταν ζήτησε, για παράδειγμα να μπει η αστρολογία ως μάθημα στα σχολεία, αλλά και πάλι δυστυχώς, ακόμη δεν έχει εισακουσθεί… Αν και δεν μπορώ να διανοηθώ σε τι θα χρησίμευε η σκέψη του Χαϊκάλη στον Μπιλ Γκέιτς αίφνης, ώστε να του βάλει τσιπάκι μεταμορφωμένο σε εμβόλιο ώστε να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τις τροπές του μυαλού του, μπορώ να πω από την άλλη, ότι στην κρίση πανδημίας  που ζούμε, η υπευθυνότητα όλων μας κρίνεται σε κάθε στιγμή και με κάθε πράξη. Αρνητές εμβολίων έχουν υπάρξει και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, έτσι είδαμε, λόγω των «προχωρημένων» απόψεων κάποιων γονέων την έξαρση της ιλαράς, για παράδειγμα, που είχε εξαφανιστεί, δυσκολεύομαι όμως να πιστέψω, ότι σε θέματα ζωής ή θανάτου, όπως είναι ο κορωνοϊός υπάρχουν άνθρωποι, που εξακολουθούν ακόμη να πιστεύουν και να διακινούν θεωρίες συνωμοσίας.  Διακινδυνεύοντας να πληρώσουν την επιβεβαίωσή τους με τη ζωή τους… Το δικαίωμα του καθενός βέβαια, πάνω στο σώμα του είναι αναφαίρετο, μια ανεύθυνη συμπεριφορά όμως, που μπορεί να αποβεί μοιραία και για άλλους ανθρώπους γύρω του, πόσο συγχωρητέα μπορεί να είναι; Και από τους νόμους και από την κοινωνία. Τη στιγμή που όλη η ανθρωπότητα αγωνιά γι΄αυτό το εμβόλιο, το ΟΧΙ δεν μπορεί να είναι αποδεκτό. Εκτός βέβαια κι αν η αστρολογία προτείνει άλλη λύση.

Αδικαιολογήτως απών ο κ. Περιφερειάρχης

Γκράφιτι, για την ακρίβεια μουτζούρες σε ύψος ως εκεί που φθάνει το τεντωμένο χέρι, τοίχοι  ξεφτισμένοι με τους σοβάδες να κρέμονται – γιατί η αρχή είναι μην αγγίζετε τίποτε-_ μπαλκονάκια που κρέμονται, σιδεριές σκουριασμένες, φωταγωγοί κλεισμένοι όπως όπως με μαδέρια, σπασμένα παράθυρα, συνθήματα και πανώ «επαναστατικά», δρομάκια χωμάτινα, πού και πού με λίγο τσιμέντο.  Μόνο σ΄ένα πράγμα παραπέμπει η περιγραφή και αυτό είναι τα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας. Ναι, βαρέθηκαν οι Αθηναίοι να φωνάζουν για τα Προσφυγικά, μπορεί να τα συνήθισε κιόλας το μάτι και να τα προσπερνάει ανεβοκατεβαίνοντας τη λεωφόρο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά εξαφανίστηκαν. Ειδικά μάλιστα οι άρχοντες της Αθήνας και της Περιφέρειας θα έπρεπε να τα βλέπουν και στον ύπνο τους, αν θεωρηθεί ότι εκλέχθηκαν για να βελτιώσουν την εικόνα της πόλης και τη ζωή των κατοίκων της. Πόσο ευχαριστημένος δηλαδή είναι ο κ. Πατούλης, που πάλεψε για να γίνει Περιφερειάρχης, υποσχόμενος ως είθισται λαγούς με πετραχήλια, μ΄αυτό το θέαμα; Δεν είναι ένα αγκάθι αυτή η εκκρεμότητα για το καλολουστραρισμένο προφίλ του; Ή μήπως δεν μπορεί ν΄αντέξει κι αυτός την εικόνα κι επιλέγει να μην την βλέπει; Να θυμίσω όμως, ότι δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Στην Περιφέρεια Αττικής ανήκουν, ήδη από το 2016, τα 177 διαμερίσματα από τα 228 των Προσφυγικών (51 είναι ακόμη ιδιωτικά) κι έγινε μεγάλη προσπάθεια γι΄αυτό, γιατί προηγουμένως είχαν περάσει στο ΤΑΙΠΕΔ και πήγαιναν ολοταχώς προς «αξιοποίηση». Είναι δική του δουλειά επομένως να προωθήσει την υλοποίηση της αποκατάστασης και της νέας χρήσης τους, όπως έχει αποφασίσει η πολιτεία. Γιατί το συγκρότημα μπορεί να έχει κριθεί διατηρητέο με βάση το ιστορικό, πολιτισμικό, κοινωνικοπολιτικό  και αρχιτεκτονικό του υπόβαθρο αλλά βέβαια δεν αρκεί αυτό, αν εξακολουθεί να παραμένει σε άθλια κατάσταση στο κέντρο της πόλης, ένα αρνητικό τοπόσημο, που αποδεικνύει την αδιαφορία και την ανικανότητα των εκάστοτε αρχόντων. Αδικαιολογήτως απών λοιπόν και ο κ. Πατούλης, που παρ΄ότι βρίσκεται ενάμιση χρόνο στη θέση του το μόνο που έχει πει, είναι ότι επιθυμεί πρωτίστως την δημιουργία πάρκινγκ κάτω από τις πολυκατοικίες και μετά να προχωρήσει στην ανάπλαση του συνόλου.  Ως ελιγμό  καθυστέρησης όμως, είδαν πολλοί τις ανακοινώσεις του, γιατί ούτε η υπόθεση του πάρκινγκ προχώρησε. Μετά την ανακοίνωση μάλιστα για την κατασκευή υπόγειου χώρου στάθμευσης 700 θέσεων ακριβώς απέναντι, κάτω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, που μόλις αποφασίστηκε η απομάκρυνσή του στο πλαίσιο ανάπλασης  της έκτασης, πόσο χρήσιμο μπορεί να είναι ένα ακόμη, σε απόσταση λίγων μέτρων; Εξαθλιωμένοι άστεγοι, ταλαίπωροι μετανάστες, τοξικομανείς, άνθρωποι για τους οποίους η πολιτεία θα έπρεπε να φροντίζει παντοιοτρόπως αλλά και αντιεξουασιαστές καταληψίες δίνουν το στίγμα σήμερα των Προσφυγικών. Τίποτε δεν είναι απλό αλλά αυτή η πληγή πρέπει να κλείσει. Χωρίς άλλες δικαιολογίες του τύπου δεν υπάρχουν λεφτά, γιατί θα μπορούσε να βρεθούν, είναι στη δουλειά και του Περιφερειάρχη αυτό, και χωρίς άλλες παρατάσεις  στο χρόνο.