Στη μάχη του μπακαλιάρου ως επίκαιρο θέμα αντιπολίτευσης έπεσε και η κυρία Δούρου, πολύ στενοχωρημένη, όπως άφησε να εννοηθεί, που το παραδοσιακό μας φαγητό, δεν θα φτάσει, κατά τη γνώμη της, σε όλα τα τραπέζια για την γιορτή του Ευαγγελισμού. Όχι πως πήγε στη Βαρβάκειο, από την άνεση του σπιτιού της οι δηλώσεις και συγκεκριμένα της κουζίνας της, όπου αφού μας έδειξε το ψυγείο της με όλα τα καλά του θεού μέσα, μας έδωσε και μια μεγάλη υπόσχεση. Πως αν ξαναβγεί ο Τσίπρας θα τρώμε όλοι φθηνό μπακαλιάρο, για τον απλούστατο λόγο, ότι θα εφαρμόσει την πολιτική που εφάρμοζε ως το 2019.

Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω.

Να θυμηθώ εκείνον τον ηλικιωμένο άνδρα που πεσμένος κατάχαμα έκλεγε μπροστά σε μια κλειστή Τράπεζα από τα capital controls; Τις ουρές στα βενζινάδικα και στα σούπερ μάρκετ; Το 1 δισ. καταθέσεων που αποσύρθηκε από τις Τράπεζες εκείνο το Σαββατοκύριακο; Τις επιχειρήσεις που αδυνατούσαν να δουλέψουν; Ή τον ίδιο τον Τσίπρα να στήνει χορούς στο Σύνταγμα και δημοψήφισμα στις κάλπες, κοροϊδεύοντας μετά κατάμουτρα όσους τον πίστεψαν; (Ασφαλώς και την ίδια) Ποιες ακριβώς πολιτικές λοιπόν, μας υπόσχεται ότι θα επαναλάβει;

Τι καλό είδαμε από αυτόν στα χρόνια που κυβερνούσε την Ελλάδα; Και τι καλό είδαμε από την ίδια την κυρία Δούρου, που το μόνο που είχε να πει για την καταστροφή στην Μάνδρα με τους 24 νεκρούς ήταν, ότι της έκατσε «μια στραβή στη βάρδιά» της… Λες και είχε χαλάσει το φωτοτυπικό και δεν μπορούσε να βγάλει αντίγραφα ή η καφετιέρα για τον καφέ… Γιατί για τον πολύ κόσμο τέτοια πράγματα είναι η «στραβή» κι όχι οι άνθρωποι, που έχασαν τη ζωή τους μέσα στη λάσπη εκείνο το φριχτό πρωινό. Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει τότε η περιφερειάρχης, θα ήταν να παραιτηθεί. Αλλά σιγά, μην άφηνε την καρέκλα…

Κυνισμός και ανικανότητα μαζί σε ένα πρόσωπο είναι ολέθριος συνδυασμός. Αν στα κομματικά όργανα η κυρία Δούρου είναι αστέρι, ποσώς μας νοιάζει. Στην πράξη όπου δοκιμάστηκε κι αυτή μαζί με όλον τον ΣΥΡΙΖΑ απέδειξαν την απόλυτη αποτυχία τους, γιατί υπήρξαν η καταστροφή της χώρας. Για ποια επανάληψη πολιτικής μας μιλάει λοιπόν. Και πόσο σίγουρη είναι, ότι δεν μας τρομοκρατεί.

«Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει» είναι ένας αφορισμός του Σανταγιάνα που μας ταιριάζει γάντι. Γιατί αν η Δούρου και η όποια Δούρου δεν θέλει να θυμάται, αφού δεν την συμφέρει, δεν συμβαίνει το ίδιο με μας. Έναν εφιάλτη ζήσαμε εκείνα τα πέντε χρόνια, γεμάτο ψέματα και λαχτάρες. Θέλει κανείς να τον ξαναπεράσει;
Χρόνια πολλά ΄Ελληνες κι άλλο κακό να μη μας βρει.